8 มกราคม 2551 02:27 น.
สอพินยา
...........................ปาหนันเจ้าเอย...
คำภิเปรยเคยเป็นดอก"อธิษฐาน"
ดอกแห่งการรอคอยนานแสนนาน
กว่าจะบานให้กลิ่นย้อนขจรมา
.....จึงมีคำตำนานขานลิขิต
หากคู่ชีวิตที่หวงและห่วงหา
มีท่าทีหนีห่างคิดร้างรา
รอเวลากลิ่นปาหนันนั้นขจาย
.....ท่ามกลางกลิ่นหอมหวลรัญจวนจิต
บรรจงคิดถึงคนดีที่ห่างหาย
จงหวนมาอย่าเลือนลับอย่ากลับกลาย
แล้วส่งความคิดถึงไปกับสายลม
.....ครั้นเมื่อถึงคืนนี้อีกปีผ่าน
เมื่อปาหนันคลี่บานดอกกงามสม
พร้อมกลิ่นหอมอบอวลชวนชื่นชม
ยอดพธูคู่ภิรมย์จะกลับพลัน
.....คืนนี้เพลง"ปาหนัน" หลั่นลอยแล้ว
สดใสดังระฆังแก้วจากสวรรค์
แจ้วจำเรียงเสียงอ้อยสร้อยร้อยรำพัน
ประทับใจใน "ปาหนัน" นิรันดร์กาล
.........................
8 มกราคม 2551 01:13 น.
สอพินยา
แม้คืนนั้นจะผันผ่านนานแรมปี
ยังจดจำราตรีที่เหน็บหนาว
ณ ริมฝั่งธาราใต้ฟ้าพราว
ด้วยแสงดาวระยิบระยับประทับทรวง
มธุรสวาจาพาเคลิ้มฝัน
สุดจะสรรจำนรรจาว่ารักหวง
รอยจุมพิตสนิทแนบแอบพุ่มพวง
ยังแหนหวงรอยจูบไว้ไม่จางใจ
วอนเทพแห่งดวงดาวที่พราวฟ้า
เทพแห่งสายธาราพฤกษาไสว
กระซิบบอกคนจุมพิตสนิทใน
ว่าจูบนั้นยังฝังใจไปนิรันดร์