15 พฤศจิกายน 2546 14:10 น.
สลิ่ม
เสียงเคาะประตูดังขึ้น......
เจมเป็นยังไงบ้างลูก..........แม่เป็นห่วงนะ ตอบแม่หน่อยแม่ผมเองละครับจะเป็นใครไปได้อีกล่ะ
ผู้หญิงเพียงคนเดียวในโลกแหละครับ ที่ยังรัก ยังห่วงผมไม่ว่าผมจะเป็นยังไง
ขอโทษครับแม่ผมยังไม่อยากคุยกับใครผมตอบกลับไป
ผมเศร้า แต่มันคงไม่ดีที่จะทำให้แม่ตัวเองเป็นห่วง................
จ้ะแม่ไม่ว่าอะไรหรอก เอ้อเจม ตะกี้มีน้องหนูน่าตาน่ารักคนนึงเธอมารออยู่หน้าบ้านตั้งนานแล้ว
เธอฟากจดหมายใว้ให้ลูกด้วย แม่ผมพูด แม่ก็ชวนเธอเข้ามาในบ้านแล้วนะ แต่เธอไม่ยอมเข้ามาเลย
เธอบอกเธอไม่มีหน้าจะสู้ลูกได้ แม่ไม่เข้าใจเลยว่าลูกไปทำอะไรไว้เหรอ
อะไรนะแม่....................ผมวิ่งมาเปิดประตู
ไหนครับไหน ขอผมดูจดหมายหน่อย.. แม่ผมยิ้มทียังงี้ออกมาเร็วเลยนะ
ท่านยังอดแซวไม่ได้
จดหมายที่อยู่ในมือแม่ใส่ซองสีชมพูสวย มันถูกส่งมาพร้อมกับกล่องของขวัญเล็กๆกล่องหนึ่ง
บนหัวซองเขียนข้อความเล็กๆ
แด่เจม คนที่เรารักที่สุด และยังคงรักเสมอมา มิน
มิน..............ผมตกใจมาก วิ่งลงบันใดบ้าน...............เร็วที่สุดเร็วเท่าที่จะทำได้
ผมเปิดประตูบ้านออก วิ่งออกมาทั้งๆเท้าเปล่า ยังไม่ใส่รองเท้าด้วยซ้ำ
ผมหันไปมองรอบ...........หันหน้ามองไปทั่ว
มองหามินของผม............... มิน มินรอเจมด้วย
ผมวิ่งไปหาผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินอยู่บนถนน เธอใส่ชุดนักศึกษาที่คุ้นตา เธอกำลังเดินไปเรื่อยๆช้าๆ
เธอยังคงหันหลังให้ผม
ไม่นานผมก็ไล่เธอทัน เอามือจับใหล่เธอเพื่อให้เธอหันมา
มินเราเองไง...................ผมพูด ในใจตอนนี้พองโตไปด้วยความดีใจ
เธอคนนั้นตกใจไม่ใช่น้อย................ เธอคนนั้นหันมา........
ขอโทษค่ะ ทักคนผิดหรือเปล่าค่ะ เธอพูดแสดงสีหน้าตกใจ
คนคนนี้ไม่ใช่มิน.............ผมทักคนผิดเสียแล้ว
ผมปล่อยมือออกจากไหล่ของเธอ............พร้อมกับเอ่ยคำขอโทษ
จ๋อยสิครับได้แต่เดินกลับห้อง......ในมือก็มีแค่จดหมายกับกล่องๆหนึ่ง
ซึ่งผมไม่แน่ใจเลยว่า เนื้อความด้านในจะดีหรือร้าย
กลับมาบ้าน.........ด้วยความตื่นเต้นครับ แต่ในใจก็กลัวจริงๆ ว่าเนื้อความในนั้นจะเป็นยังไง
นั่งลงที่เตียงหยิบจดหมายขึ้นมา............เอาจดหมายมาดูครับ ซองสีชมพู...............เรียบๆ
สมกับมินจริงๆ ผมยังจำได้เลยครับว่ามินชอบอะไรที่มันสีหวานๆแต่ไม่ให้มันดูหรูเกินไป
อย่างมีลายประดับนี้มินส่ายหน้าอย่างเดียวเลยครับ..................
ผมสูดหายใจเข้าปอดตัวเองลึกๆก่อนจะเปิดจดหมายออก
ด้านในมีกระดาษแผ่นเล็กๆพับอยู่ใบหนึ่ง.......
กลิ่นหอมๆลอยออกมาจากซองครับ.....เป็นกลิ่นของน้ำหอมที่มินใช้ประจำผมยังจำได้เสมอเลยครับ
........................................................................................
เจม..............
นานแล้วนะค่ะที่เราไม่ได้คุยกันเลย
มินขอโทษ เจมโกรธมินหรือเปล่า
อาจจะเป็นการเอาแต่ใจเกินไปก็ได้ที่อยู่ๆมินหายไปเลยแบบนี้
มินรู้น่ะว่าเจมเป็นห่วง แล้วก็รักมินมาก
แต่มินพยายามน่ะเจม...............พยายามเพื่อเรา2คน
มินต้องไปเรียนต่อที่อเมริกา เจมก็รู้ใช่ไหม
3ปีน่ะเจม3ปี ที่เราจะไม่ได้เจอกันเลย
มินกลับมาไทยปีละครั้งเอง..................เจมคิดดูสิ
แค่เราไม่ได้คุยกันแค่2อาทิตย์
มินยังรู้สึกเลยว่ามินเหงามาก แล้วก็คิดถึงเจมมากด้วย
มินร้องให้หลายครั้งเลยน่ะเจม
มินเจ็บและก็ปวดใจมากไม่แพ้เจมหรอก
ทุกครั้งที่เจมโทรมา........เสียงโทรศัพทมันบาดเข้าไปในใจมินทุกครั้ง
มินอยากรับ..
อยากได้ยินเสียงเจม...
แต่มินก็บอกกับตัวเองว่าต้องทนได้สิ
หากมินไปมันคงทรมานกว่านี้................
มินรักเจมน่ะเลยอยากจะให้เจมตัดใจ อยากให้เจมได้เจอใครต่อใครอีก
มินไม่อยากให้เจมรอ
มินเชื่อใจวาวาน่ะ เชื่อว่าเขาจะดูแลเจมได้
วันนั้นที่เจมมารอหน้าบ้าน...........
มินก็แอบยืนมองอยู่ที่หน้าต่างห้องนั่นแหละ
มินดีใจน่ะ ที่เจมรักแล้วก็แครมิน
มินไม่เคยเกลียดหรือรักเจมน้อยลงเลยน่ะ
เจมจำได้ไหม
มิน...........เคยบอกว่ารักเจม รักมากจนอยากให้เจมมีความสุข
รักมากขนาดที่................มินยอมจากไปเงียบๆดีกว่า
มินจะเก็บเจมไว้ในความทรงจำนะ
เผื่อว่าสักวันเราเจอกันอีก............ไม่ว่าที่ไหน
เจมก็จะยังยิ้มให้มินอย่างนี้ ยังเป็นเจมคนเดิม
ที่มินจะยังรักเสมอ
ลาก่อนค่ะ
p.s มินให้ของสิ่งนึงกะเจมเป็นที่ระลึกน่ะ เจมจะใส่หรือไม่ใส่ก็ได้ แต่ถ้าเจมเหงาหรือเจมคิดถึงมิน
ก็หยิบมันขึ้นมาดูล่ะ .....................เข้มแข็งมากมากนะค่ะ ดูแลตัวเอง มีความสุขแล้วก็ ขอให้เจอคนที่รักเจม รักเจมมากกว่าที่มินรักนะค่ะ
มิน
ผมวางจดหมายลงช้าๆแกะกล่องเล็กๆที่แนบมากับจดหมาย...............
