30 ตุลาคม 2551 10:23 น.
สายลมเดือนตุลา
ในภวังค์ความฝันมีฉันเธอ
แย้มยิ้มอยู่เสมอเมื่อเคียงใกล้
ในห้วงฝันเราแอบอิงอุ่นไอ
เคียงหัวใจเคียงกายซบไหล่อิง
แต่ยามตื่นนั้นขื่นหัวใจนัก
คนเคยรักเย็นชามาทอดทิ้ง
เหลือเพียงลมโอบกายในความจริง
ได้แต่นิ่งให้น้ำตามาปลอบโยน
ผิดอันใดหรือที่ทำให้เมินหมาง
ไม่กระจ่างดั่งงมทางไปสุดโพ้น
มีใหม่หรือหัวใจจึงเอนโอน
ฉันจึงโดนทิ้งไว้ไม่ใยดี
กลับมาบอกซักคำเถิดคนเคยรัก
อย่าหาญหักทำร้ายใจเพียงนี้
หากจะไปอยากให้จากกันด้วยดี
เหลือไมตรีฐานะที่เคยคุ้นกัน
29 ตุลาคม 2551 08:52 น.
สายลมเดือนตุลา
ลมหนาวเยือนยามถึงเดือนปลายฝน
แล้วเธอคนไกลตาเล่ามาเดือนไหน
ลมยะเยียบเหยียบเย็นถึงทรวงใน
ความห่วงใยถึงไหมใจคนจร
น้ำค้างหนาวเกาะพราวบนยอดใบ
ดั่งเช่นใจแนบใจในกาลก่อน
แล้วอาทิตย์ไล้น้ำค้างให้รานรอน
ไม่ต่างตอนห้วงเวลามาพรากเรา
ลมหนาวเยือนยามย่างเดือนหนาวเย็น
ดั่งจะเป็นเช่นสัญญาญตอนกาลเก่า
จะกลับเมื่อลมเหมันต์พัดบางเบา
มาแนบเนาเคียงข้างไม่ร้างไกล
27 ตุลาคม 2551 12:43 น.
สายลมเดือนตุลา
ละอองฝนไล้โลมห่มปกป่า
เสียงนกกาเจี้อยแจ่วมาหาอาหาร
ปลาน้อยใหญ่ว่ายวนทวนลำธาร
สรรพสัตว์ร้องกังวานทั่วพงพี
แต่บัดนี้น้อยเหลือฝนจากฟ้า
ไม้ในป่าวอดวายไปไหนนี่
หมู่สิงสาลดหายไปทุกที
ท้องนทีก็เกรี้ยวกราดขาดชีวา
ใครล่ะใครทำลายสมดุลย์โลก
วิปโยคแล้วจึงซึ้งคุณค่า
เพราะตักตวงมิพักเรื่อย ๆ มา
วันนี้หนาธรรมชาติมาทวงคืน
ละอองฝนคงกลับโลมห่มทั่วหล้า
หากรักษาพนาให้กลับฟื้น
ช่วยเสกสรรปั้นสร้างทุกอย่างคืน
ดึงความชื้นฉ่ำชื่นสู่โลกา
มิใช่เพียงภาระคนหยิบมือ
แต่มันคือสิ่งทุกคนควรรักษา
ตอบแทนบ้างที่ยืนพื้นพสุธา
ใช่โยนกันไปมาหน้าทีใคร
27 ตุลาคม 2551 11:53 น.
สายลมเดือนตุลา
เธอมีฉันเป็นแค่คนคั่นเวลา
ถวิลหาแต่การมาของคนเก่า
มีเพื่อเติมเต็มร่องรอยความหงอยเหงา
เพื่อบรรเทาความรอนร้าวในหัวใจ
ฉันจึงมีเธอแค่เสี้ยวความรู้สึก
เพื่อรอคนนึกฝันผ่านมาใกล้
สมกันดีแล้วนี่ความเป็นไป
เมื่อต่างฝ่ายเป็นได้แค่นี้เอง
ผิดที่ใครเหล่าใครเป็นฝ่ายก่อ
ใครเหล่าหนอทนให้ใครข่มเหง
หากจริงใจย่อมได้ใจตอบเอง
ใจไม่เกรงแล้วใครจะเกรงใจ
24 ตุลาคม 2551 12:52 น.
สายลมเดือนตุลา
ความรักก็เป็นดั่งเช่นต้นไม้
ผลิดอกใบเมื่อได้เจอสายฝน
แผ่กิ่งกว้างกั้นกลางแดดร้อนรน
ผลิตผลเมื่อต้นเจริญงาม
เพื่อเติบใหญ่ต้องใช่ใจไปรดราด
จึงสามารถออกดอกผลจนล้นหลาม
เติมปุ๋ยให้ตามจังหวะกะโมงยาม
กิ่งไม่งามก็สางให้บางไป
ทิ้งระยะความห่างระหว่างต้น
เพื่อแผ่รับแดดฝนส่องตนได้
อิสระที่จะสบัดไหว
ซึบซาบสู่รากใบจิตวิญญาณ
เมื่อเรือนรากหยั่งลึกลงสู่ดิน
ยืนต้นเป็นอาจินต์ให้คนขาน
พายุแม้กระหน่ำซ้ำยาวนาน
ยังทนทานหากรากแก้วจะทานทน
ความรักก็เป็นดั่งเช่นพฤกษ์พรรณ
ควรให้ความสำคัญหมั่นบำรุงต้น
เมื่อไม้ให้ร่มเงาแก่หมู่ชน
รักก็ทำให้คนได้ชื่นบาน
หน้าส่วนตัว
977
