15 สิงหาคม 2551 14:21 น.
สายลมหนาว & หิมะขาว
ชั้นเกลียดโลกใบนี้ ...
เกลียดในทุกนาทีลมหายใจที่หวั่นไหว
เกลียดเสียงหัวเราะเมื่อวันวานที่ผ่านไป
เกลียดหัวใจตัวเองที่รักเธอ ...
เกลียดสายฝนในวันที่โหมซัด
เกลียดแดดจัดในวันที่ฟ้าสดใส
เกลียดสายลมที่พัดเย็นช่ำชื่นใจ
เกลียดดอกไม้ที่แย้มบานงดงามตา
เกลียดเพลงเศร้าครวญคร่ำว่าร้าวนัก
เกลียดเพลงรักที่แว่วเว้าเย้าคำหวาน
เกลียดหนังสือบทกลอนเกลียดนิทาน
เกลียดทุกอย่างเพราะรักเธอที่จากลา
เกลียดน้ำตาตัวเองที่รินหลั่ง
เกลียดความหลังที่มันยังเฝ้าหลอกหลอน
เกลียดทุกครั้งที่หลับตายามเข้านอน
เกลียดทุกตอนที่ลืมตา ... ไม่มีเธอ
หิมะขาว (สายลมหนาวอู้อีกแล้ว =___=;;;)
1 สิงหาคม 2551 16:25 น.
สายลมหนาว & หิมะขาว
แม้จะยืนเหงาอยู่ ณ มุมนี้
แม้จะมีน้ำตายามหวั่นไหว
แม้จะร้าวยามเห็นเธอเคียงข้างใคร
ไม่เป็นไร ... หัวใจชั้นยังแข็งแรง
ไม่ต้องห่วงคนที่เธอนั้นเคยรัก
ไม่ต้องห่วงคนที่เธอเคยหวั่นไหว
ไม่ต้องห่วงคนที่เธอเคยทิ้งไป
ไม่เป็นไร ... บอกแล้วไงใจแข็งแรง
แม้จะเศร้าเหงาบ้างในบางครั้ง
แต่สักวันคงยิ้มได้อย่างสดใส
อย่าห่วงเลยคนรักเธอไม่เป็นไร
อย่าร้องไห้เพียงเธอคิดสงสารกัน
ยังคงมองเธออยุ่ตรงมุมนี้
ยิ้มทั้งน้ำตาทุกทีเมื่อมองเห็นเธอสดใส
ยังคงรักแม้ไม่อาจมีเธอเคียงข้างใจ
แค่วันนี้เพียงได้รักเธอก็พอ ...
หิมะขาว
1 สิงหาคม 2551 15:39 น.
สายลมหนาว & หิมะขาว
เปลวแดดแผดร้อนยังว่าหนาว
ลมเล้าผ่านกายใจเยือกไหว
ดาวพราวพร่างฟ้ายังหม่นใจ
จันทร์กระจ่างเพียงใดยังมืดมน
ใจเจ้าเศร้าเหงาเพราะเงารัก
สุดจะหักห้ามจิตพิษขื่นขม
กาลนานผ่านวันนิรันดร์ตรม
หมองหม่นยามรักนั้นจากลา
ทรงจำวันวานยังฝังจิต
ร้าวชิดดิ่งลึกฝังเงาฝัน
เนิ่นนานกาลผ่านยังจดจำ
หวังสักวันใจเจ้าจะร้าวลืม
ยังคงอ่อนไหวยามพบหน้า
ยังคงหลบตาแย้มยิ้มใจขมขื่น
ยังคงซ่อนรักนัยน์ตาตรมน้ำตากลืน
ยังคงเป็นอีกคนหนึ่งที่รักเธอ
หิมะขาว