ด้านใน
เป็นแหวนเงินวงเล็กๆวงหนึ่ง................มีกระดาษเล็กๆแนบอยู่
เจม^^
นี่เป็นแหวนคู่ล่ะ มินไปเลือกซื้อมาให้
ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมาค่ะ
มินไม่เคยเสียใจเลยน่ะที่รู้จักเจม
ใส่ซะน่ะ มินก็จะใส่ไว้ตลอดเหมือนกันค่ะ
บาย............
ผมหยิบแหวนวงนั้นมาใส่ทันทีเลยครับ
เดินไปหยิบโทรศัพทมือถือที่ไม่ได้เปิดมาหลายวัน
อยากจะคุยกับมิน มาก มาก แล้วก็มากที่สุดเลย
พอเปิดเครื่อง ไม่ถึง20วิ เมสเสดก็เข้ามาทันที
ผมค่อยๆเปิดอ่านทีล่ะฉบับ
ส่วนใหญ่เป็นข้อความจากเพื่อนๆธรรมดา
ไม่มีอะไรน่าสนใจ แต่มีข้อความนึงส่งมาจากวาวาครับ
ส่งมาเมื่อ20นาทีที่ผ่านมานี่เอง.........
ผมรีบเปิดอ่านครับ อยากรู้ข้อความด้านในจะเป็นยังไง
:เจม โทรหาไม่ติดเลย...................รีบมาสนามบินด่วนเลยน่ะ กำหนดการของ
มินเลื่อน เขาจะบินคืนนี้แล้ว ตอน2ทุ่ม..............:วาวา
ตกใจครับ หันไปมองนาฟิกา 6โมง30
อีกแค่ชั่วโมงครึ่ง มินก็จะจากผมไปแล้วหรือนี่
ผมโดดลงจากเตียงทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้ข้างหลัง
แม่................................ผมไปข้างนอกนะไปละครับ
ผมตะโกนบอกแม่ตอนวิ่งผ่าน
กระโดดขึ้นมอไซดทันทีครับ บิดกุญแจแล้วเร่งเครื่องออกไปสู่ถนนใหญ่
อาจจะเหมือคนบ้า แต่ผมขี่เร็วมากเลยครับ...........
ผมกลัว ผมกลัวว่าจะไม่ได้เจอมินอีก
ผมมีบางสิ่งอยากจะบอกมิน
สิ่งที่มินเข้าใจผิดมาตลอด...............
15 พฤศจิกายน 2546 14:06 น.
สลิ่ม
วาวาบอกความจริงกับผม มันช่างห่างจากจินตนาการเหลือเกิน
ผมไม่อยากเชื่อกับคำพูดของวาวาเลย
ในใจก็ยังเชื่อ เชื่อในตัวมิน
และไม่คิดว่ามินจะทำกับผมอย่างนี้..............
ผมหยิบมือถือขึ้นมา กดเบอรมิน รอฟังเสียงรับโทรศัพท์
ยังไม่มีคนรับเหมือนเดิมผมรอให้มีคนรับไปเรื่อยๆ
บริการรับฟากข้อความ...............ยังคงดังที่เดิมที่ปลายสาย
มันไม่จริงใช่ไหม วาวา มินไม่มีทางหลบหน้าเราหลอกใช่ไหมผมถอนสายโทรศัพทออกจากหู
หันไปหาวาวาที่เฝ้ามองอยู่.......เธอยิ้มให้
เธอหยิบโทรศัพทของเธอขึ้นมา เร่งเสียงให้ดังขึ้น จนได้ยินออกมาข้างนอก
เธอกดเบอรมินช้าๆให้ผมสังเกตเห็นชัดเจน................
โทรศัพท์ขึ้นข้อความ :กำลังโทรถึง:.......
