7 ธันวาคม 2553 09:54 น.
สะพั่งสะท้านไมภพ
สะพั่ง สะท้านไมภพ อีกแล้ว บึ่งรถมาสด้าสามสองสามจีแอลเอ็กซ์ ออกไปจากบ้าน ไปกดตังให้คุณ mako ห้าร้อยบาท เป็นค่าเช่าจตุคามรามเทพสององค์ที่อยากได้มานานแล้ว และเมื่อได้มาจะใส่กรอบเอาไว้ชมเล่นเพลิดเพลินเจริญใจ
ในยามนี้อยากจะทำหลายๆสิ่งต่างๆมากมาย อาทิ ไปทำเหรียญท้าวเวสสุวรรณ แล้วนำไปปลุกเสกหลายๆวัด ไหนๆก็อยากบูชาแล้วแต่ทว่าจะไม่ยอมเสียตังค์มากมายอย่างไร้สาระไปกว่าเดิม และไม่มีความจำเป็นหากไม่ปลุกเสกก็ยังเคารพกราบไหว้ได้ แต่ปลุกเสกโดยไปกราบนมัสการหลวงพ่อท่านปลุกเสกให้ก็ยิ่งดีใหญ่
ชีวิตมันดูเหมือนไม่ค่อยมีสาระเท่าไหร่
แต่ทว่ามันกลับมีสาระมากกว่ากระมัง ที่ไม่ต้องลำบากลำบนถ่อสังขารขับรถเติบน้ำมันและมุ่งมั่นทำงานที่สุดแสนจะเหน็ดเหนื่อยโดยหวังลาภยศสรรเสริญ แต่ทว่าการหยุดอย่างนี้นัยนี้ไม่ได้หยุดอย่างที่คนอื่นจะเข้าใจ ผมสะพั่ง สะท้านไมภพนั่งทบทวน อาฟเตอร์แอคชั่นรีวิวส์ ตนเอง และเตรียมพร้อมศึกษาความรู้อีกอย่างหรือหลายอย่างต่อไป
ยุทธศาสาตร์ห้าปีก็เขียนให้ไปแล้ว แผนงาน/โครงการก็เขียนให้ไปแล้ว คิดไปคิดมาความต้องการของผมก็เพียงแค่นี้ได้ทำอะไรที่อยากจะทำก็แค่นั้น สำหรับสิ่งที่ทำไปไม่ได้คิดจะได้รับอะไรอยู่แล้วแต่ทว่าก็ทำเอาไว้ให้เขาใช้กันมันๆก็เท่านั้น
ถึงตอนนี้หลายๆคนคงกล่าวขวัญอย่างแตกแขนงราวประกายของดวงดาว
บ้างก็อาจจะยิ้มเยาะคนที่อยู่ว่าไม่มีสะพั่งแล้วหนักหนาสาหัสแน่นอน
บ้างก็ดีใจได้ตำแหน่งแทน
บ้างก็อยากทำอะไรได้ตามใจ
บ้างก็เริ่มมองดูคนที่อยู่ว่าจะออกอาการอย่างใด
แต่ผมเองเพียงแต่ฝากรอยจางๆไว้สายหนึ่ง
และยอมรับทุกคำกล่าวหา
และก็พร้อมใช้กลศึกเข้าทำการตอบโต้ประดาพวกไร้จรรยาบรรณ
ผมว่าแล้วการที่นำเสนอว่า โนคอรัปชั่นส์ มันจะต้องมีผลแบบนี้
คนแบบงักปุ๊กคุ้งมีเยอะมากกว่าเยอะ
ผมก็แค่เพียงเหล็งฮู้ชงในเรื่องจริง
ผมนั่งคิดไปอีกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
เขาคงนึกว่าผมใจร้อน
แต่ทว่าผมกลับยิ้มเยาะ
ไอ้บ้า ผมไม่ได้ออกมาเพราะสิ่งที่ผมขอตามความชอบธรรม
แต่ผมเห็นไอ้บ้าคนหนึ่งที่อยากทำอะไรแบบฉลาดๆแบบหลอกลวงชาวบ้าน
แต่ทว่าผมรับรู้ได้ว่ายุ่งยากแน่
และสภาพลูกน้องที่มีภาวะจิตใจที่ย่ำแย่
มันยังไม่รู้ตัวว่าไม่รู้อะไรเลย
มันยังไม่รู้ว่าจะต้องพบกับอะไร
บางคนก็ยังไม่ได้เดือดร้อนเพราะคิดไม่ถึง
ทำไม ผมมันฉลาดเป็นกรดอย่างนี้
