13 มิถุนายน 2554 21:48 น.
สำโรงไทย ศรีสันทัด
หรือเราหมายกลายชั่ว มั่วพลาด
เลือกใช้กากบาทเพื่อคาดหวัง
ใช้ตัดสินกระบิลศักดิ์ด้วยปรักพัง
ปถมังบังวิสุทธิ์ช่วยฉุดมา
กากาบาทคือ ผิด หรือ ปิดใช้
หรือ ไม่ใช่ ไม่ดี ไม่มีค่า
กา คือเลว คือน้อย ด้อยราคา
กาก คือเศษเหลือมา ไม่มีมูล
บาท คือเท้าเข้าคำหมายต่ำทรุด
สัตบุรุษวิมุตต์สิ้นแผ่นดินสูญ
กากบาทลาดระยำให้จำรูญ
ให้เพิ่มพูนปูนพวกหวังลวกลน
เปลี่ยนสัญญาณดีไหมบนใบนั้น
เป็น ถูก ขั้นกันที่พวกมีขน
เผื่อโหลนลื้อหลานเหลนยังเป็นคน
ยังพอมีที่จนไว้เจือจาน ฯ
...............................
21 เมษายน 2554 13:01 น.
สำโรงไทย ศรีสันทัด
หฤโหดโลดเริงเถลิงรับ
บดขยื้บี้สับกับเดียงสา
รีบตีตัดปัดรั้งตั้งราคา
เปลี่ยนหุยฮาโห่โฮ่งเป็นลงทัณฑ์
แล้วหนูน้อยอ่อยเหยื่อก็เป็นเหยื่อ
ท่ามกระทิงสิงห์เสือ ร่านกระสัน
ปากถือศีลลิ้นแลบแผลบแผลบมัน
เอาดียกปกงัน บนหัวงู
หากเสื้อขาวสาวป้องยังต้องถอด
แล้วใดรอดทอดทดความอดสู
แม้ไอร่ำฉ่ำคุ้มคอยอุ้มชู
ก็รุบรู่กร่อนร่อย เป็นรอยลาง
ไม่เหลือแล้วแก้วใสกลางใจช้ำ
มีแต่ย่ำยีย้ำบนความหมาง
จะสนใจใยเยื่อให้เหลือยาง
ก็สังคมข่มคราง แต่คราบไคล ฯ
ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เนต
6 เมษายน 2554 22:14 น.
สำโรงไทย ศรีสันทัด
ร้องเถิดลูกคนดีวันนี้เจ็บ
ดีกว่าเก็บเหน็บไว้ใจสลาย
เมื่อเพียรยากฝากหวังพังทลาย
บนโหดหินดินทรายกลบก่ายทับ
ร้องเถิดลูกปลูกคุ้มให้คลุมรส
อีกหลายบทซดซ้ำคอยกำกับ
โลกตัดสินบิ่นบากสลากนับ
อนาคตบดยับด้วยหลับตา
ร้องเถิดลูกร้องถวายให้ควายบ้าน
อุตส่าห์คิดบิดกบาล เสาะซานหา
ช่างลึกซึ้งถึงเล่ห์เทวดา
ใช้แดงเขียวเหนี่ยวคว้า ชะตาไทย
ร้องเถิดลูกผูกแก้วกับแร้วเถื่อน
เข็ญซากเปรอะเลอะเลือนเคลื่อนสมัย
แหกกะเฌอเพ้อกรอกก็บอกไป
ปราชญ์ประลัยใช้ฉลากอีกมากคราว ฯ
ขอบคุณภาพจาก Internet
1 มีนาคม 2554 19:05 น.
สำโรงไทย ศรีสันทัด
นกเขาเปล้าเค้าเปรียวสีเขียวปลอด
แหวกเถาวัลย์พันสอด รอดกิ่งหวาย
หว้าสุกแดดแสดสดจรดก้านปลาย
ดารดาษสาดทะลายดังหมายตา
ผลแดงก่ำคล้ำกลบเมล็ดแก่
สมต้นใหญ่ใบแผ่ คลุมแพผา
คงพอป้อนอ้อนปากที่จากมา
ก่อนแสงลาฟ้ารินจะสิ้นเรื้อ
โผขยับขับปีกหลีกละเมาะ
ลดเลี้ยวเลาะเปราะปรงดงมะเดื่อ
กับแรงบินผินเพื่อ ยังเหลือเฟือ
บนกระหยิ่มปริ่มระเรื่อ ถึงรังรอ
กิ่งประดู่ลู่เรียบเงียบสงัด
ใบพลิกปัดสะบัดกลบคาคบขอ
รังกระจายคลายครูดกระจูดทอ
แหละแม่ลูกผูกพะนอ นิรานัย
กระโดดเกาะเสาะกิ่งหาสิ่งสบ
ไม่เห็นข่ายก่ายทบกลบใยใส
ปะทะทับกลับรัดกระหวัดใบ
กระพือปีกหลีกไล่ ยิ่งหมดแรง
ตะวันเรืองเหลืองระบายหายไปแล้ว
ราตรีแผ่วแผ่ทับลงขับแสง
พงพนัสสงัดสำเนียงเสียงแมลง
เหลือเพียงแปร่งปรบปีกสอดซีกไพร ฯ
10 กุมภาพันธ์ 2554 23:00 น.
สำโรงไทย ศรีสันทัด
จาตุรงคสันนิบาต
วันที่โบราณผ่านพาด..ใช่ไหม
แล้วเกี่ยวข้องอะไรวาเลนไทน์
อัสนีบาตสิฟาดใส่..วันนั้น
ก็เดือนนี้เดือนงามแห่งความรัก
ใจตึ้กตั้กทะลักระรัว..หัวสั่น
กุหลาบแดงแต่งช่อเพื่อรอวัน
ไม่อยากยุ่งมุ่งมั่นกับมาฆะ
เอหิภิกขุอุปสัมปทา
หรือเท่าค่าแห่งเบี้ยที่เสียสละ
อรหันต์ชุมนุมประชุมพระ
จะกระจ่างกระจะ เท่าใจไย
จะองค์สามองค์สี่กี่กษัตริย์
ไม่เห็นเป็นปรมัตถ์ ที่ตรงไหน
เห็นธรรมะท่วมตัวยังมั่วไป
วาเลนไทน์สิใช่สมัยนิยม
หน้าส่วนตัว
2354
