28 พฤษภาคม 2548 22:47 น.
สายลมแห่งความอบอุ่น
โฮ้ยยยยยยย เดินมาตั้งไกลแล้วยังไม่เห็นคนสักคนเลย ยูเอะบ่น
ตอนนี้ยูเอะและอากิระเดินทางด้วยกันมาเกือบ 1 เดือนแล้ว และตอนนี้ทั้งคู่กำลังหลงทางมา 3 วันแล้ว.เสบียงที่เตรียมมาก็หมดลงแล้ว.ถ้าวันนี้ทั้งคู่ไม่สามารถหาอาหารได้คงอดตายอย่างแน่นอน
เฮ้ นกน้อยช่วยมาทางนี้หน่อย อากิระแหงนหน้าตะโกนเต็มเสียง
ยูเอะมองตามสายตาของเขาไปก็พบนกเล็กๆ ฝูงหนึ่งบนท้องฟ้า
หญิงสาวถอนใจพลางส่ายหน้า..เพื่อนเธอคงหิวและเหนื่อยจนบ้าไปแล้วแน่ๆ.
แต่น่าประหลาดที่นกฝูงนั้นพากันบินลงมาตามคำร้องขอของอากิระจริงๆ O_0
อากิระยื่นมือออกไปให้นกตัวหนึ่งที่ท่าทางจะเป็นจ่าฝูงเกาะ
ข้าอยากถามพวกเจ้าหน่อย แถวนี้มีบ้านคนมั๊ยแล้วอีกไกลรึเปล่า อากิระถามเบาๆ อย่างอ่อนโยน
ตรงไปทางทิศเหนืออีกไม่ถึงครึ่งกิโลก็จะพบบ้านยายแก่ๆ คนหนึ่ง นกตัวนั้นบอกซึ่งเป็นภาษาที่มีแต่เขากับคนอีกคนหนึ่งที่ฟังออก
ขอบใจนะ เอ่อเจ้ารู้จักเซนริวมั๊ย อากิระถามอย่างแผ่วเบายิ่งกว่าตอนแรก เจ้านกตัวนั้นทำท่าทางรังเกียจจนแทบจะบินหนี
เจ้าคนโฉดเซนริวน่ะเหรอ ไม่ว่าใครก็ต้องรู้จักทั้งนั้น แต่พวกข้าไม่เคยเห็นหน้าหรอก และไม่คิดจะเข้าใกล้ที่นั่นด้วย เจ้านกพูดจบแล้วบินหนีไปทันที ทิ้งให้อากิระยืนเหม่อ นัยตาสีดำเข้มของเขาดูหม่นหมองลง
อากิระ เสียงหนึ่งดังออกมาจากดาบคู่ใจของเขา
ไม่ต้องห่วงหรอก..มุราซามะข้าเชื่อในตัวเซนริว อากิระยืดตัวขึ้นแล้วแหงนหน้าพูดอย่างมั่นใจ
นี่นายทำอะไรน่ะ แล้วนายคุยกับใคร ยูเอะถามอย่างสงสัย
ฮะ ฮะ ฮะ ผมก็คุยกับนกกาไปทั่วล่ะครับ อากิระเปลี่ยนท่าทีเป็นชายหนุ่มผู้ร่าเริงคนเดิมในแทบจะทันที
เฮ้อชั้นว่าให้นายจับนกพวกนั้นมาปิ้งกินซัก 10 ตัว น่าเสียดายบินหนีไปหมด นายเรียกมาใหม่ได้มั๊ย ยูเอะบ่นอย่างไม่จริงจัง เธอคิดว่าเมื่อครู่เป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า ใครจะคุยกับนกรู้เรื่อง
ฮะ ฮะ ผมคงทำไม่ลงหรอกครับ.นกพวกนี้ก็รักชีวิตเหมือนคนเรานี่ล่ะ แม้แต่มดตัวเล็กๆ ก็เป็นหนึ่งชีวิต.เราใช้สิทธิ์อะไรมาทำลายชีวิตมัน. อากิระพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความสะเทือนใจจนยูเอะอึ้ง
ผู้ชายคนนี้ช่างอ่อนโยนเหลือเกิน.ในโลกนี้จะมีใครหรืออะไรเกลียดเขาลงมั๊ยนะคนที่เกลียดเขาคงเป็นคนที่เลวมากคนหนึ่ง..ก็เค้าออกจะดีขนาดนี้.
