5 มิถุนายน 2551 15:31 น.
สะพั่งสะท้านไมภพ
สะพั่ง ผิวปากเดินไปขึ้นรถหน้าตาเฉยขณะที่ประชาชนส่วนมากกำลังตำแดงก่ำหัวคิ้วกดต่ำ หน้าดำและคร่ำเครียดกับการงาน ที่แม้แต่ความขยันขันแข็งในการทำงานยังไม่รู้ว่าจะเอาตัวรอดหรือเปล่าเลยจากการโดนปลดเฉดหัวอ้างสาเหตุจากเศรษฐกิจตกต่ำ คนขับมอเตอร์ไซค์รับจ้างยังต้องโบกมือลากลับไปหาครอบครับที่บ้านนา ไปจับเขียดแลวหาปูปลากินพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวดีกว่า
สะพั่งคิด จริงๆแล้ว ผมก็แย่เหมือนกัน นั่งปั่นหาเงินเพื่อชดใช้หนี้สินไปวันๆ หากในห้วงไหนมีเงินพอใช้หนี้ได้ก็จะสบายไปได้สักราวสี่ห้าวัน หากวันไหนไม่มีเงินเข้าเลย ก็จะมีเส้นสมองบวมเป่ง แต่วันที่ผิวปากแน่นอน เงินเข้าอย่างน้อยก็สามร้อยห้าสิบบาท
สะพั่งคิด อะไรวะ คนชั้นนี้เพียงแค่สามร้อยห้าสิบบาทเนี่ยจะพอใจได้แล้วหรือ น่าจะได้สักวันละหลายๆตังค์ สะพั่งสะบัดหัวแล้วด่าตัวเอง ไอ้บ้า ฝันไปเปล่าๆ เพ้อเจ้อเหลวไหลไม่ได้เรื่อง ก็ก้มหน้าก้มตาหากเงินไปวันๆ
สะพั่งมองไอ้พวกบ้าคลั่ง แต่ละฝ่าย
อย่าคิดว่าคนอื่นเขาไม่รู้เท่า แต่ละฝ่ายก็ห่วงแต่ความร่ำรวยของตนเอง โดยชอบเอาเรื่องเดิมๆมาบังหน้า
เอากันเข้าไป สะพั่งคิด
อากาศก็วิปริตแปรปรวนรวนเรเหมือนแต่ละฝ่าย
สะพั่งนั่งบนรถสองแถว เห็นสาวๆนุ่งกางเกงสั้นติดเป้า เสื้อยืดคอกว้างเผยเห็นร่องอก เล็บทาสีสดยาว แกก็มองผม แต่ผมก็เมินๆกลัวเขาจะหาว่าเสียกริยา
รถเมล์สองแถวบ้านผมก็ยังเก็บค่าโดยสารเท่าเดิม ในราคา เจ็ดบาท ผมคิดว่า ก็ไม่รู้อยู่ได้หรือเปล่า แต่คนนั่งดูเหมือนจะเยอะขึ้น ก็ทำให้อาจมีรายได้เพิ่มมากขึ้นจากเดิมหลายเปอร์เซ็นต์ที่ทำให้พอทนอยู่ได้ แต่ตอนลงรถก็ยังไม่รู้ว่าจะยังต้องจ่ายเจ็ดบาทเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า
ผมเห็นคนขับรถเก๋ง ป้ายแดงหลายๆคน รถเก๋งของผมได้จอดอยู่กับบ้านจะใช้เฉพาะขี้เกียจเดินเท่านั้น แต่มักจะใช้รถประจำทางรถสองแถวซะมากกว่า นึกแล้วอนาถพวกที่มีรถที่ยังต้องใช้รถขับไปทำงานและส่งลูกเล็กๆ น่าจะสุดลำบากจริงๆในปีนี้และปีต่อไปด้วยหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ แต่ว่ามีแนวโน้ม
