4 มีนาคม 2545 07:40 น.
สายรุ้ง
เมื่อคืนแสนสุขใจได้พบเอ๋
อยู่ที่ท่ารถเมล์แถวบางใหญ่
รุ้งเลยเข้าไปถามแม่ทรามวัย
ว่ามาคอยหวานใจหรือไรกัน
เอ๋นั้นทำเอียงอายคล้ายจะบอก
ว่าเอ๋ชอบสายรุ้งนั้นรู้มั้ย
ต้นรักข้าทำท่าจะผลิใบ
แต่ตกใจตื่นขึ้นมาข้าฝันไป
แม้เพียงฝันจิตนั้นก็เป็นสุข
บรรเทาทุกข์ลงได้ไม่น้อยนั่น
ถ้าความฝันนั้นเป็นจริงเข้าสักวัน
ตัวเอ๋นั้นจะยินยอมพร้อมมั้ยเอย
3 มีนาคม 2545 08:24 น.
สายรุ้ง
ปริญญาที่ข้านี้ได้รับ
เป็นเหมือนกับดั่งตราประทับไว้
ที่แนบแน่นติดตึงในหัวใจ
กว่าจะได้เลือดกายแทบกระเซ็น
ปริญญาจะมีค่าหรือไม่นั้น
ต้องดูกันที่ผู้นั้นนำไปใช้
เกิดโลภาตามมามากเพียงไร
ที่ทำให้วอดวายไปทั้งเมือง
ปริญญาที่ว่ามีค่านั้น
ต้องแบ่งปันให้กันทั้งสองฝ่าย
ทำตนเองและผู้อื่นนั้นสบาย
ทั้งใจกายนั้นสบายทั้งสองทาง
ปริญญาที่มีค่าอันสูงสุด
ที่ชาวพุทธ์ทุกคนแสวงหา
ปริญญาใจที่ทำได้ตามมรรคา
รับรองว่าสุขอุราตลอดไป
มีมากมายที่จบไปในอดีต
โดยฝึกจิตเพื่อพิชิตตัวโมหา
ทั้งความโลภโกรธหลงที่มีมา
ปราบได้ด้วยมรรคาอุราเย็น
นี่แหละหนาปริญญามีค่าล้น
หากทุกคนทำได้สบายยิ่ง
ไม่มีทุกข์มีแต่สุขที่แท้จริง
ทุกทุกสิ่งอยู่ที่ใจขอให้ทำ
1 มีนาคม 2545 23:16 น.
สายรุ้ง
อยากจะปลูกต้นรักไว้สักต้น
แต่ขาดคนดูแลและรักษา
คอยรดน้ำใส่ปุ๋ยตามเวลา
หมั่นรักษาต้นรักข้าตลอดไป
มีบ้างมั้ยใครอาสามาใส่ปุ๋ย
คอยขุดคุ้ยพรวนดินต้นไม้ให้
อีกไม่นานต้นไม้นั้นต้องผลิใบ
เป็นที่พักพิงอาศัยให้ร่มเย็น
1 มีนาคม 2545 07:40 น.
สายรุ้ง
คลื่นทะเลที่ปั่นป่วนชวนให้คิด
เหมือนชีวิตที่วุ่นวายในใจพี่
ดั่งความทุกข์ที่รุมเร้าเผาชีวี
จนตัวพี่นี้แทบจะเหลือทน
คลื่นทะเลนั้นไม่ร้ายเท่าไรนัก
แต่คลื่นรักที่มันปักษ์ในใจพี่
อยากบอกรักกับเธอนักยอดชีวี
แต่ตัวพี่นี้ไม่กล้าเพราะว่าจน
คลื่นทะเลที่เกิดนั้นมีวันหาย
แต่คลื่นใจที่มีรักอันเหลือล้น
แล้วเมื่อไหร่จะหายจากใจตน
ต้องทุกข์ทนไปอีกนานกี่กาลเอย