20 สิงหาคม 2548 04:01 น.
..สายลมทะเล..
ดินไทยก็เหลืออยู่แค่นี้
จะถอยร่นหลบหนีไปไหนได้
กี่ร่างปู่ย่าตายาย
พลีกายแลกไว้เพื่อแผ่นดิน
ขวานทองครองมากี่โคตรเหง้า
ไทยเอาเลือดแลกมาทั้งสิ้น
ผีปู่ผีย่าน้ำตาริน
ลูกหลานในแผ่นดินฆ่ากันเอง
หรือที่อยู่ทุกวันยังไม่สุข
ระทมทุกข์ควันโขมงจึงโฉงเฉง
กินไม่อิ่มนอนไม่หลับจึงนักเลง
ถกกางเกงถีบอก ชกปากกัน
การเมืองก็ยุ่งยุงตี
แพะจริงแพะผีปลุกปั้น
จริงเท็จลวงลือสารพัน
เหลือใครให้หันพึ่งพา
อัศวินขี่ม้าตาบอด
แกว่งไกวสุดยอดดาบฟ้าผ่า
ควบตะบึงหนึ่งยอดอาชา
พสุธาสะเทือน..ตามฝีเท้า
ไม่พักกินพักเหนื่อยจนม้าตาย
ใจหน่ายตัวล้าอ้าปากหาว
เจ้าเพื่อนยากล้มนอนสันหลังยาว
จบเรื่องราวของมัน..ไม่ควรเป็น
พินิจดูร่างเพื่อนที่นอนนิ่ง
จึงเห็นสิ่งไม่เคยมองให้เห็น
สองตาแมลงตอมแสนลำเค็ญ
เพื่อนไม่เห็นโลกมาตั้งนานแล้ว
ไร้ตาใส่ใจดูแลเพื่อน
คิดจะเคลื่อนมหาสมุทรและเกาะแก้ว
แค่ป่าเล็กเล็กก็หลงแล้ว
ทะแกล้วคิดหวังชนะข้าศึกใด
20 สิงหาคม 2548 03:59 น.
..สายลมทะเล..
ปิดหน้าต่าง ประตูใจ ไว้อย่างนี้
ขังหัวใจ ไม่รักดี ที่รักง่าย
ปล่อยอารมณ์ ประดัง จะคลั่งตาย ?
หรือจะผ่าน ไปได้ ... ฉันนั่งดู
หัวใจเต้นอยู่หรือไม่ ? ไม่รู้สึก
มัวคิดนึกถึงเรื่องใด ? ฉันไม่รู้
ใช้ปัญญา นิ่งคิด พินิจดู
ถึงได้รู้ สมองนั้น ... ฉันไม่มี
20 สิงหาคม 2548 03:57 น.
..สายลมทะเล..
ฝันใดในใจเจ้า
จงฝันเท่าที่ควรฝัน
ตื่นมาพบหน้ากัน
จงแยกฝันกับความจริง
ทุกฝันก็คือฝัน
ในความฝันมีทุกสิ่ง
และทุกอย่างไม่มีจริง
ในความจริง ... ไม่ได้ฝัน
20 สิงหาคม 2548 03:57 น.
..สายลมทะเล..
เจ้าเดินทางมาจากฟากฟ้าไหน
ก็ช่างเจ้าปะไร ข้าไม่สน
หากเจ้ามีน้ำใจมาเยี่ยมยล
แขกทุกคน บ้านนี้ยินดีรับ
20 สิงหาคม 2548 03:55 น.
..สายลมทะเล..
อุดมการณ์ใส่คอนแบกหน้าตั้ง
รุดไม่ยั้งหลังเหลียวชะเง้อหา
มาดมั่นบุกเดี่ยวตาต่อตา
ชีวิตใช่มีเวลาให้รอคอย
จังหวะแห่งโอกาสคือตอนนี้
ไม่มีฤกษ์ดีใดให้อ้อยสร้อย
เมื่อใจชายกายกำลังยังเต็มร้อย
ยังจะคอยหาสวรรค์วิมานอะไร