16 มกราคม 2550 11:29 น.
สองร่าง
จะรักกันต่อไปได้อย่างไรเล่า
ในเมื่อเขาคนของเธอยังเพ้อหา
เขามาก่อนฉันมาหลังจนปัญญา
จะฉุดยื้อเธอมาเคียงข้างกาย
เห็นใจเขาที่เฝ้ารักเฝ้าถนอม
ฤาจะยอมให้เธอจากพรากมาได้
ให้คนก่อนที่รักเธอสบายใจ
ฉันจะเป็นคนไปจากเธอเอง
ถึงฉันรักเธอมากสักเพียงไหน
จำจะต้องตัดใจไปให้ได้
ไม่ขอเป็นคนที่พรากคนรักใคร
จะตัดใจถึงเหลือเยีอเพื่อตัวเอง
จงรักเขาให้มากอย่าจากหนี
เธอโชคดีมีเขาอยู่อย่าข่มเหง
จงรักเขาเชื่อใจกันอย่าหวั่นเกรง
ส่วนตัวฉันรักตัวเองเท่านั้นพอ
9 มกราคม 2550 17:20 น.
สองร่าง
นั่งเหงาเหงา หวนคำนึง ถึงวันเก่า
วันที่เราได้รู้จักรักครั้งแรก
มันหวาดหวั่น สั่นไหว ใจเต้นแปลก
รักครั้งแรก แปลกใจจริง แต่ยินดี
คราครั้งนั้นฉันอยู่ชั้นมัธยมหนึ่ง
แต่แอบซึ้งตรึงใจปักรักรุ่นพี่
เพียงเห็นหน้าได้สบตารู้ทันที
เขาคนนี้คือรักแรกน่าแปลกใจ
เพียรตามหาทุกเวลาตรงที่เก่า
เพียงแค่เงา ยังอยากชิด สนิทใกล้
เพียรเดินตามอยู่ห่างห่าง อย่างเกรงใจ
กลัวว่าใครจะนินทาว่าให้อาย
เรามอหนึ่ง พี่มอหก ตลกนัก
เด็กหนอเด็กใยใจปักรักเขาได้
รอถึงวันที่เรียนจบคงเสียดาย
หากไม่บอกความในใจให้รู้กัน
18 ธันวาคม 2549 17:16 น.
สองร่าง
เนื้อแนบเนื้ออุ่นกายาคราลมหนาว
พัดพร่างพราวผ่านกายาพาใจฝัน
ได้เคียงอยู่คู่คนรักพักผ่อนกัน
ใต้ผ้าห่มอุ่นอุ่นนั้นดังฝันไป
มีเธออยู่คู่เคียงกายใต้ผ้าห่ม
แม้นว่าลมพัดหนาวสักเพียงไหน
ขอให้รู้ไม่เกรงกลัวสักเท่าใด
มีเธอใกล้ใต้ผ้าห่มบ่มรักกัน
16 ธันวาคม 2549 18:04 น.
สองร่าง
นั่งเหงาเหงา เฝ้ามองฟ้า คราพลบค่ำ
ค่อยมืดดำลงทุกคราพาใจหาย
หากแม้นฟ้าจักค่ำลงคงเสียดาย
แสงเจิดจ้าจะลาหายใจตายตาม
2 พฤศจิกายน 2549 16:24 น.
สองร่าง
อยากจะรู้เพราะเหตุใดใจท้อแท้
มันอ่อนแอสิ้นหวังดั่งสิ้นสูญ
ในหัวใจแสนเหน็บหนาวเศร้าอาดูร
ดั่งสิ้นสูญความหวังไป ทำไมกัน
ด้วยเหตุผลเล่ห์กลใดทำใจหมอง
เคยลำพองผยองใจใยผกผัน
เฝ้าคิดครุ่นครุ่นคิดนานผ่านคืนวัน
หรือใครกันทำให้จิตคิดวุ่นวาย
***เป็นไรไม่รู้เครียดๆ มาหลายวันแล้วครับท่าน หาเหตุผลให้ตนเองก็หาได้ไม่
หน้าส่วนตัว
1631
