1 กุมภาพันธ์ 2546 12:21 น.
สายรุ้ง
กาลเวลาผันพาตัวข้านี้
มาเรียนที่มช.พ่อเคยหวัง
ว่าลูกเราวันหนึ่งต้องมานั่ง
เป็นลูกช้างอยู่ในรั้วมช.
เมื่อตัวข้าเข้ามาจึงได้พบ
ได้ประสบความจริงทุกสิ่งนั่น
กลายเป็นแหล่งมั่วสุมชุมนุมกัน
อยู่ภายใต้สถาบันของมช.
อันตรายมากมายในวัยนี้
เพราะจะต้องคลุกคลีกับเพื่อนใหม่
ภายในหอของ ม.ที่สร้างไว้
ต้องทนทุกข์อยู่ไปเป็นแรมปี
บางคนต้องผิดหวังทั้งชีวิต
เพราะหลงผิดตามเพื่อนที่เฉไฉ
ซึ่งมีมากอยู่ตามมหาลัย
อยากจะเตือนเพื่อนใว้ให้รู้กัน
เพื่อนที่ดีก็มีจำนวนมาก
แต่หายากทุกวันสุดขานไข
เพราะคนเราทุกวันนั้นเริ่มไกล
จากศีลธรรมประจำใจไปทุกวัน