และแล้ว เสียงที่คุ้นหูของผมมากที่สุด เสียงที่ผมไม่มีวันลืมเลยก็ดังขึ้นที่ปลายสาย
ฮัลโหลวาวา........ถึงแล้วเหรอ......เนี่ยรออยูเลยนะทำไมช้าจังเลยทำไรอยู่"
วาวาหยิบโทรศัพทกลับไป
อืมมินอยู่หน้าบ้านแล้วละ............เปิดประตูรับหน่อยดิ เดี้ยวไปหานะ...... วาวาตอบมิน
ผมยอมรับครับว่าเธอเก่งจริงๆมินคงไม่รู้ตัวแน่ๆ
วาวาไปก่อนนะเจม เอาร่มไว้ซิ วาวาเอาร่มให้ผม
ผมยังนั่งอยู่อย่างนั้น ไม่สนใจ ไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น
เธอเอามือของผมไปกำร่ม แล้วก็เดินตรงไปที่รถของเธอ เธอหันมามองแล้วมองอีกวาวาคงเป็นห่วงผม..
เจม............เข้มแข็งนะค่ะ เดี้ยววาวาจะพูดกับมินให้น่ะ วาวายิ้มโบกมือให้เธอพูดก่อนจะขับรถออกไป
สายตาผมมองเหม่อไปข้างหน้า ..................เหตุผล
เพียงพอแล้ว.......
ที่จะบ่งบอกว่าผมโดนทิ้ง.............
มินไม่รับโทรศัพทผม ไม่เคยมีข่าวตอบกลับ
เธออาจจะไม่เคยรักผมเลยก็ได้ มินอาจจะเห็นว่าผมเป็นคนดี
เธออาจจะแค่เหงา แล้วผมคนเดียวนี่แหละที่คิดไปไกล
ร่มหลุดจากมือ กลิ้งไปตามพื้น
ฝนตกหนักกว่าเดิม เริ่มหนาวขึ้นทุกที...
มือล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ คลำหาบุหรี่มาทำลายปอด.........
หยิบออกมาจากซองดึงออกมาหนึ่งตัวจะจุดสูบ
บุหรี่เปียก ไฟแช็คก็ชื้นจุดไม่ติดได้แต่คาบเอาไว้อย่างนั้น
เอาวะแค่นี้ก็ยังดี........................................ผมไม่ร้องให้แล้วล่ะ
ผมว่าผมร้องมาพอแล้วสำหรับมิน...........ผมผิดไหมครับที่ผมจะขอหยุดความคิดตัวเองไว้แค่นี้
ผมไม่อยากคิดอะไร ไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว......
ผมดันตัวเองกับเสาไฟฟ้าแล้วลุกขึ้น...........
ผมอยากกลับบ้านซะแล้วตอนนี้ ผมรู้ตัวเองดีว่าไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่จะรอ
เจมขับรถออกไปจากตรงนั้น.............
พร้อมกับคนคนนึงที่วิ่งออกมาจากบ้าน..............
วิ่งออกมาท่ามกลางสายฝน เธอได้แต่มองตามรถมอเตอรไซดที่ขับออกไป
เจม...........................กลับมาเดี้ยวนี้นะ มินตะโกนลั่น
แต่ดูเหมือนจะเปล่าประโยชน์ สายฝนกลบเสียงเธอจนไม่อาจจะได้ยิน
15 พฤศจิกายน 2546 14:00 น.