อากิระยืนถอนใจในท่าที่หันหลังให้ยูเอะ น้ำใสๆ ในดวงตาเอ่อคลอแทบจะล้นทะลักออกมาเมื่อนึกถึงอดีตที่ผิดพลาด..รวมทั้งนึกเลยไปถึงบุคคลอันเป็นที่รักทั้ง 2 และสุดท้ายนึกเลยไปถึงผู้หญิงที่เขาทั้งรักทั้งแค้นคนนั้น..
ยูเอะไม่รู้หรอกว่าเขาสามารถอ่านใจคนได้เธอคิดว่าคนอย่างเขาไม่มีใครเกลียดเหรอ..ทำไมจะไม่มีล่ะ.มีออกจะเยอะแยะไป..อาจจะรวมทั้งเธอด้วย.
แต่คงโทษเธอไม่ได้ที่คิดอย่างนั้น ทุกสิ่งบนโลกล้วนไม่แน่นอน.คนที่เอ่ยคำพร่ำสอนให้เขาเห็นความสำคัญของทุกชีวิตบนโลกนั้นขณะนี้เขาเป็นผู้ทำลายชีวิตผู้บริสุทธิ์นับไม่ถ้วน..แทบไม่น่าเชื่อว่าเจ้าจะเปลี่ยนไปขนาดนี้เซนริว..
ในชีวิตของเขาตอนนี้ที่ขาดคือคนที่รักเขาและเข้าใจเขา.จะมีก็เพียงมุราซามะที่เป็นดาบเท่านั้นที่รักเขาอย่างแท้จริงเขาอยากจะคิดว่ายูเอะก็จะเป็นอีกคนหนึ่ง.แต่ถ้าเธอรู้ความจริงบางอย่างเธอคงจะเกลียดเขามากกว่า
แม้แต่คนที่เขารักที่สุดยังเกลียดเขา..ส่วนที่รักเขาในอดีตเขากลับทำให้คนผู้นั้นเสียใจ..เขาเป็นคนที่เลวที่สุดในแผ่นดินก็ว่าได้.
แม้ว่าอากิระจะได้ข่าวคราวที่แสดงถึงความโหดเหี้ยมไร้เมตตาของเซนริว 1 ในบุคคลที่เขารักที่สุดมาอย่างมากมายใน 5 ปีที่ผ่านมานี้ แต่เขาก็ยังไม่อาจทำใจเชื่อได้โดยสนิทใจ..ยิ่งมุราซามะดาบของเขายิ่งไม่เชื่อ
อากิระ.นายเป็นอะไร.. เสียงยูเอะถามขึ้นอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นท่าทีของเขา
ในอดีต.ผมมีคนที่ผมรักอยู่ 3 คน กับ 2 สิ่งคนหนึ่งเป็นน้องชาย..คนหนึ่งเป็นดังพี่ ดังเพื่อน ดังพ่อ ดังอาจารย์คนสุดท้ายเป็นผู้หญิงที่ผมเคยรัก.ไม่สิ..อาจจะยังรักอยู่ส่วนของ 2 สิ่งเป็นดาบ 2 เล่มคือมุราซามะเล่มนี้..กับมุรามาสะของน้องชาย.แต่สุดท้ายผมทรยศคนทั้ง 3 และดาบทั้ง 2 ผมมันเลวมากใช่มั๊ย. อากิระพูดออกมาอย่างเลื่อนลอยคล้ายไม่ได้ตั้งใจ
ข้าไม่เคยคิดว่าเจ้าทรยศข้าหรือใคร เสียงดาบมุราซามะกล่าวขึ้น
ไม่ต้องพูดแล้ว อากิระตั้งใจจะกล่าวมุราซามะแต่ยูเอะคิดว่าเขาพูดกับเธอ
ถึงนายจะไม่อยากให้ชั้นพูดนะ แต่ชั้นก็อยากบอกนายว่า ชั้นเชื่อใจนายเสมอ ชั้นคิดว่าที่นายทำไปนั้น นายมีเหตุผลของนาย ยูเอะพูดรวดเดียวแล้วเงียบไป
ทั่วทั้งบริเวณตกอยู่ในความเงียบ.จะมีก็เพียงเสียงสายลมที่พัดผ่านและใบไม้ที่พลิ้วไหวเท่านั้น.
