24 มีนาคม 2547 11:34 น.
สิปราง
ถ้าฉันเดินจากไป...
เธอคงไม่เศร้าเท่าไหร่..ถ้าไม่มีฉัน
แล้วฉันหล่ะ...จะเป็นอย่างไรกัน
ไม่อยากคิดอย่างนั้น..ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นจริง ๆ
มีแต่เพียงเสียงสะอื้นอยู่ในอก...
น้ำตาตกอยู่ข้างใน...ใจถูกทิ้ง
ทำอะไร..ไม่ได้เลยจริง ๆ
ได้แต่นิ่งได้แต่รอ...เพื่อขอเวลา
แบ่งเวลามาหากันบ้าง...
เพื่อลบความอ้างว้าง..ในใจที่โหยหา
หรือต้องให้ฉันอ้อนวอน...เผื่อเธอจะกลับมา
แล้วฉันจะได้หยุดร้องไห้เสียน้ำตา...ซะที
24 มีนาคม 2547 11:26 น.
สิปราง
กลัวเขาเสียใจ...
กับการกดรับสายโทรศัพท์ของฉัน
ก็เลยกดทิ้งเหมือนไม่ได้ยินเสียงมัน
แล้วรู้มั๊ยคนที่รอสายนั้น..รู้สึกยังไง
อย่างน้อยก็น่าจะโทรกลับหาฉัน
หรือเวลานั้นแม้แต่โทรกลับก็หาไม่ได้
คนที่รอโทรศัพท์ก็คิดไปต่าง ๆ นา ๆ มากมาย
ไม่อยากคิดอะไร..แต่ก็ปล่อยวางไม่ได้สักที
23 มีนาคม 2547 20:00 น.
สิปราง
พักบ้างเถิดนะคนดี
วันนี้เธอเหนื่อยมากแล้วกับทุกสิ่ง
พักกายพักใจเถิดนะ..อย่าประวิง
อยู่นิ่ง ๆ นอนหลับพักให้สบาย
พักสมองอย่าตรึกตรองให้มากนัก
มัวจมปลักเดี๋ยวไข้จะไม่หาย
ค่ำคืนนี้จงห่มผ้าให้อุ่นกาย
อย่าตื่นสายไปทำงานจะไม่ทัน
พักผ่อนอย่านอนคิดเรื่องปวดหัว
ไม่ต้องกลัวฉันไม่สร้างเรื่องหุนหัน
ก้มหน้ารับกับปัญหามาร้อยพัน
จะไหวหวั่นก็มีบ้างอย่างที่เป็น
พักใจบ้างเถิดนะในยามนี้
ฉันก็มีแค่ความห่วงอย่างที่เห็น
รักเธอนะ..ถึงแม้มันจะลำเค็ญ
ฉันก็เป็นได้แต่ห่วงจากห้วงใจ
16 มีนาคม 2547 16:17 น.
สิปราง
รู้ไหม..เพียงมีคุณอยู่ข้างข้าง
ความรู้สึกที่เคยอ้างว้างและโหยหา
ก็จางหายไปเหมือนไม่เคยมีผ่านมา
รู้สึกอบอุ่นตลอดเวลาเหมือนว่าคุณอยู่ข้างกาย
รู้ไหม..ที่ฉันเข้มแข็งอยู่ได้
ไม่หวั่นไหวไปกับถ้อยคำร้ายร้าย..ใครคนนั้น
ก็เพราะมีคุณเป็นกำลังใจให้ทุกวัน
ความรักและปรารถนาดีของคุณนั้นเหมือนเป็นยา
รู้ไหม..เพียงเราเข้าใจกันและกัน
ปัญหาที่มีเข้ามานั้น...ก็ดูไร้ค่า
ปล่อยให้มันผ่านไป...เหมือนไม่เคยมีผ่านมา
ทำให้มันรู้สึกเหมือนกับว่า...ไม่มีตัวตน
หน้าส่วนตัว
1006
