10 มกราคม 2550 11:00 น.
สาวภูไท
ส่งความห่วงใยไปห่วงหา
รู้ไหมหนารักซึ้งยังตรึงใจ
ส่งคำคิดถึงผ่านม่านฟ้าใส
ขอคนไกล...โปรดรู้พธูคอย...
ระยะทางห่างไกลเกินไปเคียง
ขอแค่เพียงห่วงใยจากใจกลอย
อาจมีเพียงสิ่งนี้ที่เล็กน้อย
อย่าท้อถอย....น้องยังคอยหวังดี....
เป็นแรงใจคอยปลุกให้บุกบั่น
โปรดเชื่อมั่นคนไกลไม่หน่ายหนี
แม้สุขทุกข์จะมีเราเท่าที่มี
ใจดวงนี้...เชื่อมั่นไม่หวั่นใด...
ยังรอคอยรับขวัญวันพบหน้า
ได้สบตา.ได้ยินเสียง.ได้เคียงใกล้
สักวันหนึ่งจะสิ้นสุดหยุดห่างไกล
สองหัวใจ...จะเคียงอยู่คู่นิรันดร์....
8 มกราคม 2550 09:05 น.
สาวภูไท
รับของกำนัลคุณค่ามหาศาล
สมุดบันทึกเล่มหวานไว้อ่านเขียน
ไว้จดจารเรื่องราววันผันเปลี่ยน
จากนี้จะเขียนเรื่องเราไว้เล่าขาน...
ตัวอักษรทุกบรรทัดนำจัดวาง
ขีดเขียนอย่างงามงดเพื่อจดจาร
บันทึกเล่าเรื่องราวคราวเคยผ่าน
ในเพรงกาลที่เวียนหมุนเปลี่ยนไป....
จารึก.รอยรัก.รอยเศร้า.เคล้าผสม
หวานและขมคราพบความหวั่นไหว
เขียนบอกเล่าเรื่องราวคราร้าวใจ
บันทึกไว้เพื่อเล่าเฝ้าเตือนตน...
ขอบคุณ...เจ้าของสมุดเล่มน้อย
มอบให้กลอย...เอาไว้เล่าเขียนบ่น
ยามมองเห็นสมุดนั้นดุจเห็นคน
ร่วมผจญเคียงข้างร่วมทางเดิน...บนทางไกล...
6 มกราคม 2550 11:32 น.
สาวภูไท
มองกรีดกรายยั่วเย้า........................สายตา
หมายสื่อสารความมา.....................สู่น้อง
ลองพิศเพ่งมองหา..........................มาดมั่น
จึงนั่งยันคางจ้อง.............................เพื่อค้นคำตอบ
ตาบ๊องแบ๋วใคร่รู้.............................ความหมาย
ตาที่หวานของชาย..........................ส่งให้
มาดของพี่เอียงอาย..........................หมดท่า
มิเผื่อเหลือลายไว้.............................ก่อนค้อนหันหลัง
คือประเทืองใช่แล้ว.........................แอ๊บแมน
เกือบหลวมตัวเป็นแฟน..................เที่ยวห้าง
หากพลาดท่าควงแขน.....................ตายแน่
คราวต่อไปบอกบ้าง.........................ไม่แท้ของเทียม
นัดบอดฉันพับล้ม.............................หมดหวัง
ไหวหวั่นฝันพาบพัง........................หม่นไหม้
หมดแน่นแรงกำลัง..........................ไปต่อ
คิดคร่ำครวญหวนไห้.......................คู่แท้อยู่ไหน? อิอิ....
3 มกราคม 2550 16:36 น.
สาวภูไท
รักของเธอและฉันนั้นขำขำ
ไม่ควรจำเก็บมาชื่นเดี๋ยวขื่นขม
เพียงคำพูดจากปากหลากอารมณ์
ทั้งผสมด้วยคารม...คมคำลวง...
ฉันอยากจะรักเธอบ้างอย่างขำขำ
แกล้งถลำ...หลงรักอย่างปักทรวง
อยากจะแสร้งบอกย้ำทุกคำลวง
สิ่งทั้งปวงเล่น-เล่น...ไม่เป็นจริง...
แต่หัวใจมีนิยามของความรัก
มอบความภักดิ์ไปแนบหวังแอบอิง
ทุกถ้อยคำที่บอกไม่กลอกกลิ้ง
หัวใจหญิงคนหนึ่ง...ซึ่งมั่นคง...
กลายเป็นเหยื่อโง่เง้าให้เขาหลอก
ความรักไม่งอกงามตามประสงค์
ความสัมพันธ์เคยคบพลันจบลง
เพียงเพราะหลงเชื่อ...ไม่เผื่อใจ....
ทุกถ้อยคำยังเก็บไว้ชื่นแม้ขื่นขม
ยังชื่นชมมากล้นนะ "คนไกล"
หัวใจนี้แม้บาดเจ็บยังเก็บไว้
ยามหวั่นไหวใจนี้ "ยังมีคุณ"
29 ธันวาคม 2549 01:32 น.
สาวภูไท
สิ่งที่ทำคงอึดอัดและขัดเขิน
เหมือนมากเกินจนระอาและน่าขัน
แกล้งล้อเล่นเป็นบ้าสารพัน
นึกเอามันส์ลองแกล้งคุณแรงไป...
ทำเงียบหายไปนานไม่สานต่อ
หากฉันขอโทษหายโกรธไหม?
ขอร้องเถอะ! ได้โปรดยกโทษให้
ไม่เหลวไหลจากนี้ฉันสัญญา...
ทำเรื่องใดเคืองขุ่นวานคุณบอก
แค่ลองหยอกเพียงนิดคิดถือสา
รู้ตัวแล้วเกินขอบเขตไม่เจตนา
อย่าหายหน้าแกล้งหลบไม่พบกัน...
ระยะห่างของเรายังเท่าเดิม
ไม่เคยเพิ่มหรือลดจดจำมั่น
เพราะรู้ดีไม่มีจริงสิ่งผูกพัน
จะนิรันดร์...คือเพื่อนเหมือนอย่างเคย
อยากให้ความรู้สึกดียังมีต่อ
ไม่ร้องขอให้มากอยากเปิดเผย
เพียงต้องการคบคุณแบบคุ้นเคย
ไม่เกินเลยมากไปจนไกลเกิน...
หน้าส่วนตัว
1105
