24 ธันวาคม 2553 00:11 น.
สำโรงไทย ศรีสันทัด
ที่แอบไว้ใช่ข่มเพื่อถมขื่น
ล้ออยู่ริมยิ้มรื่นหลังกลืนขม
เป็นกอดเจ็บเก็บใจกลบไหม้ตรม
หรือเพราะจมหล่มดานจนด้านชา
จะทนเหน็บเจ็บหนาวอีกคราวหรือ
ยอมแลกซื่อซื้อไห้โดยไม่หา
ยอมกัดกล้ำกินกลืนรื้นน้ำตา
แลกร่วงลาใจรินกับลิ้นคน
ถ้าทุกข์ทับรับไถ่กันได้เท่า
ช่วยแบ่งเศร้าเบาสร้อยได้ร้อยหน
จะยอมช้ำย้ำชินไม่ดิ้นรน
ขอเห็นมนต์ยิ้มนั้นสักวันเดียว
เสียดายฟ้าเวิ้งว้างอยู่ห่างลิบ
เกินกระซิบฝากหล้าฝ่าเขาเขียว
ถึงลมพ้ดพร่างพรูอยู่กรูเกรียว
คงลดเลี้ยวลอดไพรไม่ถึงนาง
เคยโอบไหล่ไหวสั่นวันที่เศร้า
เคยหยอกเย้ายิ้มยั่ววันมัวหมาง
แม้เป็นเพียงภาพเก่าเงาจางจาง
ก็อยากวางเก็บไว้ให้ใจเติม
หากราตรีคลี่หม่นบนความหมอง
ยังมีสองดาวอยู่คู่เดือนเสริม
ลองวางทาบมือทับกับดาวเดิม
จะตระหนักรักที่เพิ่มเติมผ่านเดือน
14 ธันวาคม 2553 12:37 น.
สำโรงไทย ศรีสันทัด
ปีเก่าเศร้าขมอมขื่น กร่อนสิ้นกินสูญ
อาดูรด่าวดิ้นสิ้นแรง
โหมพัดกลัดพิษพลิกแพลง จนเหือดกำแหง
เกินแจงก้ำจรดหมดความ
ยังจ้องจองขวากฝากหนาม ย้ำติดยึดตาม
ย่างข้ามยากล้นพ้นลาง
ปีใหม่ไป่มีที่วาง ทุกข์ทนหม่นหมาง
อ้างว้างเดียวอยู่คู่ดาย
เทวาฟ้าหลบลืมหาย สาปด้วยบาปใด
จึงไม่ไถ่พ้นหม่นตรอม
หวังเพียงว่ายพ้นวนล้อม เพียงแรงที่ออม
ละม่อมยอมก้มรับกรรม
เหลือบุญเพียงน้อยไม่หนำ ลืมจดหลุดจำ
สุดนำมาไล่ใช้เวร
ขอส่งให้ผู้ทุกข์เข็ญ สมทบบำเพ็ญ
ได้เร้นลุล่วงบ่วงมาร
จะซ้ำจะย่ำสงสาร จะทรมาณ
ขอพานพบอยู่ผู้เดียว
................................................
หน้าส่วนตัว
1377
