26 มิถุนายน 2547 16:38 น.
สายน้ำ
ณ ป่าใหญ่แห่งหนึ่ง มีนกเป็ดน้ำตัวผู้ตัวหนึ่งแอบหลงรัก หงษ์ผู้เลอโสม ถึงมันจะรู้ดีว่าไม่มีทางที่จะทำให้หงษ์หันมามองมันได้ก็ตามที แต่ในใจของมันกลับไม่เคยยอมแพ้กับความต่างที่มี ทุกๆวันมันจะมาที่หนองน้ำเพื่อที่จะได้เห็นหน้าของหงษ์น้อยที่เป็นที่รักของมัน แค่นี้ก็ทำให้โลกในใจของมันเบ่งบานแล้ว และแล้ววันหนึ่งสิ่งที่นกเป็ดน้ำไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น หงษ์น้อยที่เคยมาเป็นประจำวันนี้กลับไม่มาให้มันเห็น ... หรือจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ มันตัดสินใจที่จะเข้าไปถามกับหัวหน้าฝูงหงษ์ ก็ได้ใคความว่า เมื่อวานขณะที่บินกลับเกิดพายุหนักซัดเธอตกลงป่าแถบตะวันตก พอมันได้ยินอย่างนั้น มันรีบบินขึ้นจากน้ำไปตามหาหงษ์น้อยนางนั้น มันบินหาอยู่นาน ก็ได้พบกับหงษ์น้อยนอนเก็บอยู่ ซึ่งปีกของเธอเจ็บบินไม่ได้อีกทั้งทั้งตัวเธอก็เต็มไปด้วยบาดแผลจากเรื่องเมื่อวาน มันเข้าไปหาเธอ ซึ่งเป็นครั้งแรกที่มันได้คุยกับเธอ ในใจของมันมุ่งมั่นที่จะดูแลเอจนกว่าเธอจะบินได้อีกครั้ง มันจึงให้คำมั่นสัญญาต่อหงษ์น้อยตัวนี้ว่า ฉันจะคอยดูแลเธอ จะคอยหาอาหารให้เธอ และคอยเฝ้าระวังไม่ให้ใครมาทำร้ายเธอจนกว่าเธอจะหายดี ตลอดที่หงษ์น้อยเจ็บอยู่ทุกวันมันจะออกไปหาอาหารที่หงษ์ชอบมาให้เสมอ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้หลับนอนเท่าไรนัก มันก็มีความสุขกับในสิ่งที่มันทำให้กับสิ่งที่มันรัก ถึงแม้ว่าแหล่งอาหารที่หงษ์ชอบจะอยู่ไกลเท่าใดมันก็เต็มใจที่จะบินไปด้วยความเต็มใจ อยู่มาวันหนึ่งขณะที่มันบินกลับมาจากหาอาหาร มันพบว่ามีหมาป่าตัวหนึ่งกำลังมุ่งตรงมาที่หงษ์น้อยที่นอนเจ็บอยู่ มันไม่รอช้าที่จะล่อหมาป่าไปทางอื่นแต่สิ่งที่มันทำกับเหตุการณ์ครั้งนี้ก็เกือบทำให้มันไม่รอดชีวิตกลับมา มันได้แผลที่ปีกข้างหนึ่งอาการนักเอาการแต่มันก็พยายามเก็บช่อนอาการไว้ไม่ให้หงาน้อยรู้ หลายวันเข้าแผลที่ปีกก็เริ่มอักเสบจะบินทีก็ลำบากแต่สิ่งที่มันภูมิใจก็คือหงษ์น้อยบินได้อีกครั้งเธอหายดีแล้ว เธอกล่าวคำขอบคุณมันอย่างสุดซึ้งและเธอก็บินกลับเข้าฝูงตามเดิม ถึงมันจะเจ็บในเวลาบินมันก็พยายามที่จะบินตามไปเพื่อที่ว่าอยากจะอยู่ใกล้ๆเธอให้นานที่สุด เมื่อเอกลับเข้าไปในฝูงมันสังเกตเห็นเธอดูดีใจมากที่ได้กลับมาอีกครั้ง แต่กลับมันสิไม่เป็นอย่างนั้นแผลของมันนักเข้าจนเกินจะทนมันร่วงลงสู่พื้นข้างๆสระน้ำแหล่งนั้น สายตามันมองไปที่ฝูงหงษ์ฝูงนั้นอย่างตั้งใจ ถึงแม้เธอจะไม่เหลียวแลมันแต่มันก็ภูมืใจที่ว่ามันได้ทำเพื่อเธอตราบจนนาทีของการมีชีวิตของมันจบลง
19 พฤศจิกายน 2546 17:37 น.