สลิ่ม
เอ้าลูก มานั่งอะไรตรงนี้ กลับบ้านได้แล้วจ้ะ แม่ของเด็กยืนเรียกน้องคนนั้นอยู่ปลายทางเดิน เด็กคนนั้น กระโดดลงจากเก้าอี้ เธอหันมาโบกมือบ้ายบายผม
หนูไปแล้วน่ะค่ะพี่ อย่าลืมนะค่ะจุดหลักก็คือ.....พี่พยายามหรือยัง เศร้าไปไม่ได้อะไรหรอกค่ะ พี่รักแฟนพี่หรือเปล่าละค่ะ สู้ๆค่ะพี่ บาย....... แล้วเด็กคนนั้นก็วิ่งไปหาแม่
เดี้ยว.............น้อง ผมเรียก
เด็กคนนั้นหันมา ขอบใจสำหรับอมยิ้มนะ พี่จะพยายาม ผมส่งยิ้มให้
ไม่เป็นไรค่ะพี่ ไว้เราเจอกันวันหลัง พี่อย่าลืมพาหนูไปกินไอติมน่ะค่ะ เอาไว้ไปเดทกันเด็กคนนั้นบอก
อีก10 ปีเราไว้ไปเดทกัน...........ผมย้ำคำพูด..... หวังว่าจะเป็นสาวสวยนะ ผมบอกกับตัวเอง
น้องคนนั้นเดินจูงมือกันแม่ไปแล้ว ผมยังมองตามอยู่
นี่แหละที่เขาว่า วัยเด็กย่อมมีพลัง.ความคิดสร้างสรรคจริงๆ
ผมเดินกลับไปที่รถบิดกุญแจ หันไปมองม้านั่งสีขาวตัวเดิมเป็นครั้งสุดท้าย
วันนี้ ผมได้ความทรงจำดีๆอีกเรื่องแล้ว ผมหัน รถออก บิดขันเร่ง
ใช่แล้วครับ........... ผมกำลังไปบ้านมิน........
คุณมินไม่อยู่ค่ะ มีอะไรฟากไว้ไหมค่ะ...........คนใช้บ้านมินเปิดประตูออกมาบอก
เหรอครับ มินไปไหนบอกผมหน่อยสิครับ คือผมไม่เจอเธอหลายวันแล้ว
ค่ะ...ถ้าคุณมินกลับจะบอกน่ะค่ะ.......เธอรับคำ
ขอบคุณครับ ผมตอบ หันหลังกดเบอรมือของมิน
มีเสียงเรียก........แต่..........ไม่มีคนรับ
มินรับสิรับ......พูดกับเจมหน่อย ผมพูดพึมพัมกับตัวเอง
แต่เปล่าประโยชนครับ มินหายไปเลย
ผมส่งแมสเซสไปสั้นๆครับ ผมหวังแค่มินจะเข้าใจ
: เจมจะรอนะ จะรอเสมอ รอวันที่เราจะได้คุยกับมินอีก เรารักมินนะ
รักมาก เราเชื่อนะ เราเชื่อมินก็ยังรักเราอยู่ ตอนนี้อยู่หน้าบ้านมินนะครับ:เจม
ผมส่งไปแล้วครับ นั่งผิงเสาไปครับ รอมินอยู่ตรงนั้น
กว่า 3 ชั่วโมงแล้วที่ผมรอมินหน้าบ้าน ไม่เห็นแม้แต่เงา โทรศัพท แมซเซส ไม่ต้องพูดถึงครับ ไม่มีแม้แต่จะตอบกลับมาเลย.......
:มิน เจมร้อนจังเลย ตอบกลับเราหน่อยได้ไหมครับ ปวดแผลที่ท้องจัง แต่ช่างเหอะจะอยู่รอมินนะครับ:เจม
ผมส่งไปอีกฉบับแล้วสิ..มันเหมือนกับผู้ชายชอบตื้อหรือเปล่าก็ไม่รู้
ผมไม่ได้สำออยครับ...........ผมเจ็บแผล.......เจ็บมากจริงๆ
ผมนั่งอยู่อย่างนั้นผิงเสาไฟฟ้าหน้าบ้านมิน ผมไม่กล้ากดกริ่งอีกครับ กลัวรบกวนคนในบ้านมิน คนใช้บ้านมินก็เหลือเกิน........ไม่คิดจะชวนผมเข้าบ้านซักคำ
ตอนนี้เย็นแล้วครับ ผมเหนื่อยมากเลยครับ
จะว่าไหมครับถ้าผมจะขอนอนตรงหน้าบ้านนี้
:เจมง่วงมากเลยมิน ตอนนี้นอนอยู่หน้าบ้านมินนะ อาจจะทุเรศหน่อย ยังไงมาก็ปลุกนะครับ ไม่กล้ากดกริ่งบ้านมินเลย เราไม่อยากให้พ่อมินด่ามิน รักมินมากเลยนะครับ:เจม
ผมกดส่งข้อความนี้เสร็จ ผมก็ทรุดแล้วครับ มึนไปหมดแล้ว
แปะ............แปะ....
