30 เมษายน 2554 15:23 น.
..สายลมทะเล..
นอนสลด ขดตัว กลัวไม่รอด
ไข้ตลอดสองคืนติด จิตหวั่นไหว
ยาหมดแผง แรงไม่มี ไปที่ใด
จึงไม่มียาใหม่ ให้เรากิน
อยู่คนเดียว ในโลก ของคนไข้
สะกดใจ ฝืนเกร็ง เพ่งกสิณ
สมาธิ ไม่อาจห้าม น้ำตาริน
ไม่ได้กิน อะไร มาสองวัน
ในต่างแดน แสนไกล คนใจแคบ
จะพึ่งพิง อิงแอบ.. คงแทบฝัน
แม้ไม่ออกนอกห้อง ถึงสองวัน
ไม่สงสัย ทั้งนั้น.. มันเป็นไร
วินาที เป็นตาย จึงได้รู้
ที่ถวิล ดิ้นสู้ อยากโตใหญ่
ทิ้งทุกอย่าง ระหว่างชีวิต คิดไปไกล
ไม่เห็นค่า หัวใจ คนใกล้ตัว
เป็นความคิด ผิดพลาด ไม่อาจแก้
ที่ไม่อยู่ดูแล แม่ทูนหัว
หากท่านยม เวทนา ไม่พาทัวร์
จะกลับตัว บินกลับ.. รับรักเธอ
28 เมษายน 2554 23:22 น.
..สายลมทะเล..
ถ้ารักกัน นั้นง่าย เช่นกล้วยปอก
พี่คงหลอก เราเล่น เห็นเป็นเด็ก
แต่รักจริง ยิ่งใหญ่ ใช่เรื่องเล็ก
จึงไม่อาจ หลอกเด็ก วัยแรกรัก
เพราะรักกัน ยากยิ่ง กว่าสิ่งไหน
จึงไม่อาจ มอบใจ ใฝ่สมัคร
แม้ตัวน้อง ยืนยัน ว่ามั่นรัก
แต่แปลกนัก พี่ยืนยัน.. ไม่มั่นใจ
ค่อยๆ ดู กันไป ช่วงวัยสาว
ค่อยๆ ก้าว ทีละนิด จะผิดไหม
อดใจรอ ต้นรัก แตกกิ่งใบ
แทงรากใหญ่ ยึดแน่น กับแผ่นดิน
สุภาพบุรุษ เพียงพอ พี่รอได้
ไม่รวบหัว รวบท้าย ให้อายหมิ่น
ไม่รักมั่ว ชั่ววูบ จูบอาจิณ
และรักสิ้น เมื่อสนอง ได้น้องมา
ต่อคำถาม ซ้ำซาก รักมากไหม
คงสรุป ลงไป ได้แล้วว่า
คำคำนั้น จะหนักแน่น.. เมื่อถึงเวลา
เพราะมันมาด้วยหัวใจ..ที่รักจริง
27 เมษายน 2554 00:58 น.
..สายลมทะเล..
บินข้ามฟ้ามาไกล เกือบขั้วโลก
ใช่พึ่งโชควาสนา ก็หาไม่
แข่งปัญญาอุตสาหะ มาเท่าใด
กว่าเป็นหนึ่งคนไทย ในถิ่นนี้
ไม่เคยเป็นรองใคร ในประเทศ
จึงไร้เหตุให้กังวล แม้ต่างที่
อุปสรรคขวากหนาม แม้หากมี
ปัญญาดีคงจะช่วยอำนวยชัย
อนิจจา กะลาครอบ สำคัญผิด
กบตัวนิดในกะลา นึกว่าใหญ่
พอได้โดดโลดเต้น ตระเวนไพร
จึงเข้าใจแล้วว่า..ข้าเล็กจัง
สอบครั้งแรกว่าประมาท ไม่อาจนับ
ตกสำทับจึงหายซ่า บ้าโอหัง
จะร้องไห้ก็เกรงว่า ไม่น่าฟัง
ได้แต่แอบชิงชังอยู่ในใจ
เขียนจนสุดเส้นสุดท้าย กระดาษคำตอบ
ทบทวนดูอีกรอบ พอถูไถ
แม้ไม่เด่นเป็นดาว ไม่เป็นไร
ได้แค่ไหนก็แค่นั้น ช่วงปรับตัว
เวทนาปราณี ไม่มีในโลก
ได้เวลาเศร้าโศก น้ำตารั่ว
สองพันคำทำไป ใช่ควายวัว
ใยจึงชั่ว จนอึ้ง.. ให้แค่หนึ่งคะแนน
Lovers
0 คน เลิฟ..สายลมทะเล..
Calendar
หน้าส่วนตัว
2097