สายน้ำ
หลายต่อหลายคนคงเคยมีความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นกับใครบางคนที่เราไม่สามารถจะบอกออกไปได้..... สำหรับผมเรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญทีเดียว เพราะมันทำให้ผมได้รู้อะไรต่อมิอะไรเยอะแยะเลย....................
สมัยที่ผมเคยเรียนอยู่ม.ปลาย ทุกๆเช้าที่ผมต้องเห็นก็คือ หน้าของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอจะเดินมาพร้อมๆกับคำว่า สวัสดี วันนี้ทำการบ้านเสร็จยังอ่ะ เราขอลอกหน่อยน่ะ นี้ล่ะครับประโยคยอดฮิตที่เธอชอบพูดเวลาเจอหน้าผม ที่จริงผมก็ไม่ได้ทำมาเหมือนเธอนั้นล่ะ แต่ผมก็ยังภูมิใจ ในความรู้สึกที่มีคนมาลอกต่อจากผมถึงผมจะลอกมาจากคนอื่นอีกทีก็ตามเถอะ.... ถึงเธอจะเป็นคนที่ลอกการบ้านไม่เก่งเท่ากับผม และชอบมาสาย แถมขี้เหนียว แต่ถ้าเรื่องราวที่ไร้สาระล่ะก็ เธอไม่เป็นสองรองใครเลยล่ะครับ ถ้าคิดๆดูแล้วมาหักลบหนี้กัน ผมว่ามันก็พอไปกันได้น่ะครับ ... ก็เพราะผมชอบเธอตรงไร้สาระนี้ล่ะครับ เวลาที่เรานั่งรอเพื่อนๆที่โรงเรียนยามเช้า เธอจะชอบพูดถึงละครทางทีวีที่ออกอากาศไปเมื่อคืน
ที่จริงมันก็ไม่สนุกหรอกแต่ ผมชอบตรงที่เธอเล่ามากกว่า เธอจะชอบใส่อารมณ์ได้ดีกว่าตัวละครที่เค้าแสดงเสียอีก อ้อผมลืมบอกชื่อเธอไปเธอชื่อก้อยครับ ส่วนผมชื่อเก่ง แต่เธอและเพื่อนๆชอบเรียกผมว่า บัพเบอร์เจท มันก็มาจากการลอกการบ้านที่รวดเร็วนั้นล่ะ เฮ้อ !! ผมกับก้อยเป็นเพื่อนกันมานาน...นาน..นานมากครับ จนลืมว่ารู้จักกันได้ไง ผมก็แอบชอบเธอมานานเหมือนกันล่ะแต่ก็ไม่กล้าบอกเธอ... หลายต่อหลายครั้งที่ก้อยอยากจะดูหนังที่เข้าโรงใหม่ๆก้อยมักจะโทรมาบอกว่า นี่ๆเก่งรู้จักมาบุญครองไหม ผมก็บอกว่าทำไมจะไม่รู้จักล่ะ เดินผ่านทุกวัน ... เก่งรู้จักด้วยเหรอ เก่งจัง แล้วเก่งเคยเห็นโรงหนังในมาบุญครองไหม..... รู้จักสิ ก็ไปดูด้วยกันสัปดาห์ก่อนไงก้อย ก้อยยังไม่ได้คืนตังค์เก่งด้วยซ้ำ ทำเป็นลืมไปได้ เอ้าเหรอ ก้อยจำไม่ได้ว่าเคยไปดูนี้นา.... แค่นี้ผมก็เดาออกแล้วครับว่าเธออยากไปดูหนัง แต่ไม่รู้เป็นอะไรทุกทีเลยที่ผผมต้องใจอ่อนพาเธอไป หรือว่าเธอจูงใจเก่งก็ไม่รู้ และไม่ต้องสงสัยเลยว่าใครเป็นจ่าย ก็ผมอีกล่ะครับ ก้อยมักจะพูดเวลาจ่ายตังค์ว่า อุ๊ยลืมกระเป๋าตังค์ไว้ที่บ้าน หรือไม่ก็ น้องหยิบกระเป๋าตังค์ไป เก่งจ่ายก่อนน่ะ ....... (เอาไว้มาเล่าต่อน่ะครับ)
18 กันยายน 2545 11:32 น.
สายน้ำ
คงจะไม่มีใครเชื่อว่าความรักของผมเริ่มต้นขึ้นด้วยปากกาด้ามเดียว........
ผมเป็นนักศึกษาในมหาลัยแห่งหนึ่ง ชีวิตมหาลัยก็เรียบๆง่ายๆไม่มีอะไรมากมาย และแล้ววันหนึ่งเป็นวันที่ไม่คาดคิดว่าไอ้ความเรียบๆง่ายๆในชีวิตผมจะพามาสู่ความรักที่ยากจะลืม วันนั้นผมและเพื่อนอีกฝูงหนึ่งไปเลี้ยงสรรค์สรรสอบเสร็จที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งใกล้ๆมหาลัยเหตุจูงใจที่เลือร้านนี้เพราะร้านนี้เป็นร้านของเพื่อนผมเองจะได้ต่อรองราคาได้ง่ายหน่อย เผลอๆกินฟรีซึ่งทุกคนในกลุ่มชอบ.. มันชื่อไอ้นิจ( ขออภัยในคำไม่สุภาพ )
ไอ้นิจเป็นนักกิจกรรมตัวยง เรียนเรอะ ! เฮอะ.. ไม่ เที่ยวเรอะ ! เอาๆ... นี่คือคติของเพื่อนผมคนนี้ แถมมันยังบอกอีกว่าคนอยางข้า..ไม่เคยจะโกหกใครนอกจากเพื่อนอย่างพวกเอ็ง อะโด่ ผมกับไอ้นิจสนิทกันมาก ก็เพราะไอ้นิจนี้ล่ะทำให้ผมได้เจอกับรักครั้งแรก ( หัวใจยังไม่แตกสลายน่ะครับ ) ในวันนั้นไม่ได้มีแต่กลุ่มของพวกเราเท่านั้นในร้าน แต่มีกลุ่มสาวๆ อีกกลุ่มหนึ่งอยู่ด้วย ... ด้วยความที่ว่าเป็นกลุ่มชายโชด (จะไม่โชดสนิทก็เพราะไอ้นิจที่มีแฟนเป็นเด็กรุ่นน้องเรียนม.3 ) อย่างพวกเราก็เลยสนใจกลุ่มนั้นเป็นพิเศษ
ไอ้นิจเลยออกปากท้าเพื่อนในกลุ่มซึ่งหนึ่งในนั้นก็รวมผมอยู่ด้วย....... ว่าใครในกลุ่มเราไปขอเบอร์โทรสาวคนที่ใส่กิ๊ฟสีฟ้าและถามชื่อมาได้ข้าจะไม่ให้ออกตังค์ค่าอาหารในวันนี้ ถือว่าข้าเลี้ยงคนมีเสน่ห์ที่มีความสามารถอย่างข้าโว้ย
ผมเลยออกปากพูดไปว่าความสามารถอย่างเอ็งก็แค่เด็กๆ หลอกเด็กไปวันๆ อย่ามาโม้ดีกว่านา........ ไอ้นิจจ๋อย
