29 สิงหาคม 2546 18:48 น.
สายรุ้ง
พูดไม่เพราะฉอเราะก์ไม่เก่ง
มีเสียงเพลงอยู่บ้างในใจหนา
ยามอยู่ใกล้ทรามวัยกลับไม่กล้า
แม้พูดจามันประหม่าไปทุกที
พูดไม่ออกบอกไม่ถูกสุขลึกลึก
ความรู้สึกมันยอมพร้อมจะให้
หากเธอนั้นขอให้ทำสิ่งใดใด
ใจมันพร้อมยอมพลีกายให้แก่เธอ
นี่แหละหนาที่เขาว่าคนบ้ารั
มอบใจพักให้เธอทุกทุกสิ่ง
ไม่เคยรู้ว่าความรักที่แท้จริง
คือการให้ทุกทุกสิ่งโดยไม่เอา
26 สิงหาคม 2546 14:07 น.
สายรุ้ง
บริสุทธิ์ สดใส ไร้เดียงสา
สองแววตา ซื่อซื่อ คือน้องสาว
เธอมองโลก ทุกอย่าง ดูด่างพราว
ประดุจดาว บนท้องฟ้า น่าเอ็นดู
จวบเธออย่าง เข้าวัย ใกล้สาวแล้ว
ยิ่งส่งแวว น่ารัก เป็นสักขี
เป็นน้องสาว ที่อ่อนหวาน และแสนดี
พี่คนนี้ ห่วงหวง ดั่งดวงตา
บรรพชา ลาแฟน ที่แสนห่วง
บรรลุล่วง นับวัน หลายพรรษา
หากจอมขวัน ยอดชีวิต ผิดสัญญา
จะขอบวช เป็นหลวงตา ไปจนตาย
24 สิงหาคม 2546 11:06 น.
สายรุ้ง
****อยู่ใกล้กันแค่ฝามาขวางกั้น
แต่ดูเหมือนไกลกันคนฟากฟ้า
เป็นความผิดของใครในโลกา
ที่เคยคบกันมาห้าหกปี***
***เปรียบเหมือนแก้วที่ร้าวถึงคราวแตก
เป็นจุดแรกทำให้เกิดตัวโทสา
ทำให้เราทั้งสองต้องระอา
ดูเหมือนคนแปลกหน้าถ้าพบกัน***
***ขอให้สองเรานั้นหันหน้ากลับ
มายอมรับความจริงทุกสิ่งนั่น
ที่ผ่านมานึกว่าเป็นเพียงความฝัน
แล้วมาสานสายสัมพันธ์กันเหมือนเดิม***