น้ำอะไรบางอย่างหยดลงตรงหน้าผม ผมลืมตาขึ้น เอามือป้าย ในใจก็ด่า น้ำไรวะ
แหงนหน้ามองฟ้า เม็ดฝนค่อยๆโปรยปรายลงมา........ผมยกมือมาดู.เม็ดฝนเม็ดนึงตกลงมากลิ้งอยู่ในมือของผม
ใช่ครับ ฝนตกซะแล้ว
ยกนาฟิกาข้อมือมาดู 2 ทุ่มแล้วเหรอนี่ ผมหลับไปกว่า 4ชั่วโมงเชียวหรือ
คว้ามือถือขึ้นมาดู 1 missed call ดีใจครับรีบกดดูหวังให้เป็นเบอรมิน
โถ่เวงกรรม......ไอ้บอยโทรมา................
ฝนตกหนักขึ้นทุกทีแล้วครับ ผมเปียกไปหมด เดินหาที่หลบฝนไม่ทันแล้ว
เอาก็เอาวะ นั่งตากฝนแมร่งเลย ผมคิด
หิวน้ำ เหลือบไปเห็นเซเว่น สุดทางเดิน คลำๆดูในกระเป๋า เหลือแค่ 500
เอาก็เอาวะ ดีกว่าไม่มีไร เดินไปซื้อเบียร มานั่งดื่ม รอมินต่อ
ซื้อมา6กระป๋อง กะอยู่ยาว ตาจะได้แข็งๆ ดื่มไป2กะป๋องมึนหนักมาก อะไรวะแค่นี้เมา ปวดหัว ยังนั่งรอมินอยู่ที่เดิมกลางสายฝน
คิดเรื่องมินในหัวเรื่อยๆ นี่ละที่เขาว่า เวลาคนเราไม่เหลืออะไร สิ่งที่มีค่าที่สุดก็คือความทรงจำที่ไม่มีใครเอาไปได้ และไม่ว่าเราจะนึกถึงมันกี่ครั้ง มันก็ยังอยู่ตรงนั้น เหมือนหนัง ที่ย้อนไปย้อนมาไม่มีวันจบ
อึกอัด ร้อน ทั้งที่ตากฝนอยู่........
ไม่ไหวแล้วครับ.......น้ำไหลไปตามผมแล้วก็หน้า ไหลไปพร้อมกับน้ำตา ของผม
อกมันทรมานบอกไม่ถูก เหมือนมันจะแตกเสียให้ได้
ผมคงไม่ได้เจอมินแล้ว มรึงโดนทิ้งแล้ว ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอวะ ผมบอกกับตัวเอง
ส่วนนึงของจิตใจก็บอกว่าไม่ใช่เป็นไปไม่ได้ มินไม่ทำอย่างนั้นหรอก
แต่ในที่สุดแล้วครับ
สมองอีกข้างก็ชนะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่มินแสดงมันเป็นเหตุผลในตัวมันเองอยู่แล้ว
ผมเงยหน้ารับสายฝนครับ ให้มันกระทบหน้า
ฝนยังตกลงมาเรื่อยๆไม่มีที่ถ้าว่าจะหยุด
เหมือนคนบ้าครับ นั่งกลางสายฝนคนเดียว ข้างเสาไฟฟ้า ถือกระป๋องเบียร ร้องไห้ หัวเราะคนเดียว คงมีคนคิดบ้างละครับว่า นายนี่ไม่บ้าก็ต้องเมา
แล้วฝนก็หยุดครับ ผมงง หยุดเอาดื้อๆอย่างงี้เลยเหรอ
ผมลืมตามองไปรอบๆ
ฝนไม่ได้หยุดหรอกครับ แค่มีร่มคันนึงกางอยู่บนหัวผม
ข้อเท้าเล็กๆของคนที่ถือร่มอยู่ช่างคุ้นตาเหลือเกิน
ผมค่อยๆไล่สายตาขึ้นไป อยากจะมองหน้าเจ้าของร่มผู้มีน้ำใจ
มิน
14 พฤศจิกายน 2546 23:39 น.