แม้ผมจะผิวปากไปแต่ในสถานการณ์อย่างงี้ ผิวปากทำใจดีสู้เสือ และคอยให้กำลังใจแก่ทุกๆคนอยู่รวมทั้งตัวผมเองด้วยที่ไม่รู้ว่าจะเอาตัวรอดหรือเปล่าในสถานการณ์แบบนี้
และแล้วคงถึงเวลาแล้วมั้งครับ ที่เราจะต้องใช้สติปัญญาของเรามาคิดว่า ทำอย่างไรจะเอาตัวรอดได้ตลอดรอดฝั่ง
มีบางท่านเล่นจบชีวิตครอบครัวของตนไปแล้ว ซึ่งก็เป็นวีดีโอเก่าแบบเดิมๆที่เคยเกิดขึ้นมาในอดีต เพราะเขาขาดซึ่งความหวังที่หวังว่าจะได้เป็นสุขอีกเขาคงคิดว่าเขาคงจะไม่มีโอกาสจะมีความสุขอีกจึงได้ตัดสินใจทำร้ายลูกเมียและตนเองไป
ผมก็ไม่รู้ว่าเขาคิดถูกหรือคิดผิด แต่ผมคิดได้ว่าหากผมเองต้องการจะหมดหนี้ก่อนแล้วจะมีความสุข ชาตินี้คงไม่มีความสุขได้แน่ แต่ทว่าลองดูครับว่ามีสุขในขณะมีหนี้เนี่ยมันจะมันแค่ไหน ผมต้องใช้สมองบวมๆของผมนั่งกลั่นกลองคิดวิธีหาเงินมาใช้หนี้ทุกวัน
มีเพื่อนผมหลายๆคนชวนไปงานเลี้ยงสรวญเสเฮฮา ใช่เมื่อก่อนจะชอบมากแต่ทว่าเดี๋ยวนี้รับประทานไม่ลง สถานการณ์อย่างนี้ หน้าตาของลูกเมีย เงินทองที่ใช้ซื้อข้าวสารกรอกหม้อได้เป็นสุขที่สุด
ผมว่านะบางทีเราน่าจะแอ๊บปลายประเทศเราบ้างก็ดีนะ ไอ้พวกไหนเป็นสมาชิกผู้แทนแล้วปีนั้นเศรษฐกิจตกต่ำก็อย่าให้มันได้มาเป็นอีก ไอ้พวกไหนอยากเป็นนายกมาก ก็ให้มันมาเป็นนายก หากไม่ได้เรื่องก็เฉดหัวมันไป อยากเป็นกันนัก นายกเนี่ย แต่หาได้เรื่องมีไม่กี่คน หรือจะไม่มีเลยก็ไม่รู้
มีบางคนได้ยินสะพั่งกล่าวถึงเรื่องเป็นนายก
เอ้า น้าพั่งเป็นนายกบ้างไหม
ผม สะพั่งสะท้านไมภพ ลุกขึ้นยืนวางมาดหล่อ เปล่งเสียงหล่อๆออกมา ...เอ้อ...อยากเป็นครับ ผมยืนยิ้มเผล่ในท่ามกลางประชาชน ลืมไปแล้วใจตอนนี้ว่าประชาชนต้องการอะไร แต่รู้อย่างเดียวว่าตนต้องการเป็นนายกเท่านั้น
มีประชาชนคนหนึ่งตะโกนก้องออกมา ไอ้พั่งไม่ต้องแอบพลายเลย โน่น ไปแอ๊บแบ๊ว จะดีกว่า
ประชาชนทุกคนปรบมือโห่ร้อง
ครับ สรุปว่า ไม่ต้องแอ๊บปลายมากครับ แอ๊บจนชาวบ้านงุนงง เอาง่ายๆ ให้ชาวบ้านเขามีงานทำ มีเงิน มีข้าวกิน มีกับกิน มีความปลอดภัย และมีความสุขก็พอ
ประชาชนคนหนึ่งตะโกนออกมา เอาอีกแล้วนะเอาอีกแล้ว น้ำเสียงดุๆ
ทำตัวฉลาดอีกแล้วนะเรา
สะพั่งค้อนคนพูดแล้วผิวปากออกจากสโมสรของหมู่บ้านแห่งหนึ่งในกรุงเทพไป
30 พฤษภาคม 2551 08:15 น.
