30 พฤศจิกายน 2550 09:37 น.

ตกต่ำทุกอย่างเลย

สะพั่งสะท้านไมภพ

หะแรกเศร้านึกว่าเราต้องตกต่ำ
สุดระกำช้ำชอกใจใดจะเหมือน
ช่างโชคช่วยธรรมะคอยตักเตือน
ค่อยคลายเลือนทุกข์สร่างโศกหมดไป

มีบ้างว่าแวบแวบแอบมาคิด
พยาบาทจิตร้อนรุ่มขุ่นข้อง
สติมาสัมปชัญญะเกิดเลิกมอง
ผลกรรมต้องชดใช้ชาตินี้

ตั้งใจแล้วว่าจะใช้เวรกรรม
ที่กระทำแต่อดีตถึงนี่
ผลกรรมเริ่มออกผลแล้วซี
ขอถวายชีวีใช้เวร

สร้างกุศลแผ่เมตตาขออโหสิ
ทิ้งทิฐิยศฐาบรรดาศักดิ์
สร้างสมบุญกุศลเพิ่มความรัก
ทุกข์ยากนักขอให้หมดไป

1319

love

comment

29 พฤศจิกายน 2550 09:28 น.

คุณค่าของความเลวทราม

สะพั่งสะท้านไมภพ

หน้าใสตาแป๋วใสซื่อ
พูดซื้อใจคนหลงง่าย
ต่อหน้าดีเลิศประเสริฐชาย
หลับหลังกลับกลายเป็นยักษ์มาร

ใจชั่วใฝ่ต่ำทุรยศ
คิดคดผู้มีคุณหนุนส่ง
ขอเพียงให้มีคนค้อมหัวลง
ศิโรลงกราบตนดังเทวา

โกงไปโกงมาหน้าด้านด้าน
พันล้านจะเอาไปทำไมหนา
ฤาแค่ใว้เสพสุขเบ่งพารา
อวดยศอวดหรูหราอวดมั่งมี

ขี่รถเก๋งหลายล้านโอ้อวด
ใส่เพชรกรวดเม็ดใหญ่วาบวาบ
ทองพลอยสายสร้อยพิสดาร
วิตถารเล่นชู้สังคม

ไอ้พวกโจรก็ยิงคนเป็นว่าเล่น
มองไม่เห็นทุกข์ร้อนหรือไฉน
มัวแต่คิดถึงตำแหน่งเอาใจ
ลูกน้องไซร้ลำบากเลือดตากระเด็น

เอาชีวิตเลือดเนื้อลูกน้อง
ไต่ขึ้นไปสู่ความเป็นใหญ่
หอลกลวงว่าทำไปเพื่อไทย
แท้จรรลัยทำเพื่อตนเอง

1056

love

comment

25 พฤศจิกายน 2550 20:41 น.

รถเมล์แดงอบอุ่น

สะพั่งสะท้านไมภพ

น้าพั่งนั่งรถเมล์แดง
ขับแรงแซงซ้ายป่ายขวา
คนนั่งเอียงไปเอียงมา
กระเป๋าเด้งหน้าตาลาย
แรงลมสาดผ่านหนาวขั้ว
หัวใจระรัวสั่นไหว
ใกล้จะทุ่มแล้วทำไง
ทรามไวของพี่คงรอ
สพานใหม่สิบปีแล้วก็ยังใหม่
แต่หัวใจของพี่นี้รักษา
รักอย่างไรวันนี้อย่างนั้นนา
อบอุ่นหนายามหนาวไม่เปล่าใจ
แม้จะไม่สมหวังด้านอื่น
แต่ชีพชื่นสุขใจนะเธอจ๋า
พร่ำพรอดกอดกันกลมทุกเวลา
นี่แหละหนามีรักดีกว่าไม่มี

906

love

comment

23 พฤศจิกายน 2550 10:51 น.