(แต่คนอื่นคิดว่าผมเนี่ยโง่มากใจร้อนมากเหลือเกิน)
จานทูนคงภาคภูมิใจกับลูกศิษย์อีกครั้งหนึ่ง
ที่ตัดสินใจอะไรลงไปที่คนอื่นยากจะคาดเดา
ในเมื่อมีแต่คนจะเป่าให้ตนเองดีเก่งและโดดเด่นกว่าคนอื่น
แต่ยังไม่รู้ว่าตนเองจะเอาตัวรอดได้หรือเปล่าไปวันๆ
คนที่ไม่มีอะไรจะเสีย คนที่ไม่อยากจะเป็นอะไร คนที่ทำงานด้วยความตั้งใจที่ดี
ย่อมจะเห็นสิ่งที่คนอื่นที่คิดหวังในเรื่องที่ไม่ดีเห็นว่าดีว่าไม่ดี
นี้แหละคือการทำงานของกระผม
ในยามนี้บางทีสวรรค์คงต้องการให้ผมได้ศึกษาอะไรบางอย่างที่ยิ่งใหญ่กว่า
อาจยิ่งใหญ่ราวคิดอ่านเอาบ้านเมืองอื่นมาได้
และเวลานี้เป็นเวลาที่สมควรพัก
การพักมิใช่การหยุดเฉยอยู่
แต่การพักเป็นการเตรียมความพร้อมของการรุกต่อไป
รุกเพื่ออะไร
ตอนนี้ไม่อาจบอกได้
ติดตามต่อไปครับแล้วจะทราบว่ารุกเพื่ออะไร
การพเนจรของมนุษย์ที่ชื่อว่า สะพั่ง เริ่มต้นอีกครั้งหนึ่งแล้ว
มีอาจารย์ท่านหนึ่งบอกว่า
สะพั่ง จะต้องพเนจรไป
พเนจรไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและอยากศึกษา
ไม่รู้จะจริงหรือไม่
โปรดติดตาม
ขอบพระคุณที่ติดตามผลงาน
รวมๆแล้วชักจะเป็นเรื่องสั้นขึ้นมาเล่มใหญ่ได้หลายเล่มแล้ว
6 ธันวาคม 2553 20:49 น.
สะพั่งสะท้านไมภพ
ผมสะพั่ง สะท้านไมภพ รู้สึกหงุดหงิดที่เลิกสูบบุหรี่ในวันนี้ เมื่อวานตอนเย็นสูบหมดซองพอดี และเมื่อสองวันก่อนโยนบุหรี่พร้อมๆไฟแช็คเข้าป่าไป แต่พอรุ่งขึ้นของเมื่อวานกลับซื้อใหม่
วันที่สองแล้วเลิกได้ แต่ทว่าหงุดหงิดเป็นอย่างยิ่ง
เมื่อวานนี้ ผมจะไปเดินข้างนอก ชวนเมียไปด้วยแต่ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ก็อาบน้ำแต่งตัวไปก่อน กว่าภรรยาจะทำงานบ้านเสร็จ กว่าจะอาบน้ำเสร็จ ผมก็นอนแผ่หราแล้วไม่ไปแล้ว แต่ทว่าเมื่อเห็นภรรยาแต่งตัวแล้วแต่งหน้าแล้ว เอาไปก็ไปไปซื้อข้าวซื้อของเข้าบ้าน
ตอนกลางคืน พอถามว่าพรุ่งนี้จะไปไหนดี เราสองคนก็ต่างหัวเราะ เพราะรู้ว่าการถามตอนกลางคืนนั้นย่อมจะลืมเลือนไปในตอนเช้า
พอตอนเช้าภรรยาก็ชวนไปข้างนอกอีก ผมเลิกบุหรี่เป็นวันที่สองแล้ว เมื่อเมียชวนแล้วผมรีบแปรงๆฟันแล้วแต่งตัวไปด้วย
ไม่ต้องรู้ว่าจะไปที่ไหน แต่พร้อมที่จะไปทุกที่
และแล้วก็ไปร้านเจ๊เล้ง ผมมองแต่ตู้บุหรี่ซิกก้านอกแล้วแลบลิ้นไปมา
พอปล่อยเมียให้เดินชม ผมก็แจ้นออกไปนอกร้าน มองหาก่อนเลยร้านขายบุหรี่กับไฟแช๊ค แต่ทว่าไม่มี
ดีก็เลยซื้อไส้กรอกอีสาน ลูกชิ้นปิ้ง ส้มตำปูมา ส้มตำไทย ข้าวเหนียว ไข่โหง เอาไว้ฝากลูกนกตัวใหญ่สองตัวที่บ้าน
