15 สิงหาคม 2551 14:21 น.

ชั้นเกลียดโลกใบนี้ ...

ชั้นเกลียดโลกใบนี้ ...
เกลียดในทุกนาทีลมหายใจที่หวั่นไหว
เกลียดเสียงหัวเราะเมื่อวันวานที่ผ่านไป
เกลียดหัวใจตัวเองที่รักเธอ ...

เกลียดสายฝนในวันที่โหมซัด
เกลียดแดดจัดในวันที่ฟ้าสดใส
เกลียดสายลมที่พัดเย็นช่ำชื่นใจ
เกลียดดอกไม้ที่แย้มบานงดงามตา

เกลียดเพลงเศร้าครวญคร่ำว่าร้าวนัก
เกลียดเพลงรักที่แว่วเว้าเย้าคำหวาน
เกลียดหนังสือบทกลอนเกลียดนิทาน
เกลียดทุกอย่างเพราะรักเธอที่จากลา

เกลียดน้ำตาตัวเองที่รินหลั่ง
เกลียดความหลังที่มันยังเฝ้าหลอกหลอน
เกลียดทุกครั้งที่หลับตายามเข้านอน
เกลียดทุกตอนที่ลืมตา ... ไม่มีเธอ

หิมะขาว (สายลมหนาวอู้อีกแล้ว =___=;;;)

1092

love

comment

1 สิงหาคม 2551 16:25 น.

~...ไม่เป็นไร ... หัวใจยังแข็งแรง...~

สายลมหนาว & หิมะขาว

แม้จะยืนเหงาอยู่ ณ มุมนี้
แม้จะมีน้ำตายามหวั่นไหว
แม้จะร้าวยามเห็นเธอเคียงข้างใคร
ไม่เป็นไร ... หัวใจชั้นยังแข็งแรง

ไม่ต้องห่วงคนที่เธอนั้นเคยรัก
ไม่ต้องห่วงคนที่เธอเคยหวั่นไหว
ไม่ต้องห่วงคนที่เธอเคยทิ้งไป
ไม่เป็นไร ... บอกแล้วไงใจแข็งแรง

แม้จะเศร้าเหงาบ้างในบางครั้ง
แต่สักวันคงยิ้มได้อย่างสดใส
อย่าห่วงเลยคนรักเธอไม่เป็นไร
อย่าร้องไห้เพียงเธอคิดสงสารกัน

ยังคงมองเธออยุ่ตรงมุมนี้
ยิ้มทั้งน้ำตาทุกทีเมื่อมองเห็นเธอสดใส
ยังคงรักแม้ไม่อาจมีเธอเคียงข้างใจ
แค่วันนี้เพียงได้รักเธอก็พอ ...

หิมะขาว

1082

love

comment

1 สิงหาคม 2551 15:39 น.

~..ภาพทรงจำ..~

สายลมหนาว & หิมะขาว

เปลวแดดแผดร้อนยังว่าหนาว
ลมเล้าผ่านกายใจเยือกไหว
ดาวพราวพร่างฟ้ายังหม่นใจ
จันทร์กระจ่างเพียงใดยังมืดมน

ใจเจ้าเศร้าเหงาเพราะเงารัก
สุดจะหักห้ามจิตพิษขื่นขม
กาลนานผ่านวันนิรันดร์ตรม
หมองหม่นยามรักนั้นจากลา

ทรงจำวันวานยังฝังจิต
ร้าวชิดดิ่งลึกฝังเงาฝัน
เนิ่นนานกาลผ่านยังจดจำ
หวังสักวันใจเจ้าจะร้าวลืม

ยังคงอ่อนไหวยามพบหน้า
ยังคงหลบตาแย้มยิ้มใจขมขื่น
ยังคงซ่อนรักนัยน์ตาตรมน้ำตากลืน
ยังคงเป็นอีกคนหนึ่งที่รักเธอ

หิมะขาว

1325

love

comment

16 กรกฎาคม 2551 17:50 น.

สายรุ้งที่ห่างไกล ...

สายลมหนาว & หิมะขาว



เหม่อมองท้องฟ้าช่างแสนอ้างว้าง
ทั้งที่ฝนพัดจางแต่ใจกลับหวั่นไหว
โค้งรุ้งงามทอดหางอยู่แห่งใด
เป็นไปได้มั้ย...นำความปรารถนาชั้นหวนคืน




กลืนกินยาพิษเรียกว่ารัก
เพิ่งได้ประจักษ์แต่กลับร้างห่างเหิน
ข่มตาหลับทั้งน้ำตาทุกค่ำคืน
ถอนสะอื้นนึกถึงยิ้มเธอในวานวัน




เวลาอาจเป็นยาถอนพิษชนิดหนึ่ง
แต่ความคิดถึงกลับติดตรึงราวภาพฝัน
ยังสะดุ้งตื่นเรียกเธอทุกคืนวัน
ในความฝันชั้นยังไร้เธอเดินเคียง



หัวใจชั้นแขวนไว้บนท้องฟ้า
ไม่รู้เลยว่าเธออยุ่แห่งหนไหน
สายรุ้งเจ้าเอ๋ยฝากผ่านข้อความทั้งดวงใจ
สิ่งที่ชั้นทำได้เพียงกระซิบบอกรักเธอ



หิมะขาว


.

..................................................................................................

เหม่อมองสายรุ้งฟ้าที่ปลายฟ้า
ยามเธออ่อนล้าฉันยังคงอยู่เสมอ
บางทีบางครั้งเธออาจไม่ได้พบเจอ
แต่ยังคงทอดยาวเสมอโอบกอดให้เธออุ่นใจ

เหตุใดเล่าเรียกรักว่ายาพิษ
มันคือส่วนหนึ่งของชีวิตเธอรู้ไหม
หากไม่มีรักเธอจะไม่รู้คุณค่าของหัวใจ
ว่ามีความสุขมากมายเพียงใดได้รักกัน

เวลาอาจทำให้เรารู้จักตัวเองมากกว่าเดิม
มีสิ่งที่เพิ่มเติมแทนที่สิ่งที่ขาดหาย
แล้วเธอจะรู้ว่าความรักฉันไม่มีวันตาย
ชีวิตจะมีความหมายเมื่อได้รักใครสักคน

ได้ยินแล้วนะเสียงกระซิบว่ารัก
ฉันก็ยังเป็นคนรักที่เธออยู่ตรงนี้
จะเป็นสายรุ้งทอดยาวโอบกอดเธอคนดี
ไม่ทิ้งเธอไว้อย่างนี้ให้เธอเหงาใจ



..........สายลมหนาว...........

1170

love

comment

4 กรกฎาคม 2551 16:39 น.