27 พฤศจิกายน 2550 19:47 น.
..สายลมทะเล..
ใต้ดิน ลึกลับ อับชื้น
เรายืน อยู่อย่าง โดดเดี่ยว
ซุ่มสร้าง ทางฝัน คนเดียว
รองรับ รถเที่ยว พรุ่งนี้
จราจร ข้างบน จราจล
ทุกคน หยุดนิ่ง อยู่กับที่
ทนทน อยู่ได้ สบายดี
ไม่มี ใครขยับ สร้างทาง
ขบวนการ ใต้ดิน จึงต้องเกิด
เพื่อระเบิด พิภพ เวิ้งว้าง
ประเทศ จะต้อง มีทาง
ก้าวย่าง ได้ไกล กว่านี้
24 พฤศจิกายน 2550 22:11 น.
..สายลมทะเล..
คิดถึงคนอยู่ไกล..ไกลก็ไกล
คิดถึงใจว่าห่าง..ห่างก็ห่าง
คิดว่าหวงว่าห่วง..ก็ห่วงบ้าง
คิดว่าร้างว่าเลือน..ก็ลืมจริง
ก็คงเป็นเรื่องราวธรรมดา
พอห่างกันไกลตาของชายหญิง
หมายว่าไกลใจภักดิ์ว่ารักจริง
กลับทอดทิ้งคนไกลเพราะใกล้ชิด
เพียงเริ่มต้นขึ้นจากจุดเล็กน้อย
แล้วจึงค่อยดำเนินเกินสนิท
กว่าจะไหวใจก็พลั้งเกินยั้งคิด
จึงได้ผิดต่อเขาที่อยู่ไกล
ยังคงห่วงเท่าที่พึงจะห่วง
ยังคงหวงเหมือนก่อนตอนอยู่ใกล้
และก็ยังรับรู้ว่าคนไกล
ยังห่วงไยกันอยู่ ไม่เปลี่ยนแปลง
..........................................
แจกันดินใบเดิม เริ่มหงอยเหงา
ดอกกุหลาบช่อเก่า เหงาจนแห้ง
ก้านเคยหยัดเขียวสด ก็หมดแรง
คงเริ่มแห้งนับแต่วันนั้นมา
อย่าได้โกรธกันเลย นะคนไกล
ที่ฉันรักคนใกล้เขามากกว่า
ก็มันเป็นเรื่องราวธรรมดา
เพราะห่างตาอ้างว้าง..จึงห่างใจ
24 พฤศจิกายน 2550 21:29 น.
..สายลมทะเล..
เทียนกระทงวิบวาวอยู่ไกลลิบ
ส่องกระพริบแพรวพราวราวฝุ่นแสง
“เอาเถอะน่า เที่ยวสุดท้ายก่อนหมดแรง”
ขอค่าแกงมื้อรุ่ง ของพรุ่งนี้
.....................................
เขาบรรจงส่งจิตอธิษฐาน
ล่องผ่านธารไหลมาถึงนี่
ลอยความทุกข์ลาลับกับวารี
ให้สิ้นเคราะห์เสียที ทั้งปีนั้น
แหวกว่ายแคล่วคล่องล่องน้ำเชี่ยว
ประเดี๋ยวเดียวก็ถึงซึ่งใฝ่ฝัน
เห็นเหรียญสิบหยิบไว้ให้ตื้นตัน
คงเหลือพอแบ่งปันไปโรงเรียน
..........................................
เหรียญเต็มทั้งสองมือ ยังถือแน่น
เกลียวคลื่นก็โลดแล่นน่าปวดเศียร
ตะกายน้ำกลับฝั่งทั้งวิงเวียน
มือยังกำเหรียญ ไม่ยอมคลาย
สติวูบวิบวับ ดับกลางน้ำ
เงาร่างสีดำก็ลับหาย
ดิ่งลงสู่พื้น โคลนดินทราย
ท่ามกลางเสียงวี้ดว้าย ที่ชายฝั่ง
สลัมหลังน้อย ยังคอยท่า
แววตาเศร้าสร้อย คอยความหวัง
เหมือนนกน้อยคอยแม่ บินกลับรัง
ดึกแล้วพี่ยังไม่กลับมา
ทราบข่าวพี่ชาย ตายเสียแล้ว
ศพนิ่งแน่แน่ว ที่ชายท่า
ก้มลงกอดพี่ ทั้งน้ำตา
มือของพี่ยา ยังไม่คลาย
พี่ชายของสายลม+ระพีพงษ์
23 พฤศจิกายน 2550 18:13 น.
..สายลมทะเล..
จะเอื้อมเด็ดดอกฟ้า สุดาดวง
ใจก็ห่วงนุชน้อง จะหมองขวัญ
เป็นกระต่ายใฝ่หมายตะกายจันทร์
ดาวตะวันโน่นแน่ะ..ถึงคู่ควร
หมาเห่าใบตองแห้งหมดแรงเห่า
ชีวิตเขาทั้งชีวิต คิดถี่ถ้วน
ทวนไตร่ตรองกรองการควรไม่ควร
ตัดสินใจถอดตรวน ที่ตีตรึง
ลาแล้วหนาดอกฟ้า แห่งชีวิต
ไถ่ถอนสิทธิ์เคยครอง ในครั้งหนึ่ง
หากวันหน้าเธอยังไร้ซึ่งตรวนตรึง
ฉันจะไปให้ถึง..ซึ่งฟ้านั้น
ไม่อยากเด็ดดอกฟ้ามาต่ำต้อย
ไม่อยากให้สาวน้อย ถูกใครหยัน
มีแต่ไต่ให้สูง จึงควรกัน
แล้วเมื่อถึงตะวัน..จะกลับมา
23 พฤศจิกายน 2550 18:02 น.
..สายลมทะเล..
จะถักร้อยสร้อยฟ้าดาราสวย
มาผูกด้วยข้อขวัญทั้งสองแขน
ปมความรักรัดแน่นเป็นตัวแทน
ว่าหวงแหนเธอนั้น ทั้งสองกร
ถึงวันใดจากไกล เพราะต้องจาก
ก็ขอฝาก..สร้อยฟ้า..กับอัปสร
พันธนาการเธอไว้เมื่อยามนอน
ให้คิดถึงกันก่อนจะนิทรา
Lovers
0 คน เลิฟ..สายลมทะเล..
Calendar
หน้าส่วนตัว
1308