เมื่อกลับถึงบ้านก็นั่งทานจ๊อบแจ๊บจ๊อบแจ็บไปเรื่อยๆ จนอิ่ม
นั่งดูทีวีรายการฮาๆต่างๆ
ขณะที่เพื่อนบ้านของผมได้เดินทางไปปาย
เมียผมเสนอไปออกรถโฟว์วิลเพื่อจะได้เดินทางไปแบบเขามั่ง
ผมยักไหล่ ไม่ชอบ และไม่เคยคิดจะมีรถแบบนี้ใช้
และไม่ต้องการไปไกลๆ ลำบากยากเข็ญแบบนี้
บังเอิญทีวีออกข่าวคนกางเต๊นท์เต็มเขา
ผมเห็นความหนาแน่นแล้วก็นึกในใจที่โชคดี
การตามใจเมียเนี่ยก็เป็นสิ่งที่ดีสิ่งหนึ่งในชีวิตเหมือนกันอย่างหนึ่ง
การตามใจตนเองส่วนมากแล้วมักจะเป็นสิ่งที่ชั่วๆที่เมื่อก่อนไม่เคยคิดเลยว่าชั่ว
แต่พอเข้าใจว่ามีแต่เมียและลูกเท่านั้นที่เป็นห่วงเป็นใยมากกว่าผู้อื่นใดๆในโลกแล้ว
การตามใจนับว่าเป็นเรื่องที่ดีอย่างหนึ่ง
เกิดมาชาตินี้หากได้ตามใจเมียสักวันละครั้งก็นับว่าไม่เสียชาติเกิดแล้ว
ไม่รู้ว่าจะเห็นด้วยกับกระผมหรือแป่ว
ขอบพระคุณที่ติดตามผลงานของกระผมครับ
28 พฤศจิกายน 2553 17:22 น.
สะพั่งสะท้านไมภพ
วันหนึ่ง จอกแหนที่ลอยติดหน้าท่าน้ำกระเพื่อมแม้ว่าสายคลื่นจะเป็นลอนๆแต่ทว่าจอกแหนก็สูงและต่ำตามผิวน้ำที่ยกขึ้นยกลง แต่ทว่าเมื่อเจ้าของตำหนักใช้ไม้วาดน้ำให้หมุนวนออกไป จอกแหนก็ได้ลอยไปจากท่า
การเป็นผู้อำนวยการส่วนนั้นก็เป็นการรู้สึกว่าเป็นรางวัลของการทำงานหนักและทุ่มเท และทำให้มีน้ำใจทำงานหนักและทุ่มเทต่อไป
แต่ต่อมา เมื่อมีผู้บังคับบัญชาใหม่ และเห็นว่าผู้อำนวยการส่วนมันไม่ได้เรื่อง
เราก็ต้องจากไป
การจากไปมิได้เศร้าเสียใจ ตรงกันข้ามกับดีใจ ที่พ้นภาระความรับผิดชอบอันหนักอึ้ง ผมสะพั่ง หัวเราะให้กับตนเอง ที่ช่างโชคดีอะไรเช่นนี้ และพลันเข้าใจความหลงตนเองอย่างเคลิบเคลิ้มไปอย่างน้อยก็ช่วงสองเดือนๆที่เป็นผู้อำนวยการส่วน มีลูกน้องที่เรียกว่าเป็นทหารเอกหลายนาย แต่กว่าจะเข้าใจกันก็คงอีกนาน แต่ทว่าไม่ทันแล้ว เมื่อผู้บังคับบัญชาเรียกร้อง ผมสะพั่งสะท้านไมภพ ก็ขอจบภารกิจ เขียนใบลาเสร็จ เก็บข้าวของส่วนตัว ข้าวของส่วนของราชการยังคงทิ้งไว้ให้เพื่อคนอื่นมาใช้ต่อไป
มันก็เบาๆไป แต่ทว่าภารกิจกิจกรรมในชีวิตก็มีมากมาย
แต่ต่อไปจะไปหางานทำที่เงียบๆไม่ออกแนวเก่งและฉลาดอีกต่อไป
จะเล่นแบบเงียบๆ
แต่ทว่าตอนนี้ยังขี้เกียจอยู่จะขอนอนหวดหางให้สบายใจก่อนแล้วค่อยคิดต่อไป
หัวเราะฮิๆให้แก่ตนเอง
มีแต่ตอนนี้ที่เราเข้าใจ
ว่าทำไมตำแหน่งถึงเป็นเรื่องที่โง่งม
ผมจะไม่คอมเม้นต์ลงไปว่าใครโง่
แต่ที่แน่ๆก็คือผมโง่เอง