สะพั่งสะท้านไมภพ
ในหุบเขาส่วนตัวเร้นลับแห่งหนึ่ง
เหล่าจอมยุทธฝีมือชั้นหนึงมารวมหัวกันในถ้ำแก้ว เหล่าจอมยุทธต่างๆเหล่านี้ต่างก็แบกหน้าตาเป็นพวกฝ่ายธรรมะ ทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นเจ้าสำนัก พวกมันประกอบไปด้วย พลเรือน ตำรวจ ทหาร
ในขณะที่อีกด้านหนึ่งในเมือง พลเรือน ตำรวจทหาร ที่มิได้เป็นเจ้าสำนึก หรือเกือบๆจะได้เป็นเจ้าสำนัก หรือพวกที่ถูกตีตราโมเมว่าเป็นพวกมารหรือฝ่ายอธรรม บ้างกำลังนั่งเหม่อลอยนึกถึงสิ่งที่ได้กระทำมาในอดีต บ้างก็ส่องพระ บ้างก็ทำธุรกิจ บ้างก็ตีกอล์ฟ บ้างก็เมาหัวราน้ำ บ้างก็บวช
ในแง่ของความคิดของคนต่างชาติแล้ว เขาใช้ชีวิตของเขาอย่างสนุกสนานไปวันๆ ดื่ม เที่ยว กิน หลับนอน จนกระทั่งวาระสุดท้ายมาเยือน บ้างก็ทิ้งสิ่งที่มีคุณประโยชน์ต่อคนส่วนมากเอาไว้ก็มีบ้าง
กลับไปที่ถ้าจอมยุทธ
เอาไอ้นี่ออก จากตำแหน่งไว้ก่อน เพื่อผมไม่ต้องมาสู้ กับมันภายหลัง
โอเคเห็นด้วย
มีข่าวว่าพวกที่ไม่ได้ใกล้ชิดชักจะเริ่มขาดความจงรักภักดีแล้วเนื่องจากการพิจารณาตำแหน่งสำคัญๆไม่ยุติธรรม
มีข่าวว่า ทหารจับตาดูทหารเสืออย่างใกล้ชิด และอย่างไม่พอใจ
ปัญหาของกระทรวงต่างๆมีมากขึ้น ของที่มีอยู่เดิมก็มากขึ้นเรื่อยๆ ผลัดไปผลัดมาคนจะเริ่มขาดความเชื่อถือแล้วนะ
ปัญหาใหม่ก็ตามมาก็ยังตามข่าวไม่ทัน
ข่าวลือก็ออกมากันรายวัน
แล้วในกลุ่มไฮโซที่ประชุมในถ้ำก็พากันดื่มกินสังสรรค์สนุกสนานด้วยความบันเทิงอย่างมีระดับ อย่างที่ชาตินี้บางคนมิสามารถจะได้พบบ้างแม้แต่จะคิด
ขณะที่ฝ่ายที่เรียกตัวว่ากลุ่มบริหารกำลังสนุกสนานรื่นเริงกันอยู่
ในสมองของคนที่ฐานะต้อยต่ำทางสังคม
กำลังถามเสมอๆว่า ใครหลอกลวงกันแน่ จนถึงบัดนี้ยังไม่รู้เลยว่า ใคร ฝ่าย คน ไหนพูดจริง หรือ พูดโกหก กันแน่ ใครโกงกันแน่ ใครชั่วกันแน่
บางคนก็ถามตนเองว่า จะเชื่อมั่นในตัวเจ้านายต่อไปดีละหรือ หรือจะเบี้ยวกันสักทีก็ดี
