15 ธันวาคม 2547 15:05 น.
สุชาดา โมรา
------------------------------------------------
14 ธันวาคม 2547 13:47 น.
สุชาดา โมรา
--------------------------
14 ธันวาคม 2547 11:06 น.
สุชาดา โมรา
-โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ...ขอขอบคุณเพื่อน ๆ ทุกคนที่ติดตามผลงานมาโดยตลอดค่ะ
25 พฤศจิกายน 2547 17:59 น.
สุชาดา โมรา
ก๊อก....ก๊อก...ก๊อก....!!!!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นแต่เช้า ฉันตื่นขึ้นมางัวเงีย ๆ แล้วก็เดินมาเปิดประตู ส่วนวีนั้นยังหลับอยู่เพราะวันนี้เป็นวันหยุด
"มีอะไรเหรอรุ่นพี่"
"นี่สรุปแกเป็นแฟนเอิร์ทจริง ๆ เหรอ...."
"ถ้ามาปลุกเพื่อถามคำถามงี่เง่าละก็ออกไปซะฉันจะนอน"
ฉันปิดประตูใส่หน้ารุ่นพี่แต่รุ่นพี่ดึงประตูเอาไว้ไม่ยอมให้ปิด ฉันจึงผลักรุ่นพี่แรง ๆ ให้เอามือปล่อยจากประตูแต่รุ่นพี่ก็ไม่ยอมปล่อยอีก
"นี่แกกล้าทำร้ายรุ่นพี่เหรอ"
"รำคาญ...ไร้สาระโตแล้วนะเนี่ยนี่มันห้องส่วนตัว และนี่ก็สถานศึกษาพวกพี่ ๆ ไม่ใช่เทวดาที่ฉันจะต้องฟังและอยู่ในโอวาททุกอย่างนี่ อย่าให้โมโหนะพอเกิดโทษะแล้วอย่าหาว่าไม่เตือนล่ะ....!!!"
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโหจนเกือบจะเก็บอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่
"แกจะทำอะไรฉัน..."
แล้วรุ่นพี่ก็ดึงผมฉันทันที ฉันจึงบิดตัวและหักข้อมือรุ่นพี่ทันทีจากนั้นด้วยความที่ฉันตื่นตัวเต็มที่ก็เลยถีบรุ่นพี่จนกระเด็นไปกระแทกห้องฝั่งตรงข้าม
ปัง..............!!!!!
ฉันปิดประตูทันทีเพราะฉันรู้สึกว่าอารมณ์ฉันมันขึ้นพรวดจนสุดที่จะทนแล้ว ฉันนอนไม่ลงจริง ๆ ก็เลยอาบน้ำแต่งตัวและขับรถออกไปหาพี่เอิร์ทที่บ้านของเขา
"นี่....พี่เอิร์ทนายรู้ไหมว่ายายพี่พรกับยายพี่เมย์มาราวีฉันถึงห้อง"
"อะไรกันง่วง...กลับไปก่อนได้ไหมจะนอนมาเรียกแต่เช้าเลยนี่มันยังไม่ 7 โมงเลยนะ"
"ตื่น ๆ ๆ ๆ ตื่นได้แล้ว"
ฉันเขย่าตัวพี่เอิร์ทจนเขาทำสีหน้าหงุดหงิด
"อะไรกันอีกล่ะ ขอไปแปรงฟันก่อนได้ไหม...มาลีทีหลังถ้ายายนี่มาแต่เช้าไม่ต้องไปปลุกฉันนะเพราะฉันรำคาญ"
พี่เอิร์ทหันไปพูดกับแม่บ้านแล้วทำท่าหงุดหงิด ๆ แล้วก็เดินขึ้นบันไดไปเกาหัวไป ฉันรู้สึกว่าเสียความรู้สึกอยู่เหมือนกันก็เลยเขียนโน๊ตไว้และก็ออกจากบ้านของพี่เอิร์ททันที ที่จริงฉันก็ผิดที่มากวนใจเขาแต่เช้า แต่เขาก็ไม่น่าถึงกับต่อว่าฉันขนาดนี้เลย พอฉันขับรถออกมาแล้วก็เลยปิดโทรศัพท์เพราะไม่อยากให้ใครโทรมากวนใจในเวลาที่ฉันกำลังท้อแท้แบบนี้ ฉันมาจอดรถแถว ๆสวนจตุจักรฉันเดินดูต้นไม้อยู่หลายที่จนเกิดความสบายใจ
"อุ้ย.....!!!!"
