วันมืดที่ยืดยาว

สีลมัย

หลังเลี้ยงพระเช้าในวันคล้ายวันเกิดที่แสนสนุกสนาน

แม่นั่งบนเตียงไม้เล็กๆที่นั่งประจำ...พ่อค่อยๆเดินมาเกาะเสา

ตรงหน้าที่แม่นั่ง   ต่อหน้าแม่........

เสียงใครถามจำไม่ได้-    ตาเป็นอะไร

เสียงตอบ----จะตาย

      ร่างนั้นค่อยทรุดตามเสาไปกับพื้น....... 


หมอ-----บอกเป็นระยะๆเรื่องอาการ

..........................................................................

..........................................................................

หมอ    ....ต้องปล่อยแล้วนะ    ปั้มหัวใจ................

ไม่ทราบหมอพูดอะไรต่อ.......................................

เข้าไป...พ่อยังหายใจอยู่นี่นา.........ฉันคิด..............

พร้อมประสานมือพ่อบีบไว้แน่น......หน้าท่านซีด.....

มีเหงื่อชึมเล็กๆทั่วผิวหน้า........

ใครอีกคน....เดินผ่านหัวเตียง

ดีงสายอย่างหนึ่งออก.....

พ่อๆ....ค่อยผ่อนลมหายใจออก...ร่องรอยจากหน้าอกไปยังท้อง

ทุกอย่างหยุด....เงียบ...มันเย็นเฉียบเหมือนเชือดให้เลือดไหล

ทั้งปวดลึกร้าวทั่วเนื้อหัวใจ....วันทำไม  ช่างมืดยืดยาวนัก.....