บางคนก็มองไปทางซ้ายทางขวาและเริ่มจิกตัวอื่น
ความหวังของคนจน ก็หวังว่าจะได้รับความสุข
แต่แล้วก็แป่วววว
ต่อไป ....จะไม่เชื่อใครอีกแล้ว บรรดาชาวชนชั้นรากหญ้าตะโกนกันลั่นในความเห็นด้วย
เราจะไม่โง่จนเจ็บอีกต่อไป ใช่ไหม.....ใช่ๆๆๆๆๆเสียงขานรับกันระงม
การเริ่มต้นไม่เชื่อก็เป็นจุดเริ่มต้นของการโง่จนเจ็บ หรือเป็นบันไดขั้นแรก
โปรดเชื่อผม เลือกผมเถิด ผมจะทำให้ชาวบ้านมีสุข
ชาวบ้านทุกคนเริ่มเฮไปลงคะแนนให้กับไอ้เจ้าผีบุญตัวใหม่
27 พฤษภาคม 2551 10:02 น.
สะพั่งสะท้านไมภพ
ชายแดนภาคใต้ที่ยังระอุอุ่นด้วยกลิ่นดินระเบิด
ลูกน้องทหารช่างวิ่งเข้ามารายงาน
ผู้การครับ มันเป็นระเบิดปลอมครับ
ผู้การสะพั่ง ที่นายชอบเรียกว่า ไอ้สะเพ่า พยักหน้า และเดินนวยนารถเข้าไปยังจุดที่ตรวจแล้วว่าเป็นระเบิดปลอม พร้อมๆกันนั้นโบกมือเรียกนักข่าวหลายๆฉบับ รวมทั้งนักข่าววิทยุโทรทัศน์เข้ามาดูด้วยเป็นกลุ่มใหญ่
สักพักก็มีเสียงตูมสนั่นควันขโมงโฉงเฉง
ทหารก็หมอบกันหมด
สักพักทหารก็เอาเชือกมาผูกขาผู้การสะพั่งแล้วลากออกมาห่างจากจุดเดิมยี่สิบห้าเมตรแล้วก็พาตัวโทรมไปด้วยเลือดขึ้นไปไว้บนกระบะปิ๊คอัพ สักพักลูกน้องจ่าคนเดิมก็ถูกมาวางไว้ข้างๆรถกระบะ
สะพั่งยังมีลมหายใจอยู่อย่างรวยริน และเมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นลูกน้องจ่านอนข้างๆ อาการไกล้เคียงกัน พอเขาลืมตาขึ้น
สะพั่งก็หัวเราะ ไงจ่าไหงบอกว่าปลอมไง
จ่าครางด้วยความเจ็บนิดหนึ่งแล้วตอบว่า ผู้การเป็นไงบ้างครับ
สะพั่งมองดูที่จุดยุทธศาสตร์ของตนและของจ่า ต่อไปก็มองขา และมองมือ
สะพั่งถอนหายใจ เออโชคดีวะที่ยังอยู่ครบทั้งคู่
เวลาผ่านไปสักครู่ใหญ่ๆรถปิคอัพก็พามาส่งที่โรงพยาบาล ปรากฏว่านักข่าวกลุ่มนั้นมานอนด้วยกันเรียงรายเต็มห้อง พอเห็นท่านผู้การสะพั่งตัวดี ก็เลยถามไถ่กันใหญ่ เป็นไงท่านผู้การ
สะพั่งหัวเราะเคี๊ยก ยังไม่ทันให้สัมภาษณ์เลยโดนซะก่อน สัมภาษณ์กันตอนนี้เลยมะ
