18 กรกฎาคม 2550 11:45 น.
สายน้ำแห่งรัก
บทกวีที่พลิ้วไหว
เพียงออกจากใจ...ห้วงความคิด
วิจารณ์ได้ ไร้ถูก ไร้ผิด
เป็นเพียงความนึกคิด......จากสามัญชน
สู่โลกแห่งกวี....ที่บอกเล่า
เขียนเรื่องราวผ่าน...ตัวอักษร
มีทุกข์ มีสุข มีนิวรณ์
เก็บไว้ คอยสอน สั่งความคิด
ใช่ว่า แสร้งเส เฉไฉ
คิดยังไง ฉันเขียน.......หรือผิด
แค่เพียง อยากเก็บ เกี่ยวชีวิต
สร้างผลิต ผลแห่ง แรงศรัทธา
.......หนึ่งคน หนึ่งคิด หนึ่งเขียน.......หาใช่ความด่างพล้อยของวรรณกรรม
16 กรกฎาคม 2550 16:24 น.
สายน้ำแห่งรัก
ใบไม้ร่วง
พริ้วพราย..ดุจผีเสื้อเริงระบำ
สู่ห้วง..........แห่งความตาย
ช่างกล้าหาญนัก ใบไม้เอย
เจ้าร่ายรำสุดสง่า......แสนงาม
ต้อนรับความตาย....ที่มาเยือน
แล้วตัวข้าเล่า
จักกลัวไปใย...เพียงแค่ความตาย
ที่ยังไม่รู้ว่า...เมื่อไหร่กัน-จึงพานพบ
แล้วตัวข้าเล่า
จักเสียดายไปใยเพียงแค่-ลมหายใจ
ใบไม้เอย ใบไม้เอย...ขอบคุณเหลือเกิน
ที่สอนให้รู้ว่า
หากได้ใช้ลมหายใจนี้..อย่างคุ้มค่า
ไม่มีแล้ว ความอาลัย และเสียดาย...ลมหายใจ
15 กรกฎาคม 2550 13:58 น.
สายน้ำแห่งรัก
บนถนนสายเปลี่ยว
ฉันนั่งคนเดียว...ไร้จุดหมาย
มีเพียงความหวัง-กำลังใจ
ที่ปลายฟ้าใส...ฝันคงจริง
หลายคนบอกคิดอิจฉา
ที่เห็นฉันไล่ล่า..เจ้าความฝัน
เดินทางรอนแรมนานวัน
พานพบประสบการณ์อันพรั่นพรึง
แท้จริงใครเล่าเขาจะรู้
ว่าสิ่งที่เป็นอยู่มันสับสน
เหนื่อยนะต่อสู้ดิ้นรน
กว่าจะผ่านพ้นแต่ละวัน
แท้จริงสิ่งที่เขาอิจฉา
อยากได้มาเรียนรู้...เช่นฉัน
อยากรู้ไหมได้มาอย่างไรกัน
ฉันใช้ทั้งชีวิตนั้น...แลกมันมา
....หลายๆครั้งที่มีคนบอกว่าชีวิตผมน่าอิจฉา ที่มีโอกาสเดินทางไปทั่ว พบสิ่งใหม่ๆมีเรื่องราวมากมายให้พบเห็น จริงๆแล้ว เขาเหล่านั้นไม่เคยรู้เลยว่า สิ่งที่เห็น สิ่งที่เป็น คือสิ่งที่ผม .......ใช้ชีวิตทั้งชีวิตแลกมันมา......
14 กรกฎาคม 2550 16:17 น.
สายน้ำแห่งรัก
สิ่งเดียวที่ทำได้
ล่าฝันต่อไปไม่ท้อ
แม้ท้อได้ไม่ถอยอดใจรอ
สร้างฝันต่อสร้างชื่อระบือนาม
ฉันเคยล้มและอาจจะล้มอีก
ฉันเคยหลีกกายลี้หนีคำหยาม
ฉันเคยปล่อยชีวิตให้ไร้นิยาม
วันนี้กลับมาเดินตามความฝันตน
มีเพื่อนพ้องน้องพี่ที่อบอุ่น
คอยเฝ้าลุ้นส่งแรงใจให้หลายหน
ยามทนทุกข์ระคนท้อรอ....อดทน
รอสายฝนหยาดสุดท้าย....ที่ปลายตา
....ความแตกต่างของชีวิตหนึ่งกับอีกชีวิตหนึ่งมิใช่อยู่ที่ว่าเราจะรู้ก่อนล่วงหน้าว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากอยู่ที่ว่าเราจะทำอะไรให้เป็นชิ้นเป็นอันด้วยตัวเราเอง เมื่อนั้นเราจะรู้สึกว่าการเกิดมาในจักรวาลในช่วงเวลาสั้นแสนสั้นนี้มีความหมายน่าจดจำ แม้เมื่อสิ้นโลกและเผ่าพันธุ์มนุษย์ไปแล้ว ......วินทร์ เรียววารินทร์
13 กรกฎาคม 2550 14:08 น.
สายน้ำแห่งรัก
ผมไม่รู้จะเริ่มต้นบรรทัดยังไง
เพราะจิตใจมันค่อนข้างสั่น
ไม่รู้ว่าควรเขียนอย่างไรกัน
จึงระบายความอัดอั้นภายในใจ
กับความรู้สึกที่เป็นอยู่
ไม่ยินไม่รู้ไม่เห็น
ร้องไห้สายน้ำตา-กระเซ็น
ไม่อยากให้ใครเห็น...คราบจำนน
ขอหลบมุมหน่อยนะ
ก่อนที่จะลุกขึ้น-อีกหน
พ่ายแพ้ก็เพียงแค่หัวใจตน
หายสับสนคงฟื้นคืนทางเดิน
หน้าส่วนตัว
1786
