28 เมษายน 2550 13:11 น.
สวัสดีโลกสีฟ้า
พระอาทิตย์ตก
ร่ำร่ำ ตะวันรอน
อาทิตย์ตอนอัสดง
ก้องก้อง เสียงยังคง
ติดฝังแน่นในดวงใจ
จู่จู่ก็หายวับ
ก็หายลับก็หายไป
เผลอเผลอก็จากไกล
ไม่เห็นหน้า ไม่เห็นตา
เสียงเสียงที่ดังแว่ว
ก็คงแผ่วแล้วสิหนา
ดวงเนตรและดวงหน้า
คงเลือนหายคล้ายตะวัน
ลาลาเจ้าอาทิตย์
นานนานจิตคิดถึงกัน
หมดวันเจ้าตาวัน
ก็เริ่มฝันคิดถึงเธอ
รอรอตั้งตารอ
ได้แต่ท้อก็รอเก้อ
ก็เธอนะตัวเธอ
ไม่พบเจอเหมือนตาวัน
ต่อเติมตะวันใหม่
ด้วยแสงใสในคืนวัน
ไม่มีเธอมีแต่ฉัน
และอีกวันตะวันรอน
28 เมษายน 2550 13:08 น.
สวัสดีโลกสีฟ้า
สระแก้ว
สระเอ๋ย เจ้าสระแก้ว
ข้ามาแล้ว มาเยือน เตือนความหลัง
มาดูเทียน เล่มใหม่ ไฟเรืองรัง
จุดด้วยหวัง สว่างไสว ไปทั้งคืน
มาดูคน หนุ่มสาว ที่เจ้ายิ้ม
ดูแสงนิ่ม แสงเทียน เสียงสดชื่น
ดูหัวใจ หนุ่มสาว เจ้าหยัดยืน
พร้อมหยิบยื่น ให้แก่กัน พลันเศร้าใจ
เหมือนกับคนหนุ่มสาวเมื่อคราวก่อน
เหมือนกับตอนแสงสวยด้วยแสงไข
เหมือนกับตอนที่รอยยิ้มแย้มละไม
เหมือนกับตอนที่หัวใจแย้มผลิบาน
ก็เมื่อแสงเทียนหมดละลายมอด
ก็คงวอด คงวาย ภาพหายผ่าน
คงทิ้งไว้ให้วันนี้เป็นวันวาน
สิ่งที่ผ่านสิ่งที่พบคงลบเลือน
ภาพที่เห็นก็จะคอยมาหลอกหลอน
ภาพที่ตอนซาบซึ้งมาดึงเฉือน
ภาพที่สวยภาพที่งามมาตามเตือน
เป็นรอยเปื้อนรอยด่างตรงกลางใจ
เทียนที่จุดก็ต้องดับไปกับรัก
เทียนที่หักถึงจุดติดดูผิดไหม
จุดแล้วแสงริบหรี่เหมือนมีไฟ
ไฟแห่งรักที่จุดใหม่มันสั่นคลอน
ปีต่อไปคู่ใหม่ใหม่มาปรากฏ
ก็คงสดคงสวยด้วยแสงหลอน
สร้างตำนานเรื่องใหม่ได้อีกตอน
ดูเหมือนก่อนรักอีกแล้วสระแก้วเอย
เขียนไว้สำหรับต้อนรับน้องใหม่ศิลปากรทับแก้ว
กับสถานที่ซึ่งพี่เคยไปพบความรู้สึกนี้ที่สระแก้ว
28 เมษายน 2550 12:57 น.
สวัสดีโลกสีฟ้า
เขียนกลอนได้ใช่อยากเขียน
แต่ที่เขียนเพราะอารมณ์
คนเราไม่สุขสม
มีอารมณ์เขียนมากมาย
ทั้งช้ำทั้งอาลัย
ทั้งหวนไห้ทั้งเสียดาย
อารมณ์มีมากหลาย
เพียงเขียนไว้คลายอารมณ์
หน้าส่วนตัว
1590