สลิ่ม
อะไรนะมิน............เจมฟังไม่ชัด ผมเสียงดัง ไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่พึ่งได้ยินมา ใช่แล้วเจม เจมฟังไม่ผิดหรอก มินกำลังจะไปอเมริกาค่ะ................
แล้วที่ผ่านมาละมิน เราฟันฟ่ากันมาเพื่ออะไรกว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันได้เจมไม่ยอมหรอก มินเอามือมาเกาะชายแขนเสื้อผม มินเข้าใจเจมน่ะ แต่ทางบ้านเขากำหนดมาแล้วต้องไปเดือนหน้าแล้ว มินคงขัดใจคุณพ่อมินไม่ได้หรอก ผมได้แต่เงียบ อึ้ง มึนแล้ว ก็งง เรื่องมันเกิดขึ้นเร็วมาก แผลที่ท้องผมยังไม่หายเลย ผมกำลังคิดว่าพอผมออกมาจากโรงพยาบาล ชิวิตผมคงมีแต่ความสุข ชิวิตที่มีมินอยู่ข้างๆตลอดเวลา แต่นี้อะไร มินกำลังจะจากผมไปอีกแล้ว ดวงเราคงไม่สมพงศกันเนอะ ไม่เคยมีโอกาศจะได้อยู่กันนานๆเลยมินพูดแบบเศร้าๆ ตาเหม่อลอยมองฟ้า ผมไม่รู้ว่ามินกำลังคิดอะไร แต่ภาพมินมองฟ้าตอนนี้ ก็สวยเหลือเกินแล้วล่ะครับ
เดี๋ยวพี่จะไปคุยกะพ่อมินให้ ผมลุกขึ้น กะขับรถไปบ้านมินกะมินตอนนี้เลย.........อย่างน้อยจะได้คุยกะพ่อของมินให้รู้เรื่องเลย เจมอย่าทำอะไรบ้าๆนะ......มินไม่เล่นด้วยหรอก เข้าใจเหตุผลบ้างนะค่ะ ผู้หญิงไม่ชอบผู้ชายตื้อมากหรอก เจมใจเย็นๆสิ มินพยายามบอกกะผม แต่จะให้ผมเย็นลงไม่ง่ายเลยครับในตอนนี้
เดี๋ยวมินกลับบ้านก่อนนะ มินบอกลาผม เธอหยิบหนังสือมาแนบอกเดินจากไปเงียบๆ........................แล้วนั่นก็เป็นวันสุดท้ายที่ผมได้เจอกับมิน
โทรศัพท์ที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ โปรด................. โครมผมกระแทกหูโทรศัพท์ 3 วันแล้ว มินไม่มาโรงเรียน ไม่มาพบ ไม่มีแม้กระทั้ง
เมดเสดสักฉบับ และที่สำคัญผมติดต่อมินไม่ได้เลย มินไม่เคยเป็นหยั่งงี้.............เมื่อวานเป็นวันสอบวันสุดท้าย ทุกคนไปฉลองกันแต่มินก็ยังไม่โผล่มาเลยแม้แต่เงา ผมได้แต่ถามตัวเอง ทำไม เพราะอะไรมันเกิดอะไรขึ้น ความรู้สึกที่เกิดขึ้นคืออะไรกันแน่มันอึดอัดทรมาน คิดถึงแต่หน้ามิน ผมไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย มันเป็นความรู้สึกแบบว่า ผมจะไม่ได้พบกับมินอีกโทรศัพท์ที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ โปรด................. โครมผมกระแทกหูโทรศัพท์ 3 วันแล้ว มินไม่มาโรงเรียน ไม่มาพบ ไม่มีแม้กระทั้งเมดเสดสักฉบับ และที่สำคัญผมติดต่อมินไม่ได้เลย มินไม่เคยเป็นหยั่งงี้.............เมื่อวานเป็นวันสอบวันสุดท้าย ทุกคนไปฉลองกันแต่มินก็ยังไม่โผล่มาเลยแม้แต่เงา ผมได้แต่ถามตัวเอง ทำไม เพราะอะไรมันเกิดอะไรขึ้น ความรู้สึกที่เกิดขึ้นคืออะไรกันแน่มันอึดอัดทรมาน คิดถึงแต่หน้ามิน ผมไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย มันเป็นความรู้สึกแบบว่า ผมจะไม่ได้พบกับมินอีก
14 พฤศจิกายน 2546 23:35 น.
