10 ตุลาคม 2546 12:35 น.
สายน้ำสีเงิน
เย็นยะเยียบเหยีบย่ำหยั่งภูผา
หลบหลีกเลี่ยงบอกลานครสรวง
สู่ผาตั้งผาสูงใหญ่ใกล้แดนดวง
ดั่งภาพลวงภาพนิมิตยังติดตา
เมฆหมอกขาวขาวกว้างทะเลหมอก
ค่อยค่อยซอกผ่านพ้นแนวภูผา
ค่อยค่อยคืบค่อยค่อยคลามผ่านขึ้นมา
สะท้อนแสงสุริยาฟ้าอำไพ
จากภูสูงเสียดยอดทะเลหมอก
เหลือเพียงแค่เกาะนอกทะเลใหญ่
จากผากว้างกว้างขวางสักเพียงใด
ก็เป็นได้แค่แผ่นดินถิ่นทะเล
ด้วยเมฆหมอกทะเลร้ายเข้าบังตา
เหลือเพียงว่าเศษแผ่นฟ้าดูสรวลเส
ฝ่าลมแรงทะเลเมฆมิปนเป
ยังรวนเรเมืองหมอกทุกซอกซอน
แลผาบ่องช่องเขาประตูใหญ่
เหตุไฉนธรรมชาติวาดสั่งสอน
ดูน่าแปลกรูเขาประตูกลอน
ลมกระโชกโบกตอนผ่านเข้ามา
เย็นยะเยียบเหยียบย่ำประตูใหญ่
ยังสงสัยใครหนอใครเฝ้าสรรหา
แหล่งแสนสรรค์สรรสร้างวางศรัทธา
ดั่งเวลาจะหยุดย่ำเหยียบหยุดลง
กระแสลมสมแดนทะเลเมฆ
ยังวิเวกหวีดแหวกเป็นผุยผง
แม้นหินผากล้าแกร่งยังแปลกปลง
ทะลวงโลกผ่านวงตรงภูกลอน
อันผาบ่องแปลว่าช่องประตูใหญ่
กำเนิดใหม่ด้วยลมหอบยังโหยหอน
กรีดร่องหินบิ่นไปให้ร้าวรอน
ค่อยค่อยทอนออกเป็นช่องของประตู
ประตูนี้เป็นช่องเปิดสู่แดนลาว
เมื่อถึงครวมไทยประเทศเขตต่อสู้
ประตูคอยปกป้องจ้องศัตรู
มิให้สู่ประเทศไทยได้โดยง่าย
ถึงตอนนี้มีแต่ความสงบ
สงครามจบจบสิ้นสิ้นสลาย
มิมีแล้วมิมีใครที่ต้องตาย
จึงได้กลายเป็นผาบ่องช่องประตู
เย็นยะเยียบเหยีบย่ำธรรมชาติ
ที่มิอาจต้านทานจะต่อสู้
เย็นยะเยือกเกลือกกล้ำค้ำฤดู
ฟ้ากับภูคู่เคี่ยวเกี่ยวข้องกัน
อันเมฆหมอกซอกลมและภูผา
รวมกันมาเป็นผาตั้งที่รังสรรค์
จากน้ำมือธรรมชาติที่แบ่งปัน
วิไลร่างสร้างฝันนิรันดร
8 ตุลาคม 2546 21:53 น.
สายน้ำสีเงิน
โอ๊ย...จะสอบอีกแล้ว
ไม่แคล้วจะต้องปวดหัว
ต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัว
หน้ามืดตามัวพัวพัน
อ่านหนังสือจนดึกดื่น
หน้าตาตื่นแข็งขัน
เดี๋ยวกลัวจะอ่านไม่ทัน
ไกล้วันสอบแล้วนะเออ
อ่านได้สามหน้าหลับ
คอพังพับหน้าตาเอ๋อ
เริ่มรู้สึกเดินละเมอ
เฮ้ย!ไอ้เกลอตื่นเถิดเอย
รีบอ่านเดี๋ยวไม่จบ
จะได้พบสิ่งเฉลย
อ่านเข้าอย่าเฉยเมย
เดี๋ยวจะเลยเวลานอน
พรุ่งนี้จะสอบแล้ว
ต้องรีบแจวช่วยสั่งสอน
อ่านจนตีสองค่อยนอน
โอ๊ยงามงอนง่วงนอนจัง
อ่านแล้วไม่รู้เรื่อง
สติเฟื่องมิขึงขัง
งง...งง...แปลกใจจังบ
ทำไมยังไม่เข้าใจ
พักผ่อนก่อนแล้วกัน
เพื่อนเพื่อนพลันอาจสงสัย
ว่าทำไม๊ทำไม
เราถึงอ่านได้สบาย
จริงจริงอ่านไม่รู้เรื่อง
ไม่รุ่งเรืองฟันเฟืองหาย
สมองกลวง...ดวงชีพวาย
ก็เพราะสายอ่านไม่ทัน
8 ตุลาคม 2546 20:53 น.
สายน้ำสีเงิน
เจ้ามาอยู่ที่นี่เพื่อใคร
มาอยู่ทำไมฤาเจ้า
สถาที่นี้มีแต่อยากเอา
เพียงเพื่อตัวเจ้าเท่านั้เอง
เจ้ามาอยู่ที่นี่เพื่อใคร
เพียงหนึ่งดวงใจข่มเหง
เพียงเพราะตัวเจ้ากลัวเกรง
เจ้าจึงเบ่งแข็งขันประชันกัน
เจ้ามาอยู่ที่นี่เพื่อใคร
ทั้งห่างไกลจากสถานสุขสันต์
ต้องห่างบ้านจากเมืองหลายวัน
เฝ้าไฝ่ฝันพลันพร่ำพรรณนา
เจ้ามาอยู่ที่นี่เพื่อใคร
จะเดินไปด้วยเวลาอันมีค่า
ฤาตัวเจ้าเองเป็นผู้สรรหา...
วิชาจะได้เอาไป
เจ้ามาอยู่ที่นี่เพื่อใคร
เพื่อผู้ใดกันแน่คนไหน
เจ้ามาเพียงตัวเปล่า...เจ้าไป
จะเก็บอะไรกลับไปบ้าง
เจ้ามาอยู่ที่นี่เพื่อใคร
ความศิวิลัยคอยขวางคั่น
หรือชื่อเสียงแข็งเสียงประชัน
ฤาตัวกันกั้นจากชีวิต
เจ้ามาอยู่ที่นี่เพื่อใคร
จะเพื่อใครเพื่อใครลิขิต
จะเพื่อตัวเพื่อมวลชีวิต
เมื่อเจ้าตั้งจิตจะฝัน...จงไปให้ไกล
7 ตุลาคม 2546 18:36 น.
สายน้ำสีเงิน
ฉันเหงาฉันเศร้าฉันเจ็บปวด
มันร้าวรวดร้องลั่นในใจฉัน
ฉันผิดอะไรช่วยบอกให้รู้เป็นสำคัญ
ไม่เช่นนั้นตัวฉันนั้นคงอกแตกตาย
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟสายน้ำสีเงิน
หน้าส่วนตัว
1257
