29 ธันวาคม 2552 15:10 น.
= สิ้ น ฝั น =
กระทาชายนายหนึ่งซึ่งผอมหิว
เดินหอบหิ้วร่างโซอย่างโผเผ
ตาพร่าขาสั่นและโซเซ
เหมือนลิเกขี้เมาร้านเหล้าดอง
สตางค์ติดกระเป๋ามาเพียงห้าบาท
แวะตลาดเปิดท้ายที่ขายของ
มีเสื้อผ้ารองเท้าเขากางกอง
เดินกระย่องผ่านมาหาของกิน
ถึงท้ายสุดจุดจ่ายขายอาหาร
ทั้งคาวหวานร้านจมสมถวิล
พิศดูราคาน้ำตาริน
จะซื้อกินอะไรให้พอเงิน
หน้าก็เหี่ยวเรี่ยวแรงก็แห้งหด
มันท้อทดหมดท่าน่าขัดเขิน
ท้องก็ร้องก้องขรมลมก็เดิน
สั่นสะเทิ้นหิวกระหายแทบตายพลัน
เหมือนสวรรค์มีตาฟ้าลิขิต
ให้ชีวิตยืดยาวอีกคราวนั่น
ร้านโดนัทเปิดขายใกล้ทอดมัน
ราคาอันละห้าบาทประกาศไว้
ทอดจนเหลืองเรืองรองกองในถาด
น้ำตาลราดเกล็ดขาวพราวไสว
กลิ่นโชยอ่อนย้อนลมเหลือข่มใจ
จรลีรี่ไปในทันที
" ผมขอซื้อโดนัทอันงามหรู
แต่ไม่เอาเจ้ารูตรงกลางนี่ "
แม่ค้าว่า " แหม !ท่านนี่โชคดี
ช่วงนี้มีโปรโมชั่นให้ท่านลอง
ซื้อโดนัทแถมรูคู่กันไป
ไม่ชอบรูก็ทนไว้อย่าได้หมอง
แทะขอบขอบรอบวงคงสมปอง
พอเหลือรูท่านก็ต้องโยนทิ้งไป "
............................................
26 ธันวาคม 2552 08:04 น.
= สิ้ น ฝั น =
จำลุกยืนฝืนร่างเพื่อย่างก้าว
สู้หมอกหนาฝ่าหนาวในเช้าตรู่
ปาดน้ำค้างกลางเบาะที่เกาะพรู
แล้วมุ่งสู่เส้นทางเหมือนอย่างเคย
ละฝันอันไสวในคืนสวย
สลัดผวยผืนบางข้างเขนย
โขยกรถบดอานเพื่อผ่านเลย
ในสิ่งเคยเลยล่วงและลวงตา
สู่ความจริงในเช้าอันหนาวเหน็บ
หนาวจนเจ็บผิวกายและใบหน้า
แม้มือเท้าเข่ากร้านที่ด้านชา
ก็ปวดปร่าชาเจ็บถึงเล็บมือ
เมื่อเกิดเป็นสารถีขี่สามล้อ
จะทดท้อฝ่อใจกระไรหรือ
จะฝ่าหนาวและราวฝนให้คนลือ
แหละหยิบถือธงธรรมมานำใจ
ขอหล่อเลี้ยงชีวินที่สิ้นฝัน
อยู่กับปัจจุบันไม่หวั่นไหว
อดีตลาอนาคตอีกยาวไกล
เอาวางไว้ใต้ฐานของอานรถ
ดีดกระดิ่งกริ๊งกร๊างอย่างองอาจ
ผ่านร้านค้าอาวาสตลาดสด
กำแฮนด์แขนเกร็งปุเล็งรถ
ทางคดลาดชันไม่พรั่นใจ
เหลียวหลังยังเบาะที่ว่างเปล่า
จะมีเงาแห่งฝันนั้นหาไม่
ส่งสาส์นผ่านลมแห่งสายใย
ขอให้หายโศกและโชคดี
.......................................
หน้าส่วนตัว
4014
