1 ตุลาคม 2547 11:14 น.
สิปราง
หากความรักเป็นดังเช่นอากาศ
ฉันคงขาดใจตายสลายสูญ
สำลักลมเพียงน้อยนิดคิดอาดูร
มิเพิ่มพูนมีแต่ลดแทบหมดใจ
หากความรักเป็นดังเช่นไฟร้อน
ฉันคงอ้อนวอนเว้าเฝ้าเผาไหม้
มิให้เหลือแม้เถ้ามาเร้าใจ
ให้ร้อนในร้อนนอกที่ยอกนาน
หากความรักเป็นดังเช่นคลื่นโถม
ฉันคงโหมตะบึงว่ายหมายผสาน
ให้คลื่นซัดสาดใจให้แหลกราน
ตราบชั่วกาลซัดสาดที่หาดทราย
หากความรักเป็นดังเช่นปฐพี
ฉันคงหนีหน้าเข้าชั่วเช้าสาย
ใช้ดินฝังร่างผุผุที่บุกาย
ให้ใจตายไปกับร่างที่สร้างมา
1 ตุลาคม 2547 10:27 น.
สิปราง
เหมือนใจนางร้างสุขเมื่อทุกข์จับ
เขามากลับคำเอ่ยที่เคยถาม
ไม่เป็นเช่นก่อนเก่าหรือเราทราม
ก่อนเคยตามถามไถ่และไล่เลียง
มิรู้ใจในนั้นมั่นแค่ไหน
หรือมีใครนิยมชื่นชมเสียง
หรือเขาไหวโอนอ่อนอ้อนสำเนียง
หรือแค่เพียงรักเราไม่เข้าตา
แค่เพียงเอ่ยอ้างปัดฟังขัดหู
มิอยากรู้หรือยินไม่ผินหา
เคยนึกถึงใจเจ้าเล่าพี่ยา
ตรงอุราตรงนี้พี่ไม่มอง
อยากให้น้องทุกข์จัดจึงคัดให้
อยากให้น้องร้องไห้หรือได้หมอง
มิเคยนึกถึงใจที่ใฝ่ปอง
มิเคยตรองน้องช้ำและกล้ำทน
รักที่มีคงจางหรือห่างหาย
หรือรักกลายใกล้ดับเริ่มสับสน
หรือเพียงใจอ่อนล้าไม่น่ายล
หรือเพียงทนไปวันวันกระนั้นเอง
2 กันยายน 2547 16:33 น.
สิปราง
เมื่อความรักออกเดินทาง
ความหวังที่เคยอ้างว้าง...ก็เริ่มส่องประกายอีกครั้ง
ความท้อแท้หดหู่ในใจ...ดูเหมือนจะเริ่มห่างไกลไม่จีรัง
และจิตใจที่เคยสิ้นหวัง...กลับมีรอยยิ้มอีกครั้งที่มุมหนึ่ง..ข้างใน
เมื่อความเหงาเริ่มปลิดปลิว
โดยสายลมพัดพลิ้ว..จากการเดินทางผ่านความหวามไหว
ความอบอุ่นก็แทรกตัว..ซึมผ่าน..รอยแยกด้านหนึ่งของหัวใจ
แอบเข้ามาเปลี่ยนความเย็นชาเป็นอุ่นไอ...จนหัวใจเริ่มทำงาน
1 กันยายน 2547 17:59 น.
สิปราง
อาบแสงจันทร์แข่งแสงจ้าดาราใหญ่
นวลแสงไซร้ฉาบผิวผ่องท้องน้ำไหว
ระยิบยับวิบวับวาวพราวพร่างไกล
สะท้อนใสสะเทิ้นจับสู้กลับจันทร์
วู่ลมหวิวพลิ้วพลิ้วแผ่วเป็นแนวคลื่น
ประทะกลืนประทะใหม่ในวสันต์
ประทะร่างที่รวดร้าวกร้าวคืนวัน
เหมือนจะยันย้ำรอยแผลให้แน่นาน
ประพรมเพลงบรรเลงพร่างให้นางเศร้า
พิรุณเพลาเพริศพิศพริ้มริมสืบสาน
ไหลชะโศกไหลชะโลกมาชั่วกาล
ชะร้าวรานจากฤทัยไปเสียที
เมื่อฝนมาต้นพฤกษาคงได้ผลัด
เร่งสะบัดพัดใบแก่ที่แย่หนี
ออกใบอ่อนร่อนเริงร่าท้าปฐพี
สอนชีวีที่จมเศร้าให้เฝ้าตรอง
ธรรมชาติแม้จะสอนให้วอนคิด
แต่ดวงจิตมิอาจตัดยังจัดสอง
ทางหนึ่งติทางหนึ่งตรมจมจับจอง
แม้จะลองทั้งสองทางยังคว้างใจ
30 สิงหาคม 2547 18:55 น.
สิปราง
ห่วงพี่อึดอัดอก ตกห่วง
เหนื่อยไหมนะดาดวง ยามนี้
ประนมกรน้อมบวง สรวงหล้า..อ่าองค์
กราบแทบเบื้องภพตรี ทุกเหล่า..ขอพร
ขอพระคุณบุญนำ คำสอน
ทุกแหล่งที่น้องวอน พรเว้า
เพสภัยให้ลาจร หลบลี้..ห่างพี่
ห่วงพี่น้องจึงเฝ้า อธิษฐาน..นบกร
ห่วงน้องบ้างไหมเล่า หนุนขอน
ต่างแขนยามน้องนอน ห่างอก
หนาวเหลือนะบังอร เคยกอด..แนบข้าง
คนึงน้ำตาตก ถวิลเจ้า..เฝ้าคอย.
หน้าส่วนตัว
691
