สุโขทัยถึงจะไกลจากเมืองลี้

แต่ดูสิกรรมนั้นช่างสรรสร้าง

ให้สองเราได้พบกันระหว่างทาง

การศึกษาเป็นตัวกลางให้เราเดิน

เมื่อได้พบเหมือนคนที่แสนคุน

มันอบอุ่นภายในไม่เคอะเขิน

เหมือนเป็นเพื่อ่นกันมานานเหลือเกิน

แต่สุดท้ายก็มาเหินห่างกันไป

  เพราะหน้าที่และวิถีของเราสอง

มีครรลองที่ต้องทำให้ผ่องใส

หาเส้นทางบรรจบแม้สิ้นใจ

คงเพียงได้แต่มองน้องนงค์คราญ

 ขอให้เธอพบสุขทุกค่ำเช้า

เรื่องโศกเศร้าอย่าได้มีนะจอมขวัญ

ส่วนตัวพี่จะอยู่ดูทุกวัน

คิดถึงแม่แค่แชร์ก็เป็นสุข

บอกว่าลูกรักแม่นั้นเพียงไหน

อยู่ใกล้กันดูเหมือนไม่สนใจ

 พอห่างกันจึงเมื่อไรห่วงใยจริ

มารำลึกถึงคำที่แม่สอน

เป็นดั่งพรแก่ลูกทุกทุกสิ่ง

เป็นคำสอนกลั่นมาด้วยใจจริง

มีค่ายิ่งในชีวิตของลูกยา

ขอน้อมนำคำสอนของแม่นี้

เป็นแผนที่ชี้ทางในวันหน้า

พร้อมอุทิศชีวิตทุกเวลา

แม้ชาติหน้าขอเป็นข้าใต้ธุลี

เมาไม่ขี่ดีแน่แค่เท่านี้

จำให้ดีชีวีจะสุขสันต์

ทั้งพ่อแม่พี่น้องชื่นชีวัน

จำให้มั่นเมาไม่ขี่เท่านี้พอ

ต่อไปนี้ชีวีที่งี่เง่า

ไม่หูเบาเชื่อใครอีกแล้วหนอ

ที่ผ่านมาชีวายังติดรอ

ตั้งแต่นี้แล้วหนอแก้รอไป

ความงี่เง่ามีเค้ามาจากโง่

ชอบคุยโวโอ้อวดหารู้ไม่

ว่าเป็นสิ่งมืดบอดในจิตใจ

ที่ทำให้ใครใครต้องทุกข์ทน

สุขและทุกข์เป็นบริบทของชีวิต

มีดวงจิตที่คอยเป็นนายใหญ๋

คอยบัญชาให้กายนั้นเป็นไป

ตามหทัยของใจที่่ต้องการ

จะถูกผิดดวงจิตนั้นไม่รู้

นายประตูคือสติไม่คัดสาร

ปล่อยอารมณ์เลวร้ายทำลายการ

ให้จิตใจของฉันแปลผันไป

บริบทมากมายในชีวิต

ทั้งญาติมิตรพวกพ้องพี่น้องไพร

ที่ผูกพันธ์เรียกร้อยน้อยเมื่อไร

แล้วไฉนจะได้ไปเมืองนิพพาน 

เพราะห่วงหน้าพะวงหลังรั้งรึงจิต

ให้ชีวิตสับสนไม่ประสาน

เป็นหนึ่งเดียวทั้งกายใจให้นานนาน

มรรคานั้นไม่ประสานเป็นหนึ่งเดียว

บริบทของชีวิตอย่าคิดมาก

เราต้องพรากจากกันตามวิถี

สุขและทุกข์บริบทของชีวี

จะสุขีไม่ยึดสุขและทุกข์เอย

คนเราเกิดมาที่แตกต่าง

เป็นเพราะกรรมสรรสร้างอย่าสับสน

ไม่ใช่ใครที่ไหนคอยบันดล

แต่เป็นกรรมของทุกคนดลบันดาล

แต่มีคนส่วนใหญ่เข้าใจผิด

ว่าพระพรหมลิขิตชีวิตฉัน

จึงรอคอยพระพรหมดลบันดาล

ให้ชีวิตเรานั้นจงโชคดี

แล้วชีวิตไม่คิดแสวงหา

มัวแต่คอยวาสนามาถึงที่

แล้วชีวิตก็ตกต่ำลงทุกที

ไม่เข้าใจว่ากรรมนี้คอยสร้างตน