23 พฤศจิกายน 2550 11:29 น.
..สายลมทะเล..
เล่นทะเลคืนเพ็ญน้ำเย็นเยียบ
ดื่มความเงียบเหงาใจจนดื่มด่ำ
สระผิวกายทรายขัดลมพัดพรำ
แล้วคลื่นซ้ำตีตรลบ ทบทวี
พระจันทร์ดวงเดียวกันกับวันก่อน
หาดก็เดิมซ้ำซ้อนกับก่อนนี้
น้ำกลับหนาวเหลือแสนแค้นชีวี
เราไม่ดีเพียงพอ..เขาขอลา
คลื่นซัดฝั่งครืนครืนมาคืนค่อน
ไม่รู้หนาวรู้ร้อน ให้เดียงสา
มือซีดปากสั่น..นั่นธรรมดา
แต่หนาวในใจข้า..อาจบ้าตาย
9 พฤศจิกายน 2550 09:31 น.
..สายลมทะเล..
ตาสบตา พิเคราะห์ ว่าเหมาะนัก
เถอะที่รัก ซบลง อย่าสงสัย
ประชิดอิง พิงแอบ แนบหัวใจ
ไม่รู้ใคร ใจสั่น ตัวรุมรุม
สติเอ๋ย ร่อนเร่ เนรเทศ
กาลจึงควร แก่เหตุ อาเพศสุม
เมื่อความรัก เดินหน้า เข้าคร่ากุม
สิ่งที่เกิน ควบคุม รุมประดา
ขนทุกเส้น ชูชัน เหมือนสั่นหนาว
สองแก้มขาว เรื่อแดง ราวแตงผ่า
นอกจากเสียง อากาศ ลอยไปลอยมา
สักครึ่งคำ จำนรรจา ก็ไม่มี
แล้วความอดทน บอบบาง ก็แพ้พ่าย
ไม่รู้หญิง หรือชาย ทำบัดสี
ตดสะเทือน เลื่อนลั่น ปฐพี
กลิ่นกระจาย ทั้งโบกี้ รถไฟฟ้า
สุภาพบุรุษ ยกมือ “ผมเองครับ”
สุภาพสตรี สวนขวับ “ดิฉันค่า”
รักกันจริง ชิงกันรับ ประทับอุรา
ขอเชิญลง ป้ายหน้า..ขาผมคัน