นักข่าวทั้งหลายต่างก็รุมโห่ลั่นห้องพยาบาล
สะพั่งก็ยิ้ม ในยามทุกข์ยามยากลำบากด้วยกัน ทหารไทยและคนไทยย่อมจะเป็นมิตรอบอุ่นอย่างนี้แหละ
สะพั่งอมยิ้ม
บรรดานักข่าวเมื่อเห็นผู้การสะพั่งอมยิ้มก็นึกในใจว่าท่านคงจะขวัญดี
แต่หากว่ามีคนรู้ถึงจิตใจของน้าสะพั่งแล้วจะรู้ได้ว่า
หนึ่งสะพั่งคิดว่า เอาละโว้ยเทอมนี้ได้เก้าขั้นละวะ
สองได้เหรียญชายแดน ประดับด้วยเปลวระเบิด
สาม ได้กลับไปอ้อนเมียที่บ้าน
สี่ ถ้าโชคดีได้เป็นวีรบุรุษแล้วโว้ย
ผ่านไปอีกหกเดือน
เอ้าผู้หมวด เป็นยังไงบ้าง ไหนจับมือหน่อยซิ
อดีตจ่าโดนระเบิดยื่นมือมาจับ แล้วยิ้ม แล้วผู้การละครับเป็นอย่างไรบ้าง
สะพั่ง หัวเราะเคี๊ยกๆ ก็ยังดีและครบวะ
แล้วผู้หมวดจะไปทำงานแบบเดิมอีกไหมครับเนี่ย
อ๋อแน่นอนครับผู้การ คราวนี้ได้เป็นผู้พันแน่
เฮ้ยเอาแน่หรือ
เอาแน่ครับ
เอางี้ดวงเรามันสมพงษ์กันเด๋วค่อยเจอกันอีก
อีกสามเดือนผ่านไป
นายครับ ระเบิดปลอมอีกแล้วครับ
ผู้การพั่งมองหน้าอดีตจ่าเพิ่งกลายเป็นผู้หมวด แน่ใจแล้วหรือ
โธ่แน่ใจสิครับท่าน
เอาวะ สะพั่งโบกมือเรียกนักข่าวเข้าไปอีก
แต่คราวนี้ไม่มีใครยอมมาสักคน
สะพั่งหัวเราะเคี๊ยกๆ มองหน้าผู้หมวดกระดูกเหล็ก
เห็นไหมหมวดเขาไม่ไว้ใจผู้การแล้ว
ผู้หมวดหัวเราะ แล้วผู้การละจะเข้าไปดูกันอีกไหมเพื่อขวัญและกำลังใจลูกน้อง
สะพั่งมองหน้าแล้วชั่งใจ
คราวที่แล้วได้น้อยไปหน่อย แต่ก็เพียงพอแล้วมั๊ง
เอางี้ผู้หมวด ผู้การมิได้ไว้ใจผู้หมวด เพียงแต่ เพียงแต่ อ้อ วันนี้มีประชุมด่วนพอดี
ขอญาตเผ่นไปประชุมก่อนละกัน
ผู้หมวดหัวเราะเคี๊ยกๆๆ เมื่อเห็นสะพั่งนั่งรถจี๊บบึ่งกลับไปยังกองบัญชาการ
เมื่อผู้การสะพั่งได้มาถึงกองบัญชาการ ก็ได้รับข่าว
ระเบิดลูกที่หนึ่งปลอม ลูกที่สองไม่ทำงาน แต่ลูกที่สามมันเล่นแตกอากาศเลย
สะพั่งนึกถึงรอยยิ้มของผู้หมวดที่เพิ่งเห็นกันหลัดๆ
สะพั่งก็นึกปลง
แล้วก็รีบขับรถไปโรงพยาบาล
ใหห้องพยาบาล สะพั่งแทบไม่เชื่อสายตาปรากฏว่าผู้หมวดคนนั้นยังนอนยิ้มเผล่อยู่บนเตียงเลือดโทรมเต็มกายเหมือนเดิม
