8 กรกฎาคม 2545 17:43 น.
สาแก้ว
ไม่เคยกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ไม่เคยรื้อฟื้นความหลัง
แม้หัวใจเธอจะไม่จริงจัง
ฉันไม่เคยหวังในตัวเธอ
ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเหมาะสม
กับเธอผู้เลอโฉมมากค่า
กับการที่เธอมีใหม่แล้วจากลา
ฉันจะไม่ว่า เพราะฉันเอง ก็มีใหม่เหมือนกัน
8 กรกฎาคม 2545 16:42 น.
สาแก้ว
พรั่งพราวสกาวสุกลุกสว่าง
เบื้องฟ้ากว้างดวงดาววาวระยับ
ส่องแสงเด่นเป็นนวลอยู่วับวับ
แวววาวจับราตรีกาลละลานใจ
พระจันทร์แจ่มแอร่มเรื้องเรืองวิลาศ
ฉายแสงสาดจางฟ้ามืดให้สดใส
สีเปลือกไข่ขาวนวลชวนวิไล
เหนือฟ้าใหญ่เต็มดวงเด่นเป็นประภา
กระต่ายน้อยคอยหมายดวงจันทร์เจ้า
คอยแอบเฝ้าแอบมองปองปรารถนา
แหงนหน้ามองจ้องเขม็งเล็งสายตา
จันทร์เจ้าขา สวยล้ำ ประจำใจ
จันทร์อร่ามงามสีเปลือกไข่ขาว
ทอแสงเป็นแนวยาวราวเส้นไหม
ส่องสู่พื้นคืนค่ำล้ำละไม
คือแสงไฟแห่งพื้นฟ้ายามค่ำคืน
8 กรกฎาคม 2545 12:39 น.
สาแก้ว
ทะเลหม่นปนเศร้าเคล้าสีโศก
บ่ไหวโยกนิ่งเรียบเงียบสงบ
ลมบ่พริ้วปลิวโบกโกรกกระทบ
แลเซาซบซึมซึมครึ้มหัวใจ
ทะเลเหงาฤาเงาแห่งฟ้ามืด
จึงจืดชืดทิ้งฝันวันฟ้าใส
เหลือแต่เพียงความเหงาศร้าอาลัย
น้ำใสใสกลายขุ่นมัวสลัวเงา
ปลาใหญ่น้อยเคยเวียนว่ายหายไปหมด
ทิ้งเพียงคราบความสลดหดหู่เศร้า
เดียวดาย เบื่อหน่าย ซึมเซา
สีเหงาเหงาเคล้าไปทั่วผืนทะเล
7 กรกฎาคม 2545 15:58 น.
สาแก้ว
ตะวันแรงแดงเรื่อเจือร้อนรุ่ม
ดั่งจะสุมโลกให้ ดั่งเพลิงผลาญ
แดดเปรี่ยงเปรี่ยงสายลมร้อนแสงระราน
ภายใต้การเผาผลาญของดวงไฟ
กระหน่ำแสงแรงร้อนสะท้อนส่อง
คุกคคามครองปองเผาให้ลุกไหม้
ให้แผ่นดินมอดไหม้มลายไป
ด้วยหัวใจแห่งตะวันอันร้อนแรง
สาดรังสีไปทั่วทุ่งนาข้าว
แดดร้อนพ่าวข้าวเฉาแดดดินระแหง
ชาวนาตรมพรมทุกข์แดดทิ่มแทง
หมดเรี่ยวแรงโรยอ่อนวอนฝนพรำ
ข้าแต่ฝนจงหล่นหลั่งพรั่งพรูพร่าง
พรมข้าบ้างยามแดดเหี้ยมเกรียมกระหน่ำ
ข้าวแห้งตายน้ำแล้ง แห้งขอดซ้ำ
ฤาจะย้ำความตายหมายชีวิน
7 กรกฎาคม 2545 15:31 น.
สาแก้ว
พราวแสงซ่านหว่านสว่างกลางท้องทุ่ง
ลานตะวันโปรยปรุงแต่งสีสัน
หมู่ผีเสื้อปีกบางหลากสายพันธุ์
ระเริงฝันปั้นความสุขคลุกผกา
สายลมลู่คู่นกวิหกเหิน
เมฆขาวเพลินบรรเลงเพลงแห่งฟ้า
แมกไม้ไหวในบทเพลงแห่งพนา
ภายใต้ฟ้าแห่งท้องทุ่งแสงตะวัน
สายน้ำกระเพื่อมกระเพื่อมระยิบแสง
หมู่แมลงจำแลงร่างท่ามกลางฝัน
ออกโบยบินตามกลิ่นผกาพรรณ
ยามเช้าวันแดดส่องครองนภา
แดดอ่อนอ่อนอุ่นอุ่นกรุ่นกลิ่นแสง
ดังศรแผลงแสงฉายประกายฟ้า
ทอถักความอบอุ่นอาบกายา
แผ่รังสีลงมาหาผืนดิน