31 พฤษภาคม 2550 14:24 น.
สายน้ำแห่งรัก
ขอบคุณเหลือเกินความทุกข์
ที่มาปลุกมาปลอบมาชอบฉัน
รินรดความหม่นเศร้าทุกคืนวัน
ทอประกายความโศรกศัลย์ลงจับใจ
หากขาดทุกข์มิล่วงรู้คำว่า "ท้อ"
มิล่วงรู้ใครดีต่อตัวฉันได้
มิล่วงรู้สัจธรรมเป็นเช่นไร
มิล่วงรู้ว่าใครมิตรสำคัญ
เชิญเอ๋ยเชิญทุกข์
เชิญมาซุกอยู่ในใจเป็นจอมขวัญ
เพียงขอปันเนื้อที่สุดสำคัญ
ให้สุขนั้นเข้ามาบ้างก็ยังดี
เพราะสู้ทุกข์เสียจนใจกระด้าง
ความอ้างว้างสาดซัดใส่มิหน่ายหนี
สู้สุดใจสู้ทุกข์ทุกนาที.....
ขอชีวีสุขเพียงน้อยคอยมาเคียง
จักเก็บสุขไว้ในใจส่วนลึก
แน่นผนึกด้วยคำสำเนียงเสียง
สู้-สู้-สู้ สู้สุดใจไม่ไหวเอียง
ไม่เบนเบี่ยงกำลังใจใฝ่ศรัทธา
......ส่วนหนึ่งจากหนังสือ "ผ้หญิงคนนี้ชื่อ ลินดา" ของคุณลินดา ค้าธัญเจริญ...
29 พฤษภาคม 2550 14:27 น.
สายน้ำแห่งรัก
เพลงพลิ้วลิ่วลอยในปอยเมฆ
กาละเวกเบ่งบานดั่งขานไข
ท่วงทำนองรักหวานซ่านหัวใจ
มองออกไปทะเลกว้างอย่างสุดตา
คิดเอยคิดถึงคนึงนิตย์
คิด-คิดพลอยให้ใจผวา
คิดถึงคนไกลที่ปลายฟ้า
คิดว่าเมื่อไหร่จะได้เจอ
ก็เราห่าง-ห่างมากอยากไปหา
โปรดรู้ว่าใจฉันยังมั่นเสมอ
มั่นหัวใจ-ว่ามั้นรัก-รักมั่นเธอ
มั่นเสมอแม้รู้เธอนั้นมีใคร
ก็จะรอ-รอต่อไปไม่ย่อย่น
แม้ต้องทนหนาวเหน็บเจ็บเพียงไหน
ก็จะรอ-รอนะ รอต่อไป.........
รอจนได้เธอคืนกลับนับวันรอ
28 พฤษภาคม 2550 17:37 น.
สายน้ำแห่งรัก
บนเส้นทางของความฝัน.....การเดินทางดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
ในหลาย-หลาย ครั้งของการเดินทาง เราอาจก้าวพลาดไปบ้างและต้องวนกลับมาเริ่มต้นใหม่ที่จุดเดิมอีกครั้งและ...อีกครั้ง
แต่ทุกครั้งเราก็สั่งสมสิ่งที่คนทั่วไปเรียกว่า-ประสบการณ์เพื่อที่เราจะได้เตรียมความพร้อมมากขึ้นกับการเดินทางครั้งต่อไป
คนดี ยอดรัก สุดที่รัก เจ้าหญิงของฉัน คนที่ฉันรัก คนรักของฉัน....
การเดินทางครั้งนี้ของฉัน...อาจไม่มีเธอเป็นผู้ร่วมทางอาจไม่มีเธอคอยปลอบประโลมยามอ่อนล้าทั้งใจ-และกาย....อาจไม่มีตักอุ่น-อุ่น และรอยยิ้มที่แสนคุ้นเคยที่ฉันขอดูมันก่อนนอนทุกคืนจากเธอ...
อาจไม่มีน้ำเสียงที่อ่อนโยน หรือเสียงหัวเราะยามหยอกล้อกันเหมือนวันเก่า-เก่า
แต่ฉันจะจดจำทุกสิ่งทุกอย่างไว้ในส่วนลึกของหัวใจดวงนี้
แม้ไม่มีเธอร่วมทางด้วยอีกแล้วก็ตามเพราะระหว่างเราคงเป็นเพียงเส้นขนาน
ที่อาจเคียงคู่กันได้ แต่ไม่อาจมาบรรจบเป็นเส้นเดียวกันอีกแล้ว...
จนกว่าวันนั้นนะ...จนกว่าวันที่วงล้อแห่งดวงชะตา จะพาเรากลับมาพบกัน และรักกัน - อีกครั้ง
เมื่อสิ้นสุดการเดินทางครั้งนี้ หรือ อีกกี่ครั้งก็ตาม สักวันนะ- สักวันเมื่อถึงวันนั้น ฉันจะเก็บลมหายใจมาฝาก....เธอผู้เป็นยอดรักเพียงหนึ่งเดียว เป็นลมหายใจของฉันตลอดมา และ ....จะตลอดไป
26 พฤษภาคม 2550 17:23 น.
สายน้ำแห่งรัก
ยังคงนั่งฟังเพลงของเรา......
บอกเล่าเรื่องราวผ่านบทกวีหวาน
ยังอยากให้รักเราเป็นตำนาน
แม้ผ่านวันอันยาวนานยังรักเธอ
ถึงแม้รู้ว่าไม่อาจเคียงคู่.....
แต่สิ่งที่เป็นอยู่คือรักเสมอ
รักมากนะรู้มั๊ยว่า....ฉันรักเธอ
แต่คงทำได้แค่พร่ำเพ้อ...รำพึงรำพัน
เพราะความจริงที่ฉันรับรู้.....
คือความจริงที่เป็นอยู่ไม่เหมือนฝัน
แม้เรารักกันมากก็ยังต้องจากกัน
เพื่อจะได้เดินตามความฝันของหัวใจ
แค่เพียงอยากให้เธอรับรู้
แม้สิ่งที่เป็นอยู่เราไม่อาจชิดใกล้
ก็ยังจะรัก..รักเธอ...ตลอดไป
แม้วันที่ไร้ซึ่งทิวา...และราตรี
....เก็บความรู้สึกดี-ดีไว้ เก็บมันไว้มอบให้เธอ....
25 พฤษภาคม 2550 15:18 น.
สายน้ำแห่งรัก
วันนี้จึงเข้าใจ......
ว่าเพราะอะไรเราจึงต้องห่าง
ก็เพราะความรักที่เลือนลาง
มันสร้างช่องว่างขึ้นในหัวใจ
ช่องว่างที่ไม่อาจเติมเต็ม.......
เหมือนทะเลที่เค็มและกว้างใหญ่
แม้จะเติมความรักลงไปเท่าไร
มันก็คงไม่มีความสำคัญ........
เพราะฉันมันคนไร้ค่า.....
เพราะแววตาเธอบอกอย่างนั้น
ก็ได้ถ้าเธอคิดจะไปจากกัน
ก็ขอให้ฆ่าฉันเสียให้ตาย....
หน้าส่วนตัว
1089
