1 ตุลาคม 2547 11:14 น.
สิปราง
หากความรักเป็นดังเช่นอากาศ
ฉันคงขาดใจตายสลายสูญ
สำลักลมเพียงน้อยนิดคิดอาดูร
มิเพิ่มพูนมีแต่ลดแทบหมดใจ
หากความรักเป็นดังเช่นไฟร้อน
ฉันคงอ้อนวอนเว้าเฝ้าเผาไหม้
มิให้เหลือแม้เถ้ามาเร้าใจ
ให้ร้อนในร้อนนอกที่ยอกนาน
หากความรักเป็นดังเช่นคลื่นโถม
ฉันคงโหมตะบึงว่ายหมายผสาน
ให้คลื่นซัดสาดใจให้แหลกราน
ตราบชั่วกาลซัดสาดที่หาดทราย
หากความรักเป็นดังเช่นปฐพี
ฉันคงหนีหน้าเข้าชั่วเช้าสาย
ใช้ดินฝังร่างผุผุที่บุกาย
ให้ใจตายไปกับร่างที่สร้างมา
1 ตุลาคม 2547 10:27 น.
สิปราง
เหมือนใจนางร้างสุขเมื่อทุกข์จับ
เขามากลับคำเอ่ยที่เคยถาม
ไม่เป็นเช่นก่อนเก่าหรือเราทราม
ก่อนเคยตามถามไถ่และไล่เลียง
มิรู้ใจในนั้นมั่นแค่ไหน
หรือมีใครนิยมชื่นชมเสียง
หรือเขาไหวโอนอ่อนอ้อนสำเนียง
หรือแค่เพียงรักเราไม่เข้าตา
แค่เพียงเอ่ยอ้างปัดฟังขัดหู
มิอยากรู้หรือยินไม่ผินหา
เคยนึกถึงใจเจ้าเล่าพี่ยา
ตรงอุราตรงนี้พี่ไม่มอง
อยากให้น้องทุกข์จัดจึงคัดให้
อยากให้น้องร้องไห้หรือได้หมอง
มิเคยนึกถึงใจที่ใฝ่ปอง
มิเคยตรองน้องช้ำและกล้ำทน
รักที่มีคงจางหรือห่างหาย
หรือรักกลายใกล้ดับเริ่มสับสน
หรือเพียงใจอ่อนล้าไม่น่ายล
หรือเพียงทนไปวันวันกระนั้นเอง
หน้าส่วนตัว
691
