11 กันยายน 2549 12:24 น.
สุชาดา โมรา
โอเซซาน่าไซน์ ราตรีสวัสดิ์
ดึกคืนนี้ยังมีรักอันหวานชื่น
เก็บคำหวานวันวานยังเหมือนเดิม
จะเพิ่มเติมมิตรภาพความจริงใจ
ขอให้เพื่อนชาวเกาหลีจงมีสุข
ในค่ำคืนไร้ทุกข์ยามหลับใหล
สุขหทัยเปี่ยมฤดีมีโชคชัย
แต่อย่ามาเข้าฝันฉันจะเป็นดี...
ขอให้หลับตลอดกาลนะคนเก่ง
เธอยังเป็นเพื่อนที่ดีกับฉันเสมอ
เรายังรักผูกพันนะเพื่อนเกลอ
ยังมีเธอเป็นเพื่อนไว้เตือนใจ
ฝากความรักความผูกพันไปกับฟ้า
และนำพาวิญญาณ์เธอลอยล่อง
ถึงชีพไกลใจยังอยู่นะคิมแซดอง (วูจองซู หรือ นภัทร)
คุณผักกาดดองของฉัน...ฉันรักคุณ
......................เพื่อนกันตลอดไป..............
8 กันยายน 2549 16:10 น.
สุชาดา โมรา
เสียงไม้เรียวฟาดลงที่ตรงขา
พร้อมน้ำตารันทดศิษย์หยดไหล
ครูยืนสั่นเข่าอ่อนสะท้อนใจ
คิดไปไกลกลัวศิษย์จะคิดชัง
เป็นครั้งแรกในชีวิตนะศิษย์รัก
ที่ตีนักเรียนได้ด้วยใจหวัง
อนาคตศิษย์สดใสใช่อยากดัง
จึงไม่อาจยับยั้งหรือพลั้งไป
ฟังครูสักนิดศิษย์ที่รัก
โลกกว้างนักไม่อาจเป็นเช่นคิดได้
หลายคนหลายชีวิตหลายจิตใจ
ชนะใครฤๅเท่าชนะตัวเราเอง
เมื่อเธออยู่ร่วมกันเช่นวันนี้
ก็อาจมีมากล้นคนข่มเหง
ชอบอวดดังเด่นเป็นเช่นนักเลง
ไม่ยำเกรงผู้ใดใช้กำลัง
ครูไม่อยากจะเห็นภาพเช่นนั้น
และใฝ่ฝันให้ศิษย์ดีอย่างที่หวัง
เข้าใจครูสักนิดอย่าคิดชัง
และคราวหลังอย่าเป็นเช่นคราวนี้
จงรู้จักอภัยให้กันบ้าง
เดินสายกลางระหว่างรักกับศักดิ์ศรี
แก้ปัญหาร่วมกันสันติวิธี
โลกจะมีสันติภาพตราบนิรันดร์
รู้ไหมว่าทำไมครูถึงสอนเธอไม่เหมือนครูคนอื่น รู้ไหม... นั่นเพราะครูกลัวความห่างระหว่างวัย หากเราเป็นวัยเดียวกัน เราจะเข้าใจกัน ครูรักพวกเธอเหมือนลูก เพื่อน และน้องในคราวเดียวกัน
ครั้งแรกที่ครูตีเธอครูก็เจ็บปวดเช่นกัน เหมือนใจจะสลาย แต่การตีครั้งนั้นทำให้พวกเธอเข้าเรียน ครูก็ดีใจ และการที่ครูสนิทกับพวกเธอมากจนเหมือนเป็นเพื่อนเล่น มันจึงทำให้พวกเธอกล้าที่จะเข้ามาปรึกษา ครูหวังเป็นอย่างยิ่งว่าครูคนอื่นจะเป็นเหมือนครู และครูหวังให้เธอมีอนาคตที่ดีและสดใส
จงอย่าคิดแค่จะเป็นเด็กโรงงาน จงคิดให้ไลกว่านั้น อย่าลืมคำที่ครูสอนจนปากจะฉีกอยู่แล้ว!!!...หุหุ และต้องเป็นคนดี ไม่ต้องคิดไกล คิดแค่ว่าเราเป็นคนดีให้พ่อแม่ชื่นใจก็พอแล้ว ส่วนบ้านเมืองไว้ทีหลัง หากเราคิดว่าเราทำดีเพื่อตัวเราและพ่อแม่ บ้านเมืองที่เราจะต้องดูและจึงจะตามมาเป็นอันดับสุดท้าย ให้ความสำคัญกับครอบครัวให้ดีที่สุด อย่าระรานใครเหมือนพวกอมนุษย์ที่ไม่มีสามัญสำนึก อย่าทำร้ายใคร อย่าเอาความดีของใครมาทำร้ายเขา จงทำตัวให้ดี ถึงจะไม่มีครูคนนี้คอยอบรมสั่งสอน แต่ครูคนอื่นเขาก็ดีกับเธอไม่ใช่เหรอ...ครูทุกคนหวังให้เธอได้ดี และครูคนนี้ก็เช่นกัน รักพวกลูก ๆ ของครูทุกคนโดยเฉพาะแก๊งค์ลูกกระเดือกบาน...