ปัก.....เพร้ง............!!!!!
"คุณครับเป็นอะไรหรือเปล่า...เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"
"เอ่อ....ไม่เป็นอะไรค่ะ...พี่วิทย์....!!!!"
ผู้ชายที่เดินมาชนฉันจนกระถางต้นไม้หล่นลงมาเกือบทับเท้าฉันนั้นคือพี่ชายของวี พี่วิทย์คงเป็นคนรักต้นไม้อย่างฉันจึงออกมาซื้อต้นไม้แล้วก็เลยเดินไม่ได้ดูจึงเดินชนฉัน
"เราเองเหรอ...ไม่เป็นไรแล้วก็ดีเหมือนกัน...โอย...แตกหมดเลยน่าเสียดาย"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะเดี๋ยวถึงบ้านก็เอาลงดินเลยก็ได้"
"แต่ลงดินมันจะไม่สวยนะไอ้ต้นพริกกระดิ่งเนี่ย"
"เดี๋ยวรุ้งจัดการให้ก็ได้ รับรองว่าสวยแน่ ๆ ค่ะ"
ฉันจึงลืมเรื่องความโกรธเสียสนิทแล้วก็ไปบ้านกับพี่วิทย์ ไปช่วยพี่เขาปลูกต้นไม้ ฉันถนัดเรื่องการจัดสวนหย่อมเพราะงานอดิเรกของแม่ท่านชอบปลูกต้นไม้ฉันจึงช่วยท่านบ่อย ๆ วันนี้จึงมีโอกาสมาทำให้บ้านคนอื่น ฉันปลูกต้นพริกกระดิ่งลงตรงกลางจากนั้นก็เอาต้นเข็มเล็ก ๆ มาปลูกรอบ ๆ แล้วก็เอาต้นไม้จำพวกต้นเล็ก ๆ มาปลูกรอบ ๆ เป็นรูปหัวใจทำให้พี่วิทย์ถึงกับยิ้มทีเดียว ฉันทำไปเช็ดเหงื่อไปจนหน้าเปอะเปื้อนไปหมด เสื้อผ้าก็เปื้อด้วยทำให้พี่วิทย์ต้องเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้ฉัน
"เหนื่อยไหม...เหงื่อเต็มไปหมดเลยคงร้อนด้วยสินะ"
มือเขาเบามาก เขาค่อย ๆ เช็ดหน้าฉันเบา ๆ ฉันก็จ้องมองเขาตาไม่กระพริบเลย ปกติแล้วเขาเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดแล้วก็ไม่ค่อยสนใจใคร ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะพูดดีกับฉันและมาเช็ดหน้าให้ฉัน
"อะแอ้ม....เนื้อตัวมอมแมมหมดแล้วลูกพาน้องเข้าไปล้างเนื้อล้างตัวสิ เอาชุดของยายวีใส่ไปก่อนก็ได้นะ"
"เอ่อ...หนูมีเสื้อผ้าอยู่ในรถค่ะ"
"เดี๋ยวพี่ไปเอาให้...เอากุญแจมาสิ"
"ไปด้วยกันดีกว่านะคะ"
ฉันเดินไปกับพี่วิทย์ที่รถ มือฉันก็ยังไม่ได้ล้างเลย
"กุญแจรถล่ะจ๊ะ..."
