31 ตุลาคม 2547 15:03 น.

! ฝากดาว !

สาวดำ-รำพัน

ในคืนนี้ท้องฟ้าสวยดีนะ

กลางนภาก็มีดาวสกาวใส

พระจันทร์ยิ้มดูอิ่มพลิ้มละมัย

สุขใจคลายเหงาเศร้ายามเรามอง



เฝ้าคิดถึงใครคนไกลอยู่ไหนหนอ

เจ็บปวดท้อบ้างหรือปล่าวยามเหงาหงอย

อย่าลืมนะว่ามีเราคนนี้ที่เฝ้าคอย

ถึงเหงาหงอยทนเศร้าก็เฝ้าอยู่



ฝากบอกดาวที่พราวอยู่กลางฟ้า

ช่วยหน่อยหนาพารักไปฝากเขา

ฝากบอกทีว่าคนนี้นี่คือเรา

คนที่เฝ้าคอยเขาจะกลับมา				
29 ตุลาคม 2547 15:57 น.

รสรัก....?

สาวดำ-รำพัน

หลบใจหมองของคนที่ทนช้ำ

ถูกคนใจดำเขาทำให้อ่อนไหว

เจ็บร้าวทั่วร่างรวมทั้งที่หัวใจ

นอนซมจมพิษไข้ใจร้าวราน

ทรมานอะไรเช่นนี้

เราแค่อยากจะมีรักที่สดใส

อยากรู้ลิ้มชิมรสรักเป็นเช่นไร

แล้วสิ่งที่ได้คือใจที่ร้าวราน

นี่หรือคือสิ่งยิ่งใดในความรัก

เจ็บปวดนักเมื่อรักมาจากหาย

ได้ลิ้มแล้วรสรักที่โหดร้าย

ชาตินี้ขอห่างไกลไร้รักเอย				
28 ตุลาคม 2547 13:48 น.

เราจะรักกันได้อย่างไร

สาวดำ-รำพัน

แล้วเราจะรักกันได้อย่างไร

เมื่อเธอมีใครเคียงใกล้ไม่เคยห่าง

ส่วนฉันเองก็มีเขาอยู่เคียงข้าง

ไม่เคยห่างไกลเลยเหมือนกัน

เธอไม่เบื่อบ้างเลยหรืออย่างไร

กับรักที่มันวุ่นวายและวกวน

อยู่ท่ามกลางระหว่างความสับสน

หรือว่าอยากจะทนอยู่อย่างนี้

ส่วนฉันนี่ไม่ไหวขอบายดีกว่า

รักเรามันคงจำเป็นต้องเลิกลาแล้วซิ

หยุดเสียดีกว่าถ้ารักแล้วเป็นแบบนี้

หยุดเถอะนะความสัมพันแบบรักกันที่เรามี

เหลือเพียงเพื่อนที่หวังดีจะดีกว่า


ตอนแรกเนี๊ยอุ๊เริ่มเขียนกลอนนี้แล้วค่ะ
ดูท่าทางจาเพราะกว่าอันนี้ซะอิก..แต่พิมพ์ไปได้ซักพัก..คอมเกิดเอ๋ออ่ะ
ที่พิมพ์มาท้างหมดหายไปเลย..ก็เลยออกมาได้แค่เนี๊ยอ่ะค่ะ				
24 ตุลาคม 2547 14:45 น.

ใจน้อย....น้อยใจ

สาวดำ-รำพัน

ทำอะไรเห็นใจกันบ้างซิ

รู้มั๊ยคนข้างข้างคนนี้มันน้อยใจ

จะส่งสายตามองผ่านไปหาใครใคร

ช่วยนึกถึงใจคนข้างข้างคนนีที

ไม่ต้องเกรงใจไม่ใช่ว่าฉันหึง

แค่อยากให้นึกถึงคนข้างข้างเธอหน่อยคนนี้

คนที่อยู่กับเธอมาเนิ่นนานหลายปี

มันมีอาการของคนที่ขี้น้อยใจ



@ คนใจน้อยมันเกิดอาการน้อยใจ @				
23 ตุลาคม 2547 12:10 น.

คน เมา เมา

สาวดำ-รำพัน

หลบมุมนั่งเศร้ากินเหล้าเคล้าน้ำตา

เจ็บปวดอุราคนรักมาจากหาย

เจ็บปวดร้าวลึกลึกถึงทรวงใน

เธอจากไปห่างไกลให้เศร้าตรม

เหลือเพียงสัญญาที่เลือนลาง

และความอ้างว้างที่ขื่นขม

พร้อมหยดน้ำที่พร่างพรม

ตรอมตรมกลางหัวใจ

เหลืออีกสิ่งคือเพื่อนคนสุดท้าย

น้ำเปลี่ยนนิสัยให้เริงร่า

ยิ้มมีสุขบนทุกข์ของคราบน้ำตา

พอเริงร่าได้บ้างอย่างคนเมาเมา





ความคิดมันเกิดเนื่องจากเมื่อคืนที่อุ๊ไปเที่ยวมาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งมาเที่ยวคนเดียวค่ะนั่งอยู่ดูแววตาของเธอเศร้าๆนะคะ
แล้วก็หลบมุมๆของร้านนั่งเมาอยู่คนเดียวอ่ะค่ะ				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟสาวดำ-รำพัน
Lovings  สาวดำ-รำพัน เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟสาวดำ-รำพัน
Lovings  สาวดำ-รำพัน เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟสาวดำ-รำพัน
Lovings  สาวดำ-รำพัน เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงสาวดำ-รำพัน