สลิ่ม
เจมนี่คงเป็นจดหมายฉบับแรกที่มินเขียนให้เจมตั้งแต่เรารู้จักกันมา..........เจมยังนอนหลับอยู่เลย.........เจมคงไม่รู้หรอกว่ามินอยากคุยกะเจมแค่ไหน.........มินแวะมาหาเจมทุกวันเลยนะพอเลิกเรียน มีคนมาจีบมินบ้างประปราย แต่เจมไม่ต้องห่วงนะมินไม่สนใจหรอก............เมื่อไหร่เจมจะตื่นล่ะ พ่อแม่ของเจมเป็นห่วงมากเลยรู้ไหม ถ้าเจมคิดจะล้อเล่นมันก็ใจร้ายเกินไปนะ ตั้งแต่เจมหลับไป มินเหงามากเลยพูดจาอะไรก็ไม่ยอมตอบ....
ทุกคนในกลุ่มสบายดีนะไม่ต้องห่วง บอยก็ยังขยันแซวมินเรื่องเจม ยังกับกลัวมินจะลืมเจมหยั่งงั้นแหละ.ทุกคนดีกับมินมากเจมไม่ต้องห่วงนะ.............อีกไม่กี่วันก็จะวันเกิดเราแล้วละเจม ปีนี้มินอยากจะฉลองวันเกิดกับเจม2คนจริงๆเลย มินผ่านป้ายรถเมล์ที่เราเจอกันวันแรกบ่อยๆจำได้ไหมที่มินตบหน้าเจม ตลกเนอะดูไม่มีเหตุผลเลย..........
มินนี้เหมือนคนบ้าเลย.............เจมเมื่อไหร่เจมจะฟื้น........มินอยากคุยกะเจมมากเลยนะจริงสิวาวากะมินเป็นเพื่อนรักกันมากเลยนะตอนนี้วาวาไม่เคยทำไม่ดีกะมินเลย......ทุกคนก็ไม่เอาเรื่องวาวาด้วยละเจม ทุกคนเข้าใจและก็ยกโทษให้วาวา มินก็ไม่รู้นะว่าวาวารักเจมแค่ไหน แต่มินไม่ยอมแพ้หรอก ก็มินรักเจมนิ..รักเจมไม่น้อยกว่าใครๆแน่ แต่อยากรู้ว่ารักแค่ไหน มินไม่บอกหรอก รอเจมตื่นมาฟังคำตอบเองดีกว่า มินจะรอนะเจมจะรอจนกว่าเจมจะฟื้น.......ไม่ว่ากี่วัน กี่เดือนแล้วก็ไม่ว่ากี่ปี.....
p.sมีเรื่องตลกมาเล่าแหละ วั้นนั้นนะมีปารตี้เล็กกันฉลองสอบเสร็จ วาวาเขาซื้อ โอริโอ้มาเยอะแยะเลย พอมินถามว่าซื้อมาทำไมอะ เขาก็ตอบมาว่าเจมชอบแหละ ทั้งๆที่เจมยังนอนโรงพยาบาลอยุ่เลยแปลกคนเนอะ
ยังรักเจมเสมอนะค่ะ
มินค่ะ
หน้าส่วนตัว
936
