9 ธันวาคม 2550 12:03 น.
สายน้ำสีเงิน
เฝ้าเหม่อมอง ดวงดาว เต็มฟากฟ้า
ระยิบระยับ จับตา จะหาได้
เฝ้ามองหา ดาวดวงเดียว ดาวดวงใจ
ที่จะมา คลายเหงาให้ ตัวของเรา
ดาวเต็มฟ้า หาได้ มีความหมาย
แต่กลับกลาย คล้ายเพิ่ม เติมความเหงา
เมื่อไม่มี ดาวดวงใด เข้าใจเรา
ได้เพียงเท่า ดาวดวงเดียว ข้างในใจ
10 พฤศจิกายน 2550 15:39 น.
สายน้ำสีเงิน
การศึกษา จะดีเลิศ อยู่ที่ไหน
อยู่ที่ใคร อยู่ที่ครู หรือศิษย์สาน
จะอยู่ที่ โรงเรียนดัง จะบันดาล
หรืออยู่ที่ การทำงาน ของเบื้องบน
แล้วเหล่าเด็ก ด้อยโอกาส ที่จะเรียน
ที่จะอ่าน จะเขียน ใครจะสน
เมื่อโรงเรียน นั้นใหญ่ไป กับคนจน
ไม่มีใคร จะทานทน กับเงินตรา
มีโรงเรียน ที่รู้จัก อยู่โรงหนึ่ง
มีหลายชื่อ ที่คำนึง ให้ถึงหา
เรียกรวมรวม "แม่ฟ้าหลวง" ที่พึ่งพา
ของบรรดา นักเรียน ที่ยากจน
ที่ประสิทธิ์ วิชา และความรู้
ให้ก้องกู่ สู้โลกกว้าง ไม่สับสน
เป็นที่รัก ของบันดา คนยากจน
เป็นผู้คน ที่เสียสละ เพื่อเด็กไทย
เขาเป็นเพียง ครูอาสา จากถิ่นอื่น
ที่หยัดยืน เพื่อคน วัยสดใส
ด้วยวิชา ความรู้ ที่มีใว้
สอนด้วยใจ ที่รัก ในค่าคน
เฝ้าสอนสั่ง ด้วยอุดมการณ์ และความรู้
คอยเฝ้าดู ความก้าวหน้า ประสบผล
รักพันผูก กับนักเรียน ที่ยากจน
เพื่อให้เขา เป็นคน ที่ต้องการ
"แม่ฟ้าหลวง" กศน. ของชาวเขา
โรงเรียนที่ คอยขัดเกลา บรรทัดฐาน
ให้กับเด็ก ด้อยโอกาส ในวันวาน
เป็นอนาคต ที่สืบสาน บ้านเมืองไทย
12/10/2550
31 ตุลาคม 2550 00:18 น.
สายน้ำสีเงิน
ไม่อาจเปิด...ความนัย...ให้ใครรู้
ไม่อาจอยู่...ดูแล...อยู่ไกล้ไกล้
เพียงบอกผ่าน..ความเป็นเพื่อน...ที่เป็นไป
ไม่เฉลย...ความในใจ...ให้ได้ยิน
6 สิงหาคม 2550 19:26 น.
สายน้ำสีเงิน
ไกลสุดตา...ขอบฟ้า...แดนสยาม
ขอเอ่ยนาม...ให้รู้จัก...ทุกแห่งหน
ผู้เสียสละ...วันเวลา...เพื่อผองชน
รักษาคน...ที่เจ็บป่วย...ของเมืองไทย
"หมออนามัย"...ชื่อนี้...ที่ก้องกู่
อยากให้รู้...ความเหนื่อยยาก...ขนาดไหน
บ้างเดินเท้า...บ้างกันดาร...บ้างบ้านไกล
แล้วไฉน...ถูกทอดทิ้ง...ให้เดียวดาย
จากคนเคย...ศิวิไลย์...ในเมืองหลวง
จากผลพวง...ความมั่งคั่ง...มิขาดสาย
ยอมเสียสิ้น...ซึ่งทรัพย์สิน...ความสบาย
มาอยู่ชาย...แดนประเทศ...เขตภูดอย
ไทยภูเขา...ต่างด้าว...หรือไทยใหญ่
แม้คนไทย...คนต่างชาติ...มิถดถอย
เฝ้าเยียวยา...รักษา...มิรอคอย
ถูกใช้สอย...ดั่งผลผลิต...จากเมืองไกล
แต่ด้วยใจ...ที่มุ่งมั่น...อันอาจหาญ
จะทำการ...อันยิ่งใหญ่...ให้สดใส
จะชูเชิด...ชีวิตคน...จนปลอดภัย
แม้ตัวข้า...จะบรรลัย...ก็ไม่เกรง
20/9/48
3 สิงหาคม 2550 13:53 น.
สายน้ำสีเงิน
ขอเป็นเพียงหยดน้ำที่สดใส
เป็นเพียงแค่เม็ดทรายเป็นผุยผง
เป็นใบไม้ที่หล่นร่วงพื้นไพรพง
มากมายมิตรอย่างยืนยงตลอดกาล