30 กันยายน 2551 09:20 น.
สายลมหนาว & หิมะขาว
เพราะรักมากจึงช้ำมาก
เพราะรักมากจึงเสียใจ
เพราะรักจึงมอบใจ
วาดหวังไว้ใจตอบแทน
เพราะรักจึงมุ่งหวัง
เพราะรักพังอาดูรแสน
เพราะรักร้าวคลอนแคลน
จึงตอบแทนด้วยน้ำตา
เพราะรักเลยคิดถึง
เพราะรักจึงเฝ้าวอนหา
เพราะรักมืดบอดตา
เพราะรักพาก้าวพลาดพัง
เพราะรักลบแย้มยิ้ม
เพราะรักสิ้นใจจึงหาย
เพราะรักคลายร้างจากไกล
จึงทำได้เพียงครวญคร่ำจนสิ้นลม
หิมะขาว
24 กันยายน 2551 14:00 น.
สายลมหนาว & หิมะขาว
ตอบชั้นได้มั้ยคนดี
ในวันนี้หัวใจชั้นยังมีค่าอยู่บ้างมั้ย
เห็นเธอละเลยชอบหันไปมองใคร ๆ
ไม่รู้หรือยังไงหัวใจชั้นมีน้ำตา
กับคำว่ารักในวันนั้น
ไม่รู้ว่ามันยังเหมือนเดิมรึเปล่า
ถึงเธออยู่ข้างกายแต่หัวใจมันยังเงียบเหงา
เคว้งคว้างและว่างเปล่าเหมือนเราไม่มีกัน
เธอยิ้มและเที่ยวบอกรักกับใคร ๆ
เหมือนเธอไม่เกรงใจคนคนเก่า
ไม่อยากมีแล้วใช่มั้ยคำว่าเรา
แค่เธอบอกเบา ๆ ก็จะยอมปล่อยเธอไป
หากว่าเธอนั้นยังรักกัน
ยังอยากมีชั้นเอาไว้เคียงชิดใกล้
อย่าทำเหมือนชั้นไร้ค่าโปรดดูแลหัวใจ
ยังจำได้มั้ย ... ว่าเรานั้นยังคงเป็นคนรักกัน
หิมะขาว
15 กันยายน 2551 17:30 น.
สายลมหนาว & หิมะขาว
ชั้นแกว่งไกวชิงช้ากลางสายฝน
เหลือเพียงคนหนึ่งคนที่นั่งเหงา
เธอบอกลาร้างไกลทิ้งเพียงเงา
นัยน์ตาเศร้าน้ำตาริน ... วันฝนโปรย
อยากให้รู้น้ำตาชั้นหลั่งง่าย
เธอไม่รักก็เสียใจจนขมขื่น
เก็บความรักไว้ในใจทนกล้ำกลืน
เธออย่าฝืนบอกว่ารัก ... หากไม่มีใจ
เสียงชิงช้าไกวแกว่งและไหวโยก
ทิ้งความโศกกับสายฝนที่พร่างสาย
ฝนอาจหนาวแต่ไม่ร้ายเท่าหนาวหัวใจ
จำซึ้งใจหยดน้ำตาวันฝนโปรย