มีคนบอกว่าวันใดที่เราเศร้าให้เรายืนอยู่ในที่โล่งๆ..สายลมจะพัดเอาความเศร้าความเหงาไปจากเราเองวันใดที่คิดว่าไม่เหลือใคร..สายลมจะพัดเอาความอบอุ่นความคิดถึงจากคนที่เรารักมาสู่เราเอง..เขาคนนั้นยังสัญญาจะเป็นสายลมให้ผมจะคอยปลอบโยนผม..เวลาผมเหงาและอ้างว้าง..สัญญาจะเป็นกำลังให้ผมลุกขึ้นสู้สัญญาจะช่วยไขปัญหาให้ผมยามอับจน.สัญญาจะชี้ทางให้ผมยามสับสน..แต่จนตอนนี้ผมยังรู้สึกว่างเปล่าเขาจะยังจำคำสัญญาได้รึเปล่าก็ไม่รู้ อากิระพูดราวกับเพ้อออกมา
อากิระต่อไปชั้นจะเป็นสายลมของนายเอง ยูเอะพูดอย่างแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความหนักแน่นจริงใจ
หึ หึ ขอบใจนะ.แต่ยังไงผมก็ยังอยากเจอเขา ยังอยากถามเรื่องต่างๆ จากเขาให้กระจ่างมีคำถามอีกมากมายที่ผมยังไม่ได้คำตอบ อากิระกล่าว จากนั้นเขาก็สูดหายใจเข้าเต็มปอด
โอ๊ยยยยยยยยย หิวชะมัดเลย เรารีบเดินทางกันดีกว่า ผมว่าเราคงใกล้จะถึงบ้านคนแล้วนะ อากิระเปลี่ยนมากล่าวอย่างร่าเริงแล้วลุกขึ้นวิ่งอย่างกับเด็กเล็กๆ เหมือนเดิม
ยูเอะอึ้งไปนิดนึงอย่างปรับอารมณ์ไม่ทัน แต่ไม่ช้าก็วิ่งตามเขาไป
ที่แท้ตัวตนไหนคือตัวตนที่แท้จริงของเขานะ
23 พฤษภาคม 2548 20:37 น.
สายลมแห่งความอบอุ่น
ยูเอะหนีไปปปปป เสียงร้องอย่างโหยหวนของผู้เป็นพี่ชายดังก้องไปทั่วบริเวณ
ยูเอะเด็กหญิงวัย 12 ปี ได้แต่ยืนมองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง
มันเป็นภาพที่สยดสยองที่สุดและจะติดตรึงในความทรงจำของเธอไปจนชั่วชีวิตอย่างแน่นอน
ภาพนั้นคือภาพการตายของพี่ชายเพียงคนเดียวของเธอ.
ในตอนนั้นเธอเห็นเพียงด้านหลังของผู้ลงมือสังหารเธอรู้เพียงว่าเขาเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง มีความสูงประมาณ 180 ได้ เขาอยู่ในชุดซามูไรสีขาว ผิวของเขาเป็นสีขาวสะอาด ผมสีดำสนิท.ในมือข้างหนึ่งถือดาวยาวตัวดาบเป็นสีดำ! อีกข้างก็ถือฝักดาบสีดำสนิทเช่นกัน!
เจ้าก็รู้สึกถึงอ้อมกอดแห่งสายลมแล้วสินะ ชายคนนั้นกล่าวด้วยเสียงนุ่มนวลชวนให้อบอุ่น..แต่ผลที่ได้มันไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย.เมื่อเขากล่าวจบร่างของพี่ชายเธอก็แยกออกเป็นชิ้นๆ เลือดสีแดงฉีดกระจายเต็มถนน
ชายคนนั้นเดินจากไปอย่างเชื่องช้าสง่างามเด็กหญิงพยายามวิ่งตามหลังชายคนนั้นอย่างสุดกำลังแต่พยายามเท่าไรกลับยิ่งห่างไกลออกไป
หยุดน๊าาาาาาาาาา ยูเอะแผดร้องสุดเสียง
หญิงสาวผมสียาวสีทองผุดลุกขึ้นมาจากเตียงในสภาพเหงื่อเต็มตัว ใบหน้ายังเต็มไปด้วยความตื่นตะนก.
ฝันอีกแล้วเหรอ ยูเอะพึมพำออกมา พร้อมทั้งเอามือกุมหน้าผาก
หลายวันมานี้เธอฝันถึงเรื่องนี้มาเป็นเวลาติดกันนับสัปดาห์ได้แล้ว.ว่าไปเธอก็ฝันแบบมาตั้งแต่เมื่อ 5 ปีที่แล้ว แต่มันก็ค่อยๆ ลบเลือนไปตามกาลเวลา.น่าประหลาดที่ตั้งแต่เธอเข้าเมืองแห่งนี้มาเธอกลับฝันเช่นนี้ทุกวัน!.หรือว่าเธอกำลังจะได้พบกับฆาตกรคนนั้นแล้ว.ฆาตกรที่เธอเพียรตามหามา 5 ปีเต็ม!
5 ปีมานี้เธอเฝ้าเพียรฝึกฝนตนเองให้แข็งแกร่งเพื่อตามล้างแค้นให้พี่ชายซึ่งเป็นญาติคนสุดท้ายของเธอแต่จนบัดนี้เธอยังหาฆาตกรคนนั้นไม่พบ
โดยระหว่างนี้เธอก็หาเลี้ยงชีพด้วยการเป็นนักล่าค่าหัว..ซึ่งก็ทำให้เธอได้รู้จักเหล่าร้ายผู้ต้องสงสัยมากมาย แต่ยังไม่ใช่คนๆ นั้นอยู่ดี
ความจริงเธอก็รู้ว่โอกาสที่จะหาตัวชายคนนั้นพบนั้นมีน้อยยิ่งกว่าน้อย..แต่เธอก็ยังไม่ย่อท้อ ด้วยเชื่อว่าสักวัน.เธอจะพบ.และฆ่ามันกับมือ!
ยูเอะยังคงออกเดินทางต่อไปอย่างไร้จุดหมาย แล้วทันใดนั้นเธอก็พบว่ามีชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งล้อมวงอะไรบางอย่างอยู่ ดูเหมือนจะเป็นการรุมทำร้ายใครสักคน
หญิงสาวอดใจไม่ไหวจึงเดินเข้าไปใกล้กว่าเดิมจึงได้เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งคุกเข่าหันหน้าเข้ากำแพงในอ้อมแขนคล้ายโอบอุ้มอะไรบางอย่างไว้ เขากำลังถูกนักเลงกลุ่มนั้นรุมทำร้าย!
หยุดนะ ยูเอะส่งเสียงอันดังออกไป เป็นผลให้ชายเหล่าหยุดลงชั่วครู่ก่อนหันมาโต้
แม่สาวน้อยอย่าหาเรื่องใส่ตัวเลย ชายคนหนึ่งกล่าวขึ้น แต่ยูเอะไม่มีท่าทีว่าจะสนใจยังคงกล่าวต่อ
ปล่อยชายคนนั้นซะ ยูเอะบอกด้วยเสียงเฉียบขาด
ถ้าไม่ปล่อยล่ะ ชายอีกคนร้องมาอย่างกวนๆ
ยูเอะเห็นว่าพูดดีๆ คงไม่มีประโยชน์จึงตวัดดาบใส่ชายคนที่พูดอย่างรวดเร็วจนเกิดแผลเลือดไหลเป็นทางยาวที่ก้านคอ
แม้ว่าแผลนั้นไม่ลึกนักแต่ทำให้นักเลงปอดแหกเหล่านั้นขวัญกระเจิงไปเลยทีเดียว พวกมันพากันวิ่งจากไปอย่างไม่คิดชีวิต
พี่ชายๆ เป็นไงบ้างครับ เสียงเล็กๆ ของเด็กชายดังขึ้น ยูเอะจึงหันไปมอง
ที่ตรงหน้าเธอมีร่างเล็กๆ ของเด็กชายอายุประมาณ 7 ขวบ ที่สกปรกมอมแมม มีเลือดติดเล็กน้อย กำลังเขย่าตัวชายหนุ่มชุดซามูไรสีขาวหม่นๆ แสดงถึงความเก่า ทั้งยังขาดและยับ ผมของเขาเป็นสีดำ เธอไม่สามารถมองเห็นหน้าตาของเขาได้ชัดเจนนักเนื่องจากมันเลอเทอะไปด้วยคราบฝุ่นและเลือดที่เปรอะไปแทบทั้งตัว ที่ข้างกายเขามีกล่องยาขนาดใหญ่และดาบที่มีฝักสีดำ!