"อยู่ในกระเป๋ากางเกงค่ะ...เอ่อมือเปื้อนค่ะหยิบให้หน่อยได้ไหมคะ"
ตอนเขาล้วงกระเป๋ากางเกงฉัน ฉันมีความรู้สึกว่าหัวใจมันเต้นรัวไปหมด ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรกันแน่แต่ที่รู้ ๆ คือหัวใจมันพองโตจนเกินห้ามได้...นี่ฉันกำลังเป็นอะไรไปเนี่ย...
"โอ้โห...นี่จะหนีออกจากบ้านเหรอเสื้อผ้าเต็มรถเลย เอาชุดไหนล่ะ"
"พี่เลือกให้หน่อยละกัน ใส่ได้ทุกชุดนั่นแหละไม่เรื่องมากหรอก"
"นึกว่าจะเป็นแบบยายวีซะอีก ขานั้นนะถ้าไม่ถูกใจละก็ไม่ยอมแต่งตัวเลย"
พี่วิทย์หยิบชุดที่ฉันพับเรียง ๆ ไว้ในรถเอามาให้ฉันแต่เสื้อชั้นในมันหล่นลงไปเปื้อนพื้นน่ะสิ พี่วิทย์จึงก้มลงไปเก็บ ฉันก็ก้มลงไปเก็บหัวเราจึงกระแทกดังมาก
"โอ๊ย..."
ฉันยิ้มแล้วก็หัวเราะ พี่วิทย์ก็หัวเราะจากนั้นพี่วิทย์ก็โยนเสื้อชั้นในของฉันเข้าไปในรถแล้วก็เอาเสื้อในตัวใหม่ออกมาให้ฉัน ฉันรู้สึกอาย ๆ เหมือนกันที่มีผู้ชายมาหยิบชุดชั้นในให้ฉัน ปกติผู้ชายที่หยิบให้ฉันบ่อย ๆ หรือซื้อให้ฉันบ่อย ๆ คือพ่อ แต่พี่วิทย์...เฮ้อ.....!!!!
ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแม่ของพี่วิทย์ก็เตรียมอาหารแล้วก็ชวนฉันกินข้าวที่บ้าน ฝีมือการทำกับข้าวที่บ้านของคุณแม่พี่วิทย์นี่อร่อยมาก ๆ เลยจนฉันถึงกับชมไม่หยุดปากทีเดียว พอกินข้าวเสร็จฉันก็กลับมาที่หอแล้วก็มานอนยิ้มอยู่คนเดียวเสียนานทีเดียว ฉันไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกนี้มันอะไรกันแน่ แต่มันเร็วจนฉันยั้งใจไม่อยู่แล้ว
"รุ้งเป็นอะไรน่ะ แก้มแดงเชียว มีความรักเหรอ..."
"บ้า...วีก็พูดอะไรก็ไม่รู้"
"รุ้ง...วันนี้ไปไหนมาทั้งวันเลยรู้ไหมว่าพี่เอิร์ทโทรหาเธอแต่เครื่องมันฝากข้อความตลอดพี่เขาก็เลยโทรมาหาฉัน มันเกิดอะไรกันแน่แล้วเธอไปไหนมา รู้ไหมพี่เอิร์ทเขาเป็นห่วงเขาตามหาเธอทั้งวันเลย"
"ปล่อยเขาไปสิฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขาซะหน่อย"
แล้วฉันก็ไปอาบน้ำแล้วก็มานอนฝันหวานอยู่คนเดียวตลอดทั้งคืน
................................5............................
โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ
ขอขอบคุณเพื่อนๆที่ติดตามผลงานและเป็นกำลังใจให้ตลอดนะคะ
25 พฤศจิกายน 2547 17:45 น.
สุชาดา โมรา
-------------------------------------
หน้าส่วนตัว
818
Lovers
0 คน เลิฟสุชาดา โมรา