โอเซซาน่าไซน์... (ราตรีสวัสดิ์จ่ะที่รักของครู)
อย่าให้ใครต้องมาด่าพวกเธอดังคำนี้
ก้านบัวบอกลึกตื้นชลธาร มารยาทส่อสันดารชาติเชื้อ
หรือ
สำเนียงส่อภาษา กิริยาส่อสกุล
จำคำที่ครูสอนนะ และปฏิบัติด้วย คนอื่นเขาไม่ด่าแค่เรา แต่เขาจะระรานไปถึงพ่อแม่ด้วย อีกอย่าง อย่าทำตัวให้คนอื่นเขาอิจฉาเพราะมันจะทำให้เขาระรานเรา ยิ่งอยู่สูงยิ่งหนาว ครูเชื่อคำนี้ เพราะขนาดความดังครูยังไม่ถึงขนาดนักเขียนระดับซีไรต์แต่ครูกลับเจอตัวมารสังคมระราน ซึ่งแสดงว่าเขาคงมีปมด้อยและอิจฉาในตัวครู ครูจะให้อภัยพวกที่พิการทางจิต
ฉะนั้นถ้าพวกเธอรักครูอย่างที่พวกเธอพูดและส่งจดหมาย เมล์มา โทรมาหาครู ก็จงรักตัวเองก่อนที่จะรักคนอื่น
และอย่าให้ครูรู้ว่าแย่งผู้ชายกันเหมือนที่คนบางคนพยายามทำตัวบอกชาวบ้านว่าฉันเป็นเจ้าของคนนี้ กลัวใครมาแย่งไป นั่นเป็นพฤติกรรมที่ไม่ดีนะคะ อย่าทำ ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลก และถ้าผู้ชายที่เป็นขยะสังคม เป็นคนชั่ว คนเลว ก็อย่าไปเลือกมัน เพราะมันจะทำให้เราปวดร้าวไปตลอดชีวิต และตอนนี้อยู่ในวัยเรียน ไม่ควรคิดเรื่องผู้ชาย
มีแฟนน่ะมีได้ แต่อย่าให้เลยเถิด หากเลยเถิดไปแล้วต้องรู้จักป้องกันตัวเองนะ...
รักลูก ๆ เสมอนะ น.ร.เทศบาลบ้านม่วง แก่งคอย สระบุรี ทุก ๆ คน
จากครูที่รักเธอ
ครูตลอดกาล...รักเธอมากนะเด็กน้อยของครู
บาย
8 กันยายน 2549 15:53 น.
สุชาดา โมรา
เก็บความช้ำทิ้งลงในขวดโหล
ปล่อยความโศกลอยทะเลอันกว้างใหญ่
เก็บความสุขลอยกับลมตามเธอไป
ฟ้าสดใสเมื่อไม่มีคราบน้ำตา
โลกใบนี้มีอะไรมากมายนัก
ฉันนั่งพักรับรอยยิ้มบนโขดหิน
กอดความสุขอิ่มไอแดดสราญจริง
ทุกทุกสิ่งเสกสรรเกินบรรยาย
บรรยากาศรายรอบหาดทรายขาว
โขดหินสูงตระการน่าเกรงขาม
มองทะเลแลท้องฟ้าแล้วเคลิ้มตาม
กลิ่นไอรักที่ประทะแก้มของใจ
ขวดโหลลอยคลื่นซัดกลับขึ้นฝั่ง
ใครนั่น...เก็บมันขึ้นมาอ่าน
ดุจเชือกป่านร่ายยาวในข้อความ
ฟ้าสีคราม...ความรัก...ลืมทุกข์ไป
เฮ้อ!...ใจฉันมีแต่สุข
ลืมความทุกข์แล้วแล้วบนโขดหิน
เสียงคลื่นซัดคลืนคลืนอิ่มเอิบจริง
ฉันยืนนิ่งเมื่อความรักลอยกลับมา
ดีใจที่มีเพื่อนที่ดีอย่างผู้อ่าน นักเรียน แฟนคลับ คนที่รักฉันและคนที่ฉันรัก ขอบคุณค่ะ... ฉันมีกำลังใจเพราะมีเพื่อนที่ดีอย่างพวกคุณ
8 กันยายน 2549 15:50 น.
สุชาดา โมรา
ขอบฟ้าอยู่ไกลเกินใครเอื้อมถึง รักหวานซึ้งอยู่ไกลเกินความผูกพันธ์ ชีวิตต้องมีขึ้นลงอย่างนั้น และฉันจะไขว่คว้าเอาเดือนดาวมา
*ต่อให้ส่องแสงไกล อยู่บนนภา แล้วบรรเจิดขึ้นมาในตัวพวกเรา เปรียบแสงเทียนระยิบดาว ท่ามกลางสองมือหือ ฮือ หื่อ หื่อ ฮือ หือ ฮือ หือ ฮือ
ขอบฟ้าใครว่าจะเอื้อมไม่ถึง ฉันคนนึงไขว่คว้าและปีนขึ้นไป ความรัก ความฝัน อยู่ไม่ไกลเกินความผูกพันธ์ ฉันจะเก็บความฝัน ไขว่คว้าให้มันเป็นจริง (*)
ไขว่คว้าให้มันเป็นจริง...