ที่หลงใหลตำแหน่งอันเบาบางเหมือนหมอกจางๆสายหนึ่ง เมื่อผมพัดแรงนิดก็สลายเกือบหายไปหมด
โชดดีนะที่มีเทพสังหรณ์มาเตือน
ลูกน้องคนหนึ่งหลั่งน้ำตาและประวิงเวลา
ผมไม่ได้เศร้าเสียใจ หรือปลาบปลื้มกับการกระทำของเขา
ผมบอกเขาว่าอย่าลืมสิ่งที่ให้เขาทำ
เขานั่งหมดแรงอยู่ในห้องเก่าของผม
รถมาสด้าจีแอลเอ็กสามสองสามเมื่อบันทุกข้าวของส่วนตัวเสร็จแล้ว
ก็สตาร์ทเครื่องอยู่นานกว่าเครื่องจะเดินเรียบ
แต่ทว่าในครั้งนี้ไม่ได้เปิดเพลงกลับบ้านเรารักรออยู่
แต่ทว่ากลับเป็นเสียงพิณพาทย์ไทยทำนองยักษ์เดินทัพ
ผมสะพั่ง หัวเราะและยกมือไชโยขึ้นไปในอากาศ
แล้วก็ขับรถมาสด้าคู่ชีพกลับบ้าน
17 ตุลาคม 2553 11:23 น.
สะพั่งสะท้านไมภพ
เสียงจากน้ำฝนเทจากฟากฟ้าเหมือนกลับหลังคาโลกรั่วอย่างมากมาย ในความเป็นจริงจากทักษะมันควรเป็นฤดูหนาวไปแล้ว แต่ทว่ามันกลับกล้ายคล้ายเพลงเมดเล่ย์ ที่ผสานกันอย่างพิสดาร โลกนี้ไม่ได้พิสดาร แต่ทว่ามันย่อมเกิดจากความผสมผสานระหว่างเหตุและผล หยินและหยาง
ความคิดที่ดีๆที่เกิดขึ้น ความตั้งใจทำงานให้เกิดประโยชน์จริงๆ มันก็ต้องใช้สติและปัญญาด้วย มิฉะนั้นก็จะเป็นแบบนี้แล ถูกทุกข้อไปเรื่อยๆ ที่จริงคำตอบไม่ใช่เช่นนั้น
บางครั้งก็ต้องทบทวนอยู่บ่อยครั้ง ยืนมองออกไปในท่ามกลางทิวทัศน์ตึกรามบ้านช่อง ที่สูงลิบลิ่ว และแสงสีตระกาลตรายามท้องฟ้ามืดค่ำ มีแต่เพียงผู้ฉลาดกว่าจะสามารถเข้าใจสิ่งที่ผู้ที่ฉลาดน้อยกว่าทำ หัวเราะนิดๆแต่ก็ให้ความเข้าใจต่อเขา รู้สึกว่ามันเป็นเพียงขั้นตอนหนึ่งที่ทุกผู้คนจะต้องผ่าน บางคนกำลังจะผ่าน บางคนก็ผ่านไปแล้ว
นอนบนเคียงอบอุ่นในท่ามกลางฟ้าฝน กับครอบครัวย่อมประเสริฐสุดในชีวิต พัดน้อยโบกช่วย นัยว่าเป็นลีลาคล้ายกับจี้กง พระโง่งมในสายตาของคน ตำแหน่งใหม่ที่ได้รับ ก็ทำให้คิด รถใหม่ที่จะซื้อก็ทำให้คิด คอนโดใกล้รถไฟฟ้า ก็ทำให้คิด ร่างกายที่เสื่อมโรคภัยเข้าแทรกก็ทำให้คิด
แต่ทว่าในยามนี้พังพอใจแล้ว
สุขกายสบายใจแล้ว
หากคิดว่าได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้นได้
มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดหรอกหรือ
สะพั่ง ยิ้มแย้มให้กับสิ่งที่ได้รับ
ก็บอกแล้วว่ายามทุกข์สามารถทนได้และมีความสุขกับมัน
และยามสุขก็ระวังเภทภัยปะปนในคราสุข
การคิดที่ดีๆ ย่อมจะสร้างองค์ความรู้ดีๆให้มากขึ้นกว่าเดิม ผ่านพ้นขั้นรู้พื้นๆ
สิ่งที่ผ่านไปในหัวมิใช่ว่าจะลืม
เมื่อถึงเวลาระดมความรู้ในหัว