ไอ้นิจก็เลยวกกลับเรื่องเก่า ว่าอย่างน้อยก็มีล่ะว่ะ ไม่เหมือนพวกเอ็งๆ ในกลุ่มก็เลยเริ่มคันเขี้ยวกับคำพุดของไอ้นิจอีกอย่างคนที่ใส่กิ๊ฟสีฟ้าคนนั้นก็เป็นที่สนใจของผมตั้งแต่เดินเข้ามาในร้านแล้ว.... ผมเริ่มที่จะหาทางเข้าไปหาเธอเพื่อแนะนำตัวและเพื่อจะได้พูดคุยกับเธอ เผื่อว่าจะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นในภายภาคหน้า แต่ผมก็คิดไม่ออกว่าจะทำไงดีถึงจะได้คุยกับเธอคนนั้นก็เลยได้แต่จ้องมองเธอเท่านั้น ......... แต่เธอไหวตัวทันครับว่ามีใครแอบมองอยู่เธอเลยเปลี่ยนที่นั่งหันหลังให้กลุ่มเรา โด่แล้วจะทำไงดีล่ะหมดกันเลย.......... ในระหว่างนั้นเพื่อนของผมในกลุ่ม ( ไอ้ชัย ) ก็คิดแผนการออกว่า จะเดินไปข้างๆกลุ่มเธอแล้วแกล้ง
ทำกระเป๋าตังค์ตก.. ไอ้คุณชัยก็เลยปฎิบัติแผนการในอีกไม่กี่นาทีที่พูดจบ ไอ้คุณชัยเดินไปแล้วก็ทำกระเป๋าตังค์ตกอย่างที่วางไว้.........
แต่เสียดายครับที่คนเก็บกระเป๋าตังค์ให้ไอ้ชัยไม่ใช่สาวๆในกลุ่มนั้น แต่กลับเป็นยายอายุประมาณ 60 เห็นจะได้ที่นั้งอยู่กลุ่มข้างๆกับสาวๆกลุ่มนั้น
ยายพูดเสียงดังเล้ย...... ว่าพ่อหนุ่มๆ .. ทำกระเป๋าตังค์ตกยายก็หยิบขึ้นมาแล้วไอ้ชัยก็เดินไปรับด้วยสีหน้าผิดหวังนิดๆ เพื่อนในกลุ่มอดที่จะหัวเราะให้แผนการของไอ้ชัยไม่ไหว เลยหัวเราะดังทั่วร้านเลย........ ความผิดพลาดของเพื่อนคือเสียงหัวเราะ.................
และการเรียนรู้ที่ดีของเรา ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆ ..... ไอ้คุณชัยเดินกลับมาที่กลุ่ม ไอ้นิจพุดให้ไอ้ชัยต่อไปว่า อย่างนี้แหละถึงได้แห้วและไม่มีแฟนกับเขาจนถึงวันนี้ ไอ้ชัยพุดไม่ออกยิ้มอย่างเดียว ไอ้นิจตอกย้ำต่อ.. ดันไปเล่นแผนรุ่นไดโนโน้น ซะได้ ( ไดโนเสา )
และแล้วเสียงเพจเจอร์ของเธอก็ดังขึ้น ขณะที่ผมเดินไปเพื่อจะเข้าห้องน้ำพอดี เธอก็ลุกเดินมาทางผมที่ผมยืนอยู่ ( ห่างจากกลุ่ม )
ผมตกใจมาก ........... ( เอาไว้ต่อวันหลัง )........
หน้าส่วนตัว
2425