4 กันยายน 2549 13:46 น.
สุชาดา โมรา
ถึงแก๊งลูกกระเดือกบาน...
ครูจัดให้แล้วนะคะ...แต่ไม่ใช่กลอนสัมผัส ครูสอนอะไรไปจำได้หรือเปล่า กวีนิพนธ์น่ะ...ยังไงคะ...แล้วเมล์หาครูนะ
ทำอย่างไรให้เขารู้ว่าเรารัก
ทำอย่างไรให้เขารู้เป็นห่วงเสมอ
ทำอย่างไรเมื่อใกล้ชิดและพบเจอ
ไม่กล้าเลยที่จะบอกว่าห่วงใย
ทำยังไงดีนะกับคนรัก
ทำอย่างไรที่ฉันจะพร่ำเฉลย
ทำอย่างไรเมื่อได้พบคนคุ้นเคย
ไม่กล้าเฉลยความในไอเลิฟยู
...........................
เพราะทุกวินาที ทุกลมหายใจ...
ใครคนนี้อยากจะบอก...
ฉันน่ะชอบเธอมากนะ...คุณหนู ๆ
ตั้งใจเรียนเพียรศึกษานะทรามเชย
ครูจะเป็นกำลังใจให้นะคนดี...
.....................................
เมื่อหนู ๆ ลูกรักครูอยากได้
ก็จัดให้แล้วนะแม่คนสวย
จงตั้งใจเรียน เป็นคนดีนะ...ลูก ๆ ของครู
แม่/ครู/พี่ จะคอยให้กำลังใจ
.....................................
แสงสว่างใดจะสว่างเท่า
แสงสว่างทางปัญญานะเธอเอ๋ย
จงเป็นคนดี มีวินัยนะ...
แม่คนนี้จะรอวันภาคภูมิใจ (ของลูก ๆ)
ครูรักพวกเธอเสมอนะ...ตั้งใจเรียนนะคะ ครูหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเธอจะเป็นแสงสว่างที่จะนำพาครอบครัว วงศ์ตระกูล และประเทศชาติไปสู่ความเจริญรุ่งเรืองในอนาคต ครูคิดถึงพวกเธอมาก ๆ เลย แป้ง ยี่ นุสรา อนุสรา นนท์ หมิว และนักเรียน ม.2/2 (อดีต)ทุก ๆ คน...
ส่วน ม.2/1 (อดีต) ก็อย่าน้อยใจไปนะคะคนดี ครูก็รักพวกเธอเช่นกันจ่ะลูกรัก โดยเฉพาะ ต้อม สุนทร ผึ้ง นุช วรรณิสา โกวิท และเจ้าอะไรนะ ผู้หญิงตัวสูง ๆ น่ะ...
ส่วน ม.1/1 และ ม.1/2 (อดีต) ครูก็รักพวกเธอเหมือนกันนะ ไม่ต้องน้อยใจนะ อ้อ! เจ้าแฝดนรกของครู เลิกเกเราได้แล้วนะ...ตั้งใจเรียนนะคะ เพื่ออนาคตของตัวเอง ไม่ต้องมาเรียน ๆ เล่น ๆ อีกนะจ๊ะ...เดี๋ยวมาเสียใจภายหลังจะไม่ดี และอย่าคิดแค่ว่าเราเรียนจบมาจะเป็นสาว/หนุ่มโรงงาน ขอให้คิดให้ไกลกว่านั้น เรียนสูง ๆ จบมาจะได้สบาย มีงานทำที่ดี ไม่ต้องไปแบกหาม... เพราะยุคนี้ เรียนปริญญาตรียังตกงานเสียค่อนประเทศแล้ว ฉะนั้นอย่าหยุดคิดเรื่องเรียน และตั้งใจต่อไปนะ สู้เขา สู้ ๆ สู้เพื่อตัวเราเองนะ...
อืม...เกือบลืมเลย ม.3/1 และ 3/2 (อดีต) ครูจำเธอได้ทุกคนและรักพวกเธอเสมอ เมื่อไปเรียนที่ใหม่แล้วก็ขอให้ตั้งใจเรียนให้ดี ๆ นะคะที่รักของครู
ขอบใจพวกเธอมากที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจครูเสมอ อีกทั้งอุดหนุนงานเขียนของครู ทำให้ตีพิมพ์ครั้งที่ 16 แล้ว ครูดีใจมาก ๆ จ่ะ...
คนเก่งย่อมแพ้คนขยันนะคะ...
หน้าส่วนตัว
1626
Lovers
0 คน เลิฟสุชาดา โมรา
