สาวนาทรุดตัวนั่งใต้ตาลเดี่ยว อย่างดายเดียวแสนโศกศัลย์ นาสีทองยามต้องแสงตะวัน ในเวิ้งวันหายไปในพริบตา หยาดน้ำตารินสังเวย ไร้คำเอ่ยเผยใจที่อ่อนล้า วิบากกรรมซ้ำซัดไทยพสุธา ทุกข์ทั่วหล้าสอนธรรมรู้ทำใจ แผ่นดินทองในปองฝัน เงียบงันงดงามแม้นยามไหน พะยอมป่าพากันบานประดับไพร บริสุทธิ์ใสบัวบึงผึ้งภุมรินทร์ ปาดน้ำตาก้มกราบแม่พระธรณี แลฟ้าสีโลกสวยมิรู้สิ้น กระซิบคำให้สัญญาต่อฟ้าดิน ตราบชีวินลูกยังอยู่สู้เคียงเคียว(สู้คาเคียว)...! .............................