21 กันยายน 2545 19:46 น.
สาวดอย
เกิดมาเป็น วณิพก พเนจร
เที่ยวแต่งกลอนแลกน้ำใจไปทั่ว
แสนหวาดหวั่นภัยร้ายมากท่วมตัว
ตะลอนทัวร์แดนดินถิ่นเมืองไทย
อันตัวเรานั้นไซร้ไร้พวกพ้อง
คอยปกป้องพิทักษ์ชักหวั่นไหว
ทนบากหน้าขอแบ่งเสี้ยวเศษใจ
จนใครใครเริ่มชินผินมองเมิน
ยามค่ำคืนเหน็บหนาวราวเปียกฝน
ด้วยกังวลคนหมิ่นถิ่นหงส์เหิร
เดินต่อด้วยสองเท้าก้าวยากเกิน
ต้องเผชิญภัยไปเพียงผู้เดียว ฯ
21 กันยายน 2545 19:42 น.
สาวดอย
ชีวิตหนึ่งแสนเศร้าร้าวรวดเหลือ
ไร้ใจเกื้อเอื้อหนุนมุ่นหมกไหม้
อีกชีวิตผิดแผกแตกกันไป
มีบ้านใหญ่มากเพื่อนเกลื่อนเยี่ยมยล
โอ้ชีวิตไฉนใยแตกต่าง
พระพรหมสร้างลิขิตนิมิตรผล
คิดครวญใคร่แสนเศร้าร้าวกมล
ไร้เหตุผลสิ้นดียามชี้ตรอง
ฤาเป็นเพราะกรรมเก่าที่เราสร้าง
มาตามล้างผจญจนหม่นหมอง
เกิดชาติหน้าฉันใดใฝ่ใจปอง
อย่าแบ่งสองชีวิตจิตหนึ่งเลย ฯ
หน้าส่วนตัว
1584
