11 พฤศจิกายน 2554 13:21 น.
สายน้ำสีเงิน
แสงจันทร์ยวง ดวงเด่น เล่นฝากฟ้า
เพ็ญสิบสอง มองมา นภาใส
ลอยกระทง ลอยละล่อง ระบือใกล
ประเพณี คนไทย สืบกันมา
น้ำคะนอง ลองฤทธิ์ ประสิทธิ์สร้าง
ไหลระเรื่อย เลื้อยตามทาง วางกังขา
ดังกล่าวโทษ โกรธมนุษย์ สุดวิญญา
จึงนำพา ภัยพิโรธ ล้างแผ่นดิน
กาละนี้ ข้าสิขอ ขมาโทษ
อย่ากริ้วโกรธ โปรดทุกข์ภัย ให้หมดสิ้น
อันตัวค่า จะรู้คุณ แห่งฟ้าดิน
จะมิหมิ่น ให้หมอง มิหมองมัว
จะรักน้ำ รักฟ้า และอากาศ
ทั้งพฤกษา ป่าเขาลาด ให้ถ้วนทั่ว
จะปกป้อง ผืนแผ่นดิน มืเกรงกลัว
ด้วยทั้งตัว หัวใจ แลวิญญา
5 ตุลาคม 2553 17:56 น.
สายน้ำสีเงิน
สลักรัก ปักไว้ ในศิลา
แข็งเกินกว่า ศิลาใด ในโลกนี้
ขอจำจด หมดทุกรัก ที่เคยมี
ในใจนี้ ดวงนี้ ตลอดไป
ศิลาแกร่ง เกินกว่า จะลบเลือน
คอยตักเตือน ต้องรักร้าว คราวหมองไหม้
กรีดแผ่นหิน บิ่นเป็นรอย ในหัวใจ
บันทึกไว้ ให้จำ ทุกความจริง
ไม่ขอรัก ใดใด มาจารึก
ไม่ตรองตรึก นึกรักใคร ในทุกสิ่ง
ขอจำจด จดจำ เพียงรักจริง
ที่เคยเพียง พึ่งพิง อิงกันมา
แม้เป็นเพียง รอยแผล แค่คนเก่า
แม้รักเรา จะไม่อาจ เป็นมากกว่า
เป็นแค่เพื่อน เท่านี้ ที่เป็นมา
ก็ขอเพียง รู้ว่า ฉันรักเธอ
ผิดไหม ที่จะ ไม่รักใครอีกแล้ว...
4 กันยายน 2553 16:20 น.
สายน้ำสีเงิน
โอ้รัก จักเป็น เช่นไรกัน
สัมผัสอัน อบอุ่น เป็นแบบไหน
โอ้รัก เขารักกัน เป็นเช่นไร
เหตุไฉน ตัวฉัน ไม่รู้เลย
เพียงจับมือ ถือตัว หรือเรียกรัก
หรือเจอทัก รักกัน นั้นเฉลย
หรือเพียงมอง สบตา อย่างที่เคย
หรือใจเผย เกยอุ่น จึงรักกัน
หรือสัมผัส ชิดแนบ แทบกายเดียว
หรือรู้สึก เพียงเสี้ยว ของความฝัน
หรือเพียงเจอ จุดแรก แห่งสัมพันธ์
หรือต้องการ เกื้อกูล จากกายา
จะเรียกรัก หรือไม่ คงไม่รู้
แต่ที่ฉัน รู้อยู่ ไม่กังขา
คือเจ้ารัก แสนเจ็บปวด สุดวิญญา
คือรักข้า เพียงข้าง วางเดียวดาย
15 สิงหาคม 2553 15:31 น.
สายน้ำสีเงิน
เจ้านกในกรงเหล็ก ไร้สรรเสกอิสรภาพ
ขนสวยสุดใครทาบ ดังโดนสาบให้ทุกข์ทน
ท้องฟ้าไม่อาจบิน เพียงได้ยินสิ้นสับสน
แสนสวยไม่อาจยล เพียงเพื่อคนที่นำมา
จากป่ามาสู่เมือง อันรุ่งเรืองอนาถา
คนชมนิยมพา หานำมาเพื่อครอบครอง
กักขังในกรงกรรม ความชอบธรรมไร้สมอง
นกอยู่คู่ฟ้าทอง ใยเจ้ามองอยู่ในกรง
โปรดเถิดทุกทุกท่าน อย่าจับฉันมาจากพง
นำมาบรรจุกรง เพื่ออยู่คงไปวันวัน
ฉันอยากจะโบยบิน ไปยังถิ่นที่ไฝ่ฝัน
ขอเพียงเพียงเท่านั้น ชีวิตฉันเท่านั้นเอง
9 สิงหาคม 2553 11:16 น.
สายน้ำสีเงิน
ลูกไม่มี มะลิซ้อน จะให้แม่
มีเพียงแค่ ดอกหญ้า ที่หมองศรี
ก็มีแต่ ใบไม้ เท่าที่มี
และวจี ที่จริงใจ ให้แม่นั้น
ก้มลงกราบ แทบเท้า ของคุณแม่
แม่เป็นแค่ แทบเท้า ที่คนขัน
แม้เป็นแค่ คนธรรมดา สามัญ
แต่แม่เป็น อรหันต์ ของลูกยา
ลูกขอโทษ ที่ทำ แม่ร้องไห้
ไม่พอใจ ในบางครั้ง ทั้งหยาบช้า
ด่าทอแม่ ไม่มีดี ที่เป็นมา
ทำแม่ช้ำ ซ้ำน้ำตา ต้องตกทรวง
กราบแนบอก ของแม่ ด้วยใจมั่น
ขอกอดอัน อบอุ่น อันใหญ่หลวง
กอดเอวองค์ อนงค์รัก ปักในทรวง
ขอแขนควง แขนแม่ ตลอดไป
ถึงทั้งหมด เป็นเพียง แค่ความฝัน
ไม่มีวัน ผันเป็นจริง สิ่งเป็นได้
ด้วยใจรัก รักแม่ หมดดวงใจ
แม้สายไป ไม่อาจเอื้อม เชื่อมวลี
ลูกไม่มี มะลิซ้อน จะให้แม่
มีเพียงแค่ เศษดอกหญ้า ที่หมองศรี
ก้มกราบราบ หลุมศพแม่ เท่าที่มี
ไม่อาจเอ่ย วจี ให้ได้ยิน
ลูกร่ำให้ ร้องเรียก เรียกร้องแม่
แต่ว่าแม่ ไม่อาจ รับรู้สิ้น
แม่ไม่มี ลมหายใจ ให้ไหลริน
น้ำตาลูก กลับไหลริน สิ้นขาดใจ
หน้าส่วนตัว
1867
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟสายน้ำสีเงิน