สะพั่งดีใจรีบไปจับไม้จับมือ แล้วมองดูองคายพส่วนสำคัญ
เฮ้ย ไอ้หมวด มึงอยู่ครบ
ผู้หมวดยิ้มกึ่งฝัน ผมบอกผู้การแล้วใช่ไหมครับ ว่าให้เข้าไปด้วยกัน
คราวนี้ผู้พันแน่ ผู้หมวดคนนั้นยิ้มแล้วสลบไป
ผมสะพั่งในฐานะที่เป็นผู้บังคับบัญชาของเขา นึกสลดในใจ ที่จะต้องโกหกลูกน้อง แต่อย่างไรก็ตามเขาได้ความปลื้มปิติจนกระทั่งเขาหมดลมหายใจ
ผมสะพั่งยืนตะเบ๊ะให้เขาตอนที่ใส่ดอกไม้จันทร์หน้าเตา
เสียงเพลงแตรเดี่ยวบรรเลงอย่างโหยหวน
น้ำตาของผมไหลมานิดหนึ่งแก่ทหารกล้าอีกคนที่ต้องจากไป
ไปดีเถอะผู้การ ครับ ผู้หมวดคนนั้นได้เป็นผู้การแล้ว
สะพั่งนั่งคิดในใจ เมื่อไหร่จะหมดภารกิจอย่างนี้สักที
แล้วสะพั่งก็นั่งรถจี๊บออกไปปฏิบัติภารกิจต่อไป
เมื่อถึงจุดที่มีการวางระเบิดอีกครั้งหนึ่ง จ่าคนใหม่ก็วิ่งเข้ามารายงาน
เป็นระเบิดปลอมครับท่าน
ผู้การสะพั่ง มองหน้าจ่าคนใหม่ แล้วเริ่มต้นหัวเราะเคี๊ยกๆ
แล้วจูงมือจ่าคนใหม่และเรียกลูกน้องออกมาห่างๆ
สะพั่งว่า ต่อ พนันกันไหมจ่า เดี๋ยวก็ระเบิดจริง
26 พฤษภาคม 2551 20:52 น.
สะพั่งสะท้านไมภพ
มันไม่รู้ว่าจะไปเดินขบวนทำไม
ไปให้เขาถ่ายรูปหรือ ไปให้เขารู้ว่าตัวเชียร์ข้างไหน
ไม่แน่ว่าอาจรับค่าจ้างไปเดิน
ไม่ก็อยากเป็นไทยมุง เพราะว่าทีวีไม่ถ่ายทอด
ไม่ก็อยากดังเพื่อจุดเริ่มต้น
อีกหลายเหตุผลร้อยแปด
ทำไมผมไม่ไปกะเขาบ้าง
หรือสะพั่งเป็นคนไม่มีอุดมการณ์
สะพั่งได้ยินคำถามก็หัวเราะเคี๊ยกๆ
เอาเป็นว่าไม่มีเลยก็แล้วกัน พั่งตอบ เน้นบ่จี๊ว่ะ
แล้วพี่ไม่คิดจะไปทางฝั่งไหนบ้างเหรอ
พั่งตอบว่า ไอ้บ้า อย่าโง่นัก
อ้าวพี่ทำไมว่าผม
เอาน่าที่ว่าอย่าโง่ก็คือ ข้างไหนมากๆจึงจะไปด้วย
ผมไม่นึกเลยว่าพี่จะมีนิสัยอย่างนี้
ไอ้บ้า...เด๋วนี้เขาทำอย่างนี้กันทั้งนั้นแหละ...สะพั่งตอบแล้วค้อน
.........
นายก...เอจะทำอย่างไรดี
คนสนิท...ไม่ต้องทำอะไรครับ เดี๋ยวมันก็ออกมา
.........
