3 พฤษภาคม 2550 11:18 น.
สายน้ำแห่งรัก
เป็นเพียงลูกเป็ดขี้เหร่
ไม่รวยหล่อเท่ห์เหมือนใครเขา
มีเพียงความเจ็บช้ำเป็นม่านเงา
กับสายลมแห่งความเหงาเป็นเพื่อนใจ
แต่พอเธอเข้ามาพาฉันหวั่น
ทำลายม่านกำแพงสร้างแสงใหม่
เติมความสุขใส่ชีวิตและจิตใจ
เติมหัวใจด้วยดวงจิตที่คิดดี
เธออ่อนหวานอบอุ่นจนครุ่นคิด
ว่าชีวิตขาดเธอได้......ไฉนนี่
เธอเข้ามาคอยห่วงใยมอบไมตรี
บอกรักเพียงฉันคนนี้ไม่มีใคร
ขอตอบแทนหัวใจให้ด้วยรัก
ให้เธอพักบนตักอุ่นหนุนเขนย
คอยดูแลหัวใจไว้ไม่ละเลย
เป็นคู่เชยชิดใกล้หัวใจนาง
....สุดท้ายคนเราก็มักจะทนอยู่กับความเหงาเพียงลำพังไม่ได้ เอาเป็นว่าขอเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ของเธอละกันนะ...คนแสนดี....
2 พฤษภาคม 2550 13:28 น.
สายน้ำแห่งรัก
จะเลิกแต่งกลอนอกหักหรือรักแล้ว
ลองเปลี่ยนแนวไปเสียดสีดีไหมหนา
กลอนมันส์-มันส์ที่แต่งไปแล้วได้ฮา
กลอนต่อว่าสอนใจใครบางคน
ว่าอย่าใช้ความรักมาทำร้าย
ให้หัวใจใครคนหนึ่งทึ่งสับสน
เขาจะเจ็บจะปวดจนเกินทน
จะร้อนรนจนไม่อยากฝากไมตรี
เขาจะกลัวความรักจนหักจิต
ไม่ให้คิดมีรักอีกจนหลีกหนี
สร้างกำแพงกั้นรักไว้ให้ฤดี
จนไม่มีใครทำลายให้คลายลง
หากใครอ่านผ่านมาที่หน้านี้
แล้วเขาใจในความที่ฉันประสงค์
เลิกทำร้ายใจกันนะขวัญอนงค์
ฉันจักปลงเลิกคิดแค้นให้แค่นใจ
...แต่งไปแต่งมาไม่รู้ว่าที่แต่งไปนี่เป็นกลอนรักหรือป่าว ช่วยตัดสินกันด้วยนะครับ...
1 พฤษภาคม 2550 21:40 น.
สายน้ำแห่งรัก
ฉันเหนื่อยฉันหน่ายฉันแหนง
ฉันเคลือบฉันแคลงฉันสงสัย
ฉันกลัวฉันหวั่นพรั่นในใจ
ฉันอ่อนไหวกลัวรักจักทำลาย
เพราะฉันนั้นเจ็บมามามากล้น
เพราะแผลใจที่ฉันโดนยังไม่หาย
เพราะคนรักเก่า-เก่าเขาทำร้าย
คงเพราะฉันนั้นง่ายต่อคำลวง
เธอบอกจักรักษาเยียวยาให้........
เธอบอกจักรักห่วงใยและแหนหวง
เธอบอกจักรักฉันมั่นโปรดอย่าห่วง
เธอบอกไม่คิดลวงเหมือนผ่านมา
แต่ทว่าเวลาผ่านสายธารไหล
คำที่คล้ายรักมั่นวันนั้นหนา
กลายเป็นคำฝากรอยไว้ในอุรา
ให้จำว่ารักแท้ไซร้...ไม่มีจริง
.....อยากหลบไปซักพักนึง ขอไปลืมหน้าเธอซักหน่อย ลบร่องรอยหัวใจที่เป็นแผล อยากหลบไปพักนานๆให้ห่างบางคนที่เคยรังแก ใจที่มันพ่ายแพ้ มันก็คงต้องพักสักครา.....
หน้าส่วนตัว
2840