ยูเอะเบิกตากว้างเมื่อเห็นดาบเล่มนี้! มันช่างคล้ายกับดาบที่ใช้ฆ่าพี่ชายของเธอเหลือเกิน!..หรือว่า
แต่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ พี่ชายเธอก็เป็นซามูไรที่มีฝีมือดีคนหนึ่ง คนที่จะฆ่าพี่ชายของเธอได้ต้องเป็นคนที่เก่งมากทีเดียว ฉะนั้นหากเขาคนนี้คือคนที่ฆ่าพี่ชายเธอเขาคงไม่ถูกทำร้ายจนยับเยินเช่นนี้? มีอีกข้อพิสูจน์เดียวเท่านั้น! ชักดาบนี่ออกมาหากเป็นสีดำเธอจะฆ่าชายคนนี้ทันที!
ยูเอะก้าวพรวดเข้ามาประชิดกล่องยานั่นพร้อมทั้งค่อยๆ ยื่นมือไปแตะที่ดาบ!
แต่แล้วเธอก็ต้องชักมือกลับทันทีด้วยความรู้สึกแห่งรังสีการฆ่าฟันที่แผ่ออกมาจากดาบอย่างรุนแรงจนน่าตกใจ!
อย่างน้อยเธอก็ได้รู้ว่าดาบนี่ไม่ธรรมดา! มันจะต้องเป็นดาบที่ฆ่าคนมาแล้วนับไม่ถ้วนจึงจะมีรังสีเช่นนี้! ถ้าเช่นนั้นเรื่องที่เธอคิดก็มีโอกาสเป็นไปได้!
ยูเอะรวบรวมกำลังใจยื่นมือไปอีกครั้ง
หมับ!
มือหยาบกร้านที่แข็งแรงของชายหนุ่มคว้าข้อมือเธอไว้ ยูเอะหันไปมองอย่างประหลาดใจ
ชายหนุ่มผู้ได้รับบาดเจ็บนั่นเอง!
สายตาที่เขามองมาเป็นสายตาที่คมกล้าทรงอำนาจอย่างน่าตกใจ!
อย่าแตะต้องมัน มุราซามะเป็นดาบอาถรรพ์ ถ้าถูกชักออกมาต้องมีคนตาย ชายหนุ่มกล่าวด้วยเสียงอันเยือกเย็นแต่มั่นคงไม่คล้ายคนบาดเจ็บแม้แต่น้อย ทั้งยังดูทรงอำนาจน่าเกรงขามจนไม่กล้าขัดคำสั่ง
หญิงสาวถอยหลังออกไปก้าวหญิงอย่างระวังตัว เธอเห็นชายหนุ่มพึมพำอะไรออกมา
เขากำลังคุยกับดาบนั่นรึนี่? เธอได้เรียนรู้มาว่าซามูไรที่มีฝีมือสูงเท่านั้นจึงจะคุยกับดาบของตนได้ หากบรรลุถึงขั้นนั้นจึงจะเรียกได้ว่าเป็นซามูไรที่แท้จริง..ทว่าก็น้อยนักที่จะทำได้และหากคิดทำเช่นนั้นต้องใช้เวลาหลายปีบางคนจนชั่วชีวิตยังทำไม่ได้.
ที่จริงพี่ชายของเธอก็ถึงขั้นที่สามารถพูดคุยกับดาบได้แล้ว แต่ก็ยังถูกคนอื่นฆ่าตาย.เธอเองก็เพียรพยายามที่จะคุยกับดาบเล่มนี้ที่รับตกทอดมาจากพี่ทว่าจนบัดนี้ยังไม่ประสบความสำเร็จ.
ชายคนนี้คงไม่ธรรมดาจริงๆ จึงสามารถคุยกับดาบที่มีรังสีอำมหิตรุนแรงเช่นนี้ได้! แต่ทำไมเขาจึงได้ถูกนักเลงปลายแถวเช่นนี้ทำร้าย?
ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมไว้ ชายหนุ่มคนนั้นกล่าวขึ้น
แต่ยูเอะยังคงไม่วางใจเขานัก
ขอโทษนะครับที่ทำให้ตกใจ มุราซามะก็อย่างนี้เองไม่ยอมให้ใครแตะต้องมันนอกจากผม ชายหนุ่มกล่าวอย่างนุ่มนวล เสียงของเขาช่างคล้ายกับคนที่ฆ่าพี่เธอเสียจริง!
