22 ธันวาคม 2547 13:32 น.
สาวดำ-รำพัน
สายตาเธอที่ส่งมา
รู้สึกว่าเธอลำเอียง
มองที่ฉันก็แค่เพียง
ความลำเอียงที่ส่งมา
ส่วนแววตาที่มองเขา
ไม่ต้องเดาก็รู้ท่า
เธอกับเค้าใช้สายตา
ประมาณว่าหวานหมดใจ
เข้าใจฉันมันคนเก่า
สิ่งน้ำเน่าไม่มีให้
รักเลยล่วงผ่านห้วงไกล
เธอหมดใจพาลไร้ค่า
ต่อแต่นี้ต้องคิดใหม่
เมื่อเธอไกลด้วยสายตา
แสนห่างเหินเกินวาจา
ต้องขอลาสายตาไป
เบื่อ....คนสายตารำไม่ตรง(ลำเอียง ..อิอิ)
17 ธันวาคม 2547 14:32 น.
สาวดำ-รำพัน
กอดหมอนนอนหนาวเฝ้าเร้าโลมจิต
คนใกลิชิดบิดผันใจหวั่นไหว
ต้องนอนหนาวร้าวเข้าถึงทรวงใน
กระสับกระส่ายให้หวนครวญรักเธอ
จนพร่ำเพ้อละเมอไปให้คิดถึง
สุดคำนึงถึงรักที่หวั่นเสมอ
แม้นเรียกร้องก้องฟ้าเพื่อจะเจอ
ต้องละเมอตกเตียงเดี้ยงเลยเรา
แสนระกำคร่ำครวญหวนหารัก
ไม่ยอมสมัครรักเค้าจนโง่เขลา
ฝันก็แล้วแต่ยังแห้วคิดแล้วเศร้า
โธ่อกเขาทำได้ให้ช้ำตรม
อิอิ ..... กอดหมอนนอนหาวววว ...
หน้าส่วนตัว
1713
