นิทาน ดาวลูกไก่

สายน้ำสีเงิน

   กาลครั้งหนึ่ง   เนิ่นนาน   นานมาแล้ว
สองตายาย   เลี้ยงไก่แก้ว   แววสดใส
เฝ้าเอ็นดู   ทะนุถนอม   ดั่งดวงใจ
จนเจ้าไก่   สำนึกใน   บุญและคุณ
   เจ้าไก่ก็   ออกไข่   มาเจ็ดฟอง
ตาเฝ้ามอง   ฟูมฟัก   รักเกื้อหนุน
เมื่อเจ็ดใบ   ได้ปริแตก   แรกอรุณ
ยายเกื้อกูล  เจ้าลูกไก่   ทั้งเจ็ดตัว
   สองตายาย   รักยิ่ง   เป็นหนักหนา
เป็นยอดยา   ยาใจ   กันถ้วนทั่ว
เฝ้าดูแล   ไก่แก้ว   ทั้งแปดตัว
เสมือนตัว   เป็นลูกรัก   สมัครใจ
   เจ้าไก่กล้า   ก็ดูแล   ลูกไก่แก้ว
ให้คลาดแคล้ว   ป้องปก   คอยขับไล่
ลูกไก่รื่น   มีแม่ไก่   คอยคุ้มภัย
มิมีใคร   ทำอะไร   ลูกไก่ได้
   มาวันหนึ่ง  พระธุดงค์   มาข้างหน้า
ปักกรดคา   ณ ชายป่า   ไกล้อาศัย
สองตายาย   ก็คิด   กุศลใจ
จะได้ใส่   บาตรพระ   กะทำบุญ
   ทำอย่างไร   เมื่อฟักแฟง   และแตงร้าน
เหี่ยวเฉาไป   มิทนทาน   แต่สิ้นสูญ
ผลหมาก   รากไม้   ไม่เกื้อกูล
อยากทำบุญ   กลับไม่มี   อะไรให้
   ตาบอกยาย   จะแกงไก่   ให้กับพระ
กุศลจะ   แรงกล้า   อย่าสงสัย
ถวายสิ่ง   ของรัก   หักห้ามใจ
ยายร่ำให้   บอกตามใจ   ของตานั้น
   อันแม่ไก่   ได้ยิน   เสียงตาบอก
ก็ช้ำชอก   โอบลูกไก่   ไห้อาสัญ
โอ้แม่จ๋า   แม่ร้องไห้   ทำไมกัน
โอลูกนั้น   เจ้าอย่ารู้   ให้หู่ใจ
   ขอแทนคุณ   ตายาย   ด้วยการณ์นี้
ห่วงแต่ลูก   จะมี   ความหวั่นไหว
เห็นตามา   ถือมีด   แทบขาดใจ
บอกลูกน้อย   อย่าเสียใจ   ในการลา
   เห็นมีดขาว   วาววับ   ปาดคอแม่
ลูกไก่แจ้   ร้องร่ำ   ร้องเรียกหา
เห็นตาร้อง   ร้องร่ำ   ช้ำน้ำตา
เห็นยายพา   สายตา   หลบหน้าไป
   สุดอาลัย   เห็นมารดา   ถูกฆ่าแกง
กองไฟแดง   แรงลุกโชน   ยิ่งหวั่นไหว
ลูกไก่สิ้น   ดิ้นกระโจน   เข้ากองไฟ
ไฟผลาญไหม้   ร่างลูกไก่   ทั้งเจ็ดตัว
   ก่อกำเนิด   เกิดเป็นดาว   พราวระยับ
ดาวลูกไก่   สว่างวับ   ไปถ้วนทั่ว
ด้วยเหตุแห่ง   กุศล   ที่เมามัว
ฆ่าไก่แม่   ของตัว   ตายจากไป