21 มิถุนายน 2549 01:28 น.
สาบนรสิงห์
ฉันก็มีแค่นี้ที่เธอเห็น
ไม่ได้เป็นเจ้าชายแสนหรูหรา
เธออาจเบื่ออาจเอือมอาจระอา
กับความด้อยไร้ค่าที่ฉันมี
ฉันไม่อยากฉุดรั้งตัวเธอไว้
ถ้าเธอเบื่อก็ไปจากฉันซี
ไม่ต้องทำห่วงใยเหลือไมตรี
กับคนนี้คนที่ไร้ราคา
เรียนไม่เก่งรูปไม่หล่อพ่อไม่บิ๊ก
ไม่จุกจิกเลยเหมือนไม่ห่วงหา
อาจเป็นฉันที่มันไร้วาจา
จะกล่าวพาหัวใจให้ชื่นบาน
เมื่อเธอเจอกับคนถูกใจแล้ว
เจ้าน้องแก้วไปตามทางแสนหวาน
ลืมไปเถิดเรื่องเก่าของวันวาน
คนร้าวรานขอเป็นฉันคนเดียว
13 มิถุนายน 2549 23:02 น.
สาบนรสิงห์
ฟ้าสีหม่นคนหมองนั่งตรองตรึก
ใจลึกลึกสุดแสนจะสับสน
กับโลกที่วุ่นวายแสนวกวน
ต่างผู้คนต่างจิตใจผ่านไปมา
สุดแสนเหงาเหมือนตัวอยู่เปล่าเปลี่ยว
นั่งผู้เดียวไร้ที่เสน่หา
ทุกข์จมลึกสุดแสนพรรณนา
คิดแต่ว่าด้อยค่าสุดแสนทน
แต่ลืมตาหมองเหลียวดูรอบข้าง
ก็มิได้อ้างว้างมิปี้ป่น
มิได้อยู่คนเดียวแต่มีอีกหลายคน
ที่เคียงข้างกับตนอยู่ร่ำไป
ทั้งพ่อแม่พี่น้องเพื่อนคนรัก
ไม่ได้ทิ้งหายพักตร์กันไปไหน
ยังคงห่วงยังคงหายังใส่ใจ
อย่าคิดไปว่าตนอยู่คนเดียว
เมื่อคิดได้รอยยิ้มเริ่มปรากฎ
ใจคิดคดหายคลายความปล่าวเปลี่ยว
เออจริงสิเรามิได้อยู่ผู้เดียว
ใจห่อเหี่ยวกลับกลายบานเบ่งมา
แล้ววันนี้ทำอะไรเพื่อใครบ้าง
คนรอบข้างได้รับหรือเปล่าหนา
อย่าคิดถึงแต่ตัวโปรดคิดถึงผู้เมตตา
ที่เคียงข้างกันมาแต่ปางบน