สักพักเห็นทหารปีนรั้วออกมาจากกรมกอง
ไอ้พวกเดินขบวนเห็นก็เข้าไปทัก
อ้าวไอ้น้องจะไปไหน
แล้วพี่ละจะเดินขบวนถึงเวลาไหนกัน
น้องจะแอบหนีไปคลายความเคลียดสักเล็กน้อย
พี่ก็จะเดินขบวนเล่นๆสักพักเด๋วก็เผ่นแล้ว
...............
ผู้บัญชาการทหาร...เอาไงดีละ
ลูกน้องหมายเลขหนึ่ง....ก็ต้องทำแต่รอแป๊บนึง
ลูกน้องหมายเลขสอง....ผมว่าได้ทีแล้วนะ
ผู้บัญชาทหาร....เออเอาก็เอา
.........................
ในสถานนางโรมแห่งหนึ่งในเมืองหลวง
เอ้าเพ่ วันนี้ไมมาได้
เฮ้ย มันก็ต้องมีวันคลายเคลียดบ้างละวะ
จำหน่ายเมียว่าอย่างไรเล่าพี่
คิกๆ จำหน่ายว่า มาเดินขบวนวะ
เอ้าแล้วพี่บอกว่าจะอยู่ข้างไหน
อุวะไอ้นี่มัวคุยอยู่ได้ กรูก็อยู่ข้างเด็กไง อ้าวยังงงอีก รีบไปตามมา
.................
เมื่อเดินออกมาจากอาบอบนวด
เป็นไงนายสบายดีไหม
เออรู้งี้มาตั้งนานแล้ว
อ้าวไม่เคยเข้ารึครับ
เคยซิวะ แต่ไม่เคยเข้าฟรีวะ
.................................
อ้าวฟังตั้งนานนึกว่าเรื่องเดินขบวน
เปล่าซักหน่อยไอ้เรื่องนั้นมันไม่เห็นประหลาด
เดี๋ยวก็ปฏิวัติ เดี๋ยวก็เลือกตั้ง
มันธรรมดาวะไอ้น้อง
ว่าแล้วทหารสี่คนก็ชวนไปหาร้านข้าวต้มกินต่อไป
.......................
24 พฤษภาคม 2551 22:25 น.
สะพั่งสะท้านไมภพ
ผมเห็นเธอนั่งพิงตู้กระจกคนเดียว
ผมกะแค่นั่งกินเบียร์ และดูว่าผลกระทบจากการกัดกันทำให้ชาวบ้านต้องมาเป็นหมอนวดแผนโบราณกันเยอะขึ้นหรือไม่อย่างใด
เมาแล้วก็มึน
ผมพาเข้าห้องนวด
นวดไปนวดมา ก็เพราะความอยากรู้
ผมเห็นความละโมภ ดูดทรัพย์ทุกอย่างเท่าที่จะทำได้
ผมยิ้มหมดไปหลายตังค์ แต่ก็ได้รับคำตอบที่สงสัย
ผมเบื่อกับการดื่ม ที่ทำให้จิตใจไขว้เขว
แต่ทว่าสิ่งที่ผมได้รับกลับ
นั่นคือรู้แล้วว่า ตัวตนของตนเองนั้นมันน่าเบื่อมากแค่ไหน
การเสียเงินไปจำนวนมาก ทำให้ผมต้องคิดและลอง
ผลจากการลอง ก็ทำให้เกิดหนทางไปได้และเห็นแสงรำไร
ขอบคุณความบ้าของผมเองที่ทำให้ได้คำตอบและหนทางที่จำเป็นต้องเดิน
ชีวิตของผู้หญิงที่ต้องทำใจยอมรับอาชีพที่ไม่มีใครอยากจะทำ
