12 พฤศจิกายน 2546 09:38 น.
สลิ่ม
ผมกะมินพากันเดินไปที่ระเบียงดาดฟ้าช้าๆผมเอามือข้างนึงเกาะเอวมิน มีมินเดินถือขวดน้ำเกลือให้ ผมมองดูดาว........คืนนี้ฟ้าโปล่งเห็นดาวชัดเจนเหลือเกิน แต่ก็น้อยกว่ามินที่อยู่ข้างๆผม ลมพัดกลางคืนเย็นจนขนลุก ผมได้แต่กระชับแขนข้างที่โอบมินให้ใกล้กันยิ่งขึ้น อย่างน้อยตรงนี้ก็คงอบอุ่นกว่าที่ไหนๆ
มินไม่โกรธเจมเหรอ ที่