5 เมษายน 2547 13:11 น.
สิดามัน
มีบ้างคน ทำให้ผม ต้องคิดถึง
ทำให้ซึ้ง ต้องแต่งกลอน ให้วอนอ่าน
แม้เธอนั้น เขาไม่บ่อย คุยไม่นาน
แต่อยากหวาน อยากให้เธอ ได้อ่านจัง
แม้ตัวฉัน แม้ไม่เคย จะได้พบ
อยากลองคบ ลองพูดคุย ดูซักหน
แต่ช่วงนี้ เธอไม่ออน เลยหน้ามน
รู้ไหมคน ที่ตรงนี้ อยากพบเธอ
1 เมษายน 2547 14:24 น.
สิดามัน
รักหรือไม่ใครก็บอกอย่าไปรัก
อย่าไปหักอย่าไปปักรักกับเขา
แม้ตรงนี้จักอาจไม่ใช่เรา
ไม่มีเขาไม่เราให้เศร้าใจ
1 เมษายน 2547 14:23 น.
สิดามัน
แน่นิ่งแสนเหนื่อยหน่าย ในรัก
อยากจะพักอยากผ่อนคลาย หยุดแล้ว
วันนี้ไม่มีใครอ้างว้าง เดียวดาย
หากขาดรักขาดใจตาย สุดท้ายทิ้งกัน
1 เมษายน 2547 14:23 น.
สิดามัน
ลมพาพัดพาฝนปนกับหมอก สัพยอกหัวใจให้โหยหา
รู้ไหมว่าวันนี้มีน้ำตา เหมือนเมฆาลอยลับจับตะวัน
แม้ดวงจันทร์อำไพในเวหา เหล่าดารา สาดส่องดูผ่องใส
ดาวระยิบจันทร์ระยับช่างจับใจ เมฆเรียงรายลับเหลี่ยม มาเยี่ยมเยือน
1 เมษายน 2547 14:22 น.
สิดามัน
ถึงกลอนกลับดับดิ้นเพราะสิ้นคำ
ถึงร้อยล้ำบทกวี มิมีเหมือน
ถึงพันกาพย์หมื่นฉันท์คอยเฝ้าเตือน
ถีงมีเพลงเป็นเพื่อนมิเลือน มิลืม
หน้าส่วนตัว
609