อ้อ ผมชื่ออากิระนะครับ ผมเป็นหมอพเนจร แล้วคุณล่ะครับ เขาถามอย่างสุภาพ
ชั้นชื่อยูเอะ ทำไมนายไม่สู้ทั้งที่นายมีอาวุธ ยูเอะถามหน้าตาเคร่งเครียด
อ้อ คนที่ให้มุราซามะกับผมเขาบอกว่าให้รักษาให้ดีแต่ห้ามดึงออกจาฝักเด็ดขาด และผมก็ไม่ชอบการต่อสู้ด้วย อากิระบอกราวกับไม่ใช่เรื่องสำคัญ
มีคนให้เขามางั้นเหรอ.งั้นเขาคงไม่ใช่มั้งเจ้าฆาตกรคนนั้นคงไม่ปล่อยให้ตนเองถูกทำร้ายอย่างนั้นแน่
พี่ชายเป็นไงบ้างครับ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผม เด็กชายร้อง
ฮะๆๆ ไม่เป็นไรๆ พี่โดนซ้อมจนชินแล้ว ร่างกายพี่บึกบึนจะตาย อากิระกล่าวอย่างขบขัน
ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมไม่เคยมีใครดีกับผมอย่างนี้มาก่อนฮือๆๆๆๆ ทั้งๆ ที่ไม่รู้จักพี่ชายยังช่วยผมจนเจ็บตัว ฮือๆๆๆๆ เด็กขายร้องไห้ออกมา
โอ๋ๆๆๆๆ เด็กดีอย่าร้องนะ พี่ก็ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านอย่างนี้ล่ะ โอ๋ๆๆๆๆ ชายหนุ่มปลอบเด็กน้อยอยู่นานทีเดียว
ยูเอะมองภาพนั้นอย่างซึ้งใจ คนๆ นี้เป็นคนดีขนาดนี้ จะเป็นฆาตกรได้อย่างไร คิดไปคิดมาเธอก็นึกถึงพี่ชายของเธอพี่ของเธอเป็นคนใจดี..มักจะอุ้มเธออย่างนี้เสมอ..เธอรักพี่ชายที่สุด.แต่ความสุขนั้นกลับถูกคนใจร้ายพรากมันไป.
นี่อากิระ กับหนูน้อยคนนี้ไปทำแผลกันก่อนมั๊ย ยูเอะชวน
ยูเอะทำแผลให้เด็กชายที่รู้ตอนหลังว่าชื่อ คิระ ส่วนอากิระทำแผลให้ตนเอง (น่าฉงฉานนู๋ทำให้มั๊ยจ๊ะที่รัก) ยูเอะรู้สึกว่าอากิระนี่ทรหดจริงๆ แผลขนาดนี้น่าจะลุกไม่ขึ้นแต่เขายังไม่มีท่าทีว่าลำบากอะไร คงจะโดนซ้อมบ่อยจริงๆ
ยูเอะได้มีโอกาสเห็นหน้าอากิระชัดๆ เมื่อเขาเช็ดคราบเลือดและฝุ่นละอองออกไปจากตัว เธอจึงได้รู้ว่าเขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีมากคนหนึ่งผมของเขาสีดำเป็นประกาย ผิวของเขาขาวสะอาด รูปหน้าคมคาย คิ้วดกเข้มแต่ทอตัวสวยไม่หนาจนเกินไปให้ความรู้สึกที่นุ่มนวลมากกว่าแข็งกร้าว ดวงตาสีดำของเขากลมโตเป็นประกายวาววับสุกใสชวนมองเป็นที่สุด ปากเล็กๆ สีชมพูก็ได้รูปสวยเชียว แถมรูปร่างก็สูงโปร่งสง่างาม คงสูงราวๆ 180 ได้มั๊ง
นี่ยูเอะ เธอจะไปไหนเหรอ อากิระถามหลังจากที่ส่งคิระกลับบ้านไปแล้ว
ไม่รู้สิ ชั้นเดินทางไปเรื่อยๆ แล้วนายล่ะ ยูเอะถาม
ชั้นก็เหมือนกัน..เรา.ไปด้วยกันดีมั๊ย เธอจะได้มีเพื่อนคุยด้วย อากิระเสนอ
ยูเอะหยุดคิดเล็กน้อย ก็ดีเหมือนกัน เธอเดินทางคนเดียวมาตลอดก็ยอมรับว่าเหงา อีกทั้งเธอรู้สึกว่าอากิระเป็นคนดีมากทีเดียวมีเพื่อนอย่างนี้สักคนก็ดี.
ตกลง ยูเอะบอก อากิระยิ้มกว้างให้เธอเหมือนเด็กๆ เวลาได้ของถูกใจ
หน้าส่วนตัว
726