มันก็จะสะพรั่งฟูฝอยออกมาจนราวกับประทัดแตก
ยามเคลื่อนไหวก็รวดเร็วดุจกับปีศาจ
ยามนิ่งก็เหมือนกับแมววาดหางอย่างอ้อยอิ่ง
ผมไม่ได้มองดูหน้าตา แต่ผมมองแววตา ท่าทาง อากัปกริยา และมองลึกเข้าไปในจิตใจของคนที่ผมอยากจะมอง
ดังนั้น เมื่อเข้าใจเขาแล้ว
ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนไม่ยาก
หากว่าผิดพลาดก็อาศัยการผิดพลาดนั้นให้สมคล้อยตามสถานการณ์ ขี่สถานการณ์
ระดับแบบนี้ จะเรียกเหยียบหิมะไร้ร่องรอยได้หรือยัง
ขอบพระคุณที่ติดตามผลงานครับ
เพิ่งสร้างเว็บเสร็จหนึ่งอัน
1935.in.th
การสร้างเว็บก็เป็นศิลปะอย่างหนึ่ง เป็นความบันเทิงอย่างหนึ่ง และเป็นสถานที่ฝึกฝีมือด้านศิลปะอีกที่หนึ่ง
ขอบพระคุณอีกครั้งหนึ่ง
6 ตุลาคม 2553 18:39 น.
สะพั่งสะท้านไมภพ
ทุกๆเช้าตอนเปิดตู้เย็น ผมจะมองไปที่มุมทางซ้ายสุด
เอ๊ะนั่นถุงใส่อะไร
พอมองหลายๆวันเข้าเอ้านั่นมันปลาเค็มที่กินเหลือใส่ถุงนี่หว่า
อ้าวแล้วทำไมวนิดาถึงบอกว่าอร่อยจนหมดไปแล้ว
อยู่มาวันหนึ่งวนิดาซื้อผักคะน้ามา แช่น้ำแล้วใส่กระชอนตั้งไว้ในครัว
ลืมใส่ตู้เย็น
ตอนเช้าผมตื่นมาก็มองทั้งผักคะน้าและปลาเค็ม
เอาละวะตอนเย็น
กะจะใส่กระเทียมเยอะๆ น้ำมันเยอะๆให้หอมฟุ้งจรุงใจทีเดียว
เย็นวันต่อมา
ผมหั่นคะน้ำล้างน้ำ กระเทียมซอยซะบางเฉียบ และกระทะใส่น้ำมันพร้อม
เมื่อผมไปเปิดตู้เย็นจะเอาปลาเค็มในถุงพลาสติกที่มุมซ้ายออกมา
อพิโธ่อพิถังกะลามังแตก มันหายไป ปลาเค็มมันหายไป
และก็นึกขำการหักเหลี่ยมเฉือนคมระหว่างวนิดากับพันตรีปะจัก
ผมเปลี่ยนแผนทำเป็นคะน้าผัดน้ำมันหอย
ซึ่งก็อร่อยที่สุดในตอนเย็น
บางครั้งภรรยาผมก็เตรียมของไว้ว่าจะเอามาทำตอนเย็น
แต่พอมาถึงกลับปรากฏว่าผมได้จัดการนำไปทำกับข้าวอย่างอื่นเสียแล้ว
บางครั้งหากซื้อเงาะกลับมา ก็จะพบว่าซื้อมาชนกันคนละสองกิโล
เหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นบ่อยมาก
นับว่าใจตรงกัน
ดังนั้นเวลาคิดอะไรขึ้นมา ก็ต้องคิดได้ว่าวนิดาก็ต้องคิดได้ว่าผมคิดอะไรอยู่
ในตอนเย็นได้กลับมาบ้านทำกับข้าวให้เมียและลูกกิน
มันช่างมีความสุขบรมอะไรอย่างนี้
พรุ่งนี้แหละจะหาปลาเค็มอย่างดีมาทอดให้หอมฟุ้งทั้งบ้านเลย
พรุ่งนี้พันตรีปะจักกับวนิดาจะเล็มปลาเค็มทอดหอมซอยพริกขี้หนูบีบมะนาวกับข้าวสวยร้อนๆๆๆๆแล้วมองตากันด้วยความซาบซึ้งตรึงใจ
ขอบพระคุณที่ติดตามผลงาน
Lovers
0 คน เลิฟสะพั่งสะท้านไมภพ
Calendar
หน้าส่วนตัว
1000