แต่ทว่าต้องทำเพื่อตอบแทนคุณและเลี้ยงดูบุตรที่ไม่เคยรู้ว่าเงินที่แม่เขาหามาได้มาจากไหน
แม้จะใช้วิชาฝีมือ หรือ เอาใจจนแขกเคลิ้มแล้วได้ตังเยอะ
แต่ก็จำเป็นต้องกระทำเพื่อความอยู่รอดของตนเอง
ส่วนที่หาไว้เพื่อการสำเริงสำราญและอวดรวยจะไม่พูดถึง
แม้ว่าพวกเธอจะทำงานที่พวกผู้ดีรังเกียจ
แต่ทว่ามองให้ลึกๆแล้ว
ก็ไม่ได้ผิดปกติอะไร
หน้าที่ครับ หน้าที่ที่ทุกคนต้องกระทำ
ใครทำอะไรไว้หากพิจารณาดีๆแล้วก็จะต้องได้รับผล
เช่นทำข้อสอบผิด ผลที่ได้รับออกมาก็ต้องผิด แต่อาจารย์อาจตรวจแล้วว่าถูก
รถเมล์ที่จะต้องจอดตรงป้ายเป๊ะทุกครั้ง และคนขับก็ต้องการสอนคนขึ้นรถเมล์ว่าต้องไปขึ้นตรงป้ายเท่านั้น
ตำรวจที่เป่านกหวีดชี้นิ้วให้รถตู้รถเมล์จอดตรงที่กำหนด
เจ้าหน้าที่ทหารที่เข้มงวดกวดขันและจริงจังต่อการรักษาความปลอดภัย หรือตรงเป๊ะจนรู้สึกได้
หรือพวกป่าไม้ที่ตรงเป๊ะจนตาย
อย่าเชื่อในสิ่งที่เห็น
ไอ้พวกที่ดูว่าดีอาจไม่ดีหรือไม่มีดีเลยก็ได้
หากสักวันเมื่อคนคนหนึ่งเริ่มเห็นความจริง
วันนั้นแหละครับ ประเทศก็จะดีขึ้นมานิดหนึ่งเท่านั้น
ขอเทิดทูนกำลังพลที่ยังคงเชื่อมั่นและกระทำงานด้วยความจริงใจ
ทุกคน หากไม่เข้าใจอะไรเพียงพอ ก็จะยังต่อว่าข้าราชการเช้าชามเย็นชาม
วิกฤตมาแล้ว
การเปลี่ยนแปลงกำลังเกิดขึ้น
ไก่ขาวในเข่งก็กำลังจิกกันอยู่
ประเทศเพื่อนบ้านโบกมือให้เราแล้วลิบๆ
ก็หวังว่าจะมีชีวิตรอดได้ในวันพรุ่งนี้
การหายใจไว้ก็เป็นหนทางที่ดีที่สุดสำหรับปัจจุบัน
เกิดมาทำไมรึ
เกิดมาสร้างหนี้ และใช้หนี้ธนาคาร
เจ้ากรรมนายเวรไม่ค่อยกลัว
กลัวเจ้าหนี้มากกว่า
หวังว่าชาติหน้าจะเกิดเป็นเจ้าหนี้กะเขาบ้าง
มีเพียงโน๊ตบุคตัวหนึ่งระบายความในใจ
ร่างกายใจเหน็ดเหนื่อยหน่ายแทบจะไม่มีแรงต่อสู้แล้ว
กำลังใจก็หวิวๆ หลายคืนนอนไม่หลับ
ลูกๆหลายๆคนไม่รู้ว่าพ่อแม่ของตนเครียดแค่ไหน
สวดมนต์นั่งสมาธิช่วยให้ตัดความกังวลไปได้
แต่ไม่มีทางแก้ปัญหา
แต่พอมีปัญญาเกิดขึ้นแล้วอย่างน้อยก็พอแก้ปัญหาได้บ้าง
เจี๊ยกๆ ลิงร้อง แต่คนส่วนมากร้องโหยหวนในใจ
หน้าส่วนตัว
772
Lovers
0 คน เลิฟสะพั่งสะท้านไมภพ
Calendar
