27 พฤศจิกายน 2551 13:18 น.
สายลมเดือนตุลา
ท่ามกลางคนมากมายหลายพันหน้า
แต่ใยว่ายังเหว่ว้าและอ้างว้าง
ท่ามหมู่ชนมากเท่าใดใจยิ่งจาง
หาได้ต่างเรือน้อยคว้างกลางทะเล
ท่ามผู้คนอยู่ไหนเล่าใจจริง
หน้ายิ้มอิงอะไรไว้ใจสนเท่ห์
ลับหลังมีแต่นินทาคำกาเล
ชั่งร้อยเล่ห์เหลือใจนะใจจริง
จะมีไหมใครหนอพอมีให้
หรือเพียงหวังมากไปในบางสิ่ง
เหนื่อยหนักนักมีที่ไหมให้พักอิง
ใจอยากทิ้งทุกอย่างอยากวางปลง
20 พฤศจิกายน 2551 15:18 น.
สายลมเดือนตุลา
หรือฉันจะเป็นได้แค่นี้
คนหวังดีที่คอยอยู่เคียงใกล้
รับรู้ยามทุกข์ยามสุขยามเหงาใจ
แต่ก็ไม่สำคัญอะไรแม้ปลายตา
ได้เห็นหน้าเมื่อยามเธออยากมาให้เห็น
ไม่ใช่เป็นคนแรกที่เธอเรียกหา
ไม่เคยจำแม้เจ็บจนชินชา
ใจยังบ้ารักเธออยู่ร่ำไป
19 พฤศจิกายน 2551 21:05 น.
สายลมเดือนตุลา
ความรัก มักวนเวียนไม่เคยห่าง
ดั่งดาวจางในคืนวันจันทราฉาย
หากดาราหาได้เลือนเคลื่อนไปไกล
ยังเคียงอยู่ใกล้ๆ ใต้แสงจันทร์
เช่นความรัก จากฉันใต้จันทร์ฉาย
หาได้คลายใจยังภักรักเธอมั่น
เพราะเนิ่นนานจึงเหมือนชินชาต่อกัน
แท้จริงนั้นความผูกพันไม่เคยจาง
ยังมีรัก จึงทักจึงทอฝัน
ยังผูกพัน ใจเรานั้นจึงไม่ห่าง
ยังห่วงใย ใจจึงไม่อาจลาร้าง
คอยเคียงข้างร่วมทางเรื่อยๆไป
ด้วยความรักจากฉันที่ให้เธอ
ยังสม่ำเสมอเธอรู้ไหม
แม้วันนี้จะห่างจะร้างไกล
ยังเชื่อมใจเราไว้ให้เคียงกัน
19 พฤศจิกายน 2551 10:31 น.
สายลมเดือนตุลา
แผ่นดินนี้ ใต้ผืนฟ้าที่ข้ายืน
คงกล่ำกลืนฝืนทนด้วยอดสู
ถูกเขมือบเพราะเหลือบริ้นเป็นรอยรู
ด้วยจากผู้อ้างตนคนใหญ่โต
ถืออำนาจบาทใหญ่เข้าใช้ข่ม
แม้อกตรมต้องยิ้มไว้ไม่โทโส
ประกาศิตแอบอ้างวางท่าโต
ห้ามตอบโตต้องพินอบหมอบให้มัน
มาเป็นข้าหรือขี้ข้าราชการ
ฯ พณ ฯ ใช้งานจนหัวปั่น
ภาษีรัฐให้จัดมาเป็นกำนัล
ทรัพย์แผ่นดินมาปันเป็นกำไร
ดั่งฝีพายนั่งไปในลำเรือ
จะเกินเหลือนายเรือได้ที่ไหน
หากขืนขัดอาจถูกซัดตกน้ำไป
แล้วเปลี่ยนพายนายใหม่ให้มาแทน
น้ำตาข้าหลั่งตกจนอกกลัด
ด้วยอึดอัดหัวใจนี้เหลือแสน
ข้าแผ่นดินใยไม่รักดินแดน
เพียงหวงแหนผลตอบแทนประโยชน์ตน
เป็นข้าน้อยทำได้แค่เพียงมอง
แม้กู่ก้องร้องไปใครไหนสน
เส้นไม่ใหญ่ สายไม่หนัก หักเมื่อชน
เพียงพร่ำบ่นหวังเบื้องบนจะลงทัณฑ์
ไม่พอเพียงหรือ ฯ พณฯ ทั้งหลาย
เงินเดือนตั้งมากมายเขาจัดสรร
รีดแผ่นดินไถผู้น้อยคอยโกงกัน
ข้ารำพันแทนเหล่าทาสราชการ
14 พฤศจิกายน 2551 09:24 น.
สายลมเดือนตุลา
แรกรัก เขาว่าน้ำต้มผักหวาน
โลกเบิกบานสีชมพูดูสดใส
พะเน้าพะนอคลอเคลียไม่ห่างไกล
ประสงค์ใดก็จัดสรรบันดาลดล
ระหว่างรัก อบอุ่นนักเอาใจใส่
จะไปไหนตามใจทุแห่งหน
ให้เกียรติกันดูแลกันประมาณตน
ไม่พร่ำบ่นเหตุผลยังต่างมี
เริ่มหน่ายรัก เริ่มชักไม่เข้าท่า
ปลีกเวลาเหมือนว่าอยากถอยหนี
ทั้งข้ออ้างต่าง ๆ ประดามี
หากไมตรียังยื่นคืนต่อกัน
เบื่อรัก เอะชักทนไม่ไหว
ทำอะไรก็ขัดใจไปทั้งนั้น
หันหลังปึงปังดังไม่ผูกพัน
แต่ละวันก็คุยกันน้อยลง
หมดรัก เหลือสิ่งใดชักดึงไว้
เมื่อเยื่อใยแห้งกรังไปเป็นผุยผง
อยู่กันไปก็รู้ใจอย่างปลง ๆ
เพราะมันคงจบลงแค่เลิกลา
หน้าส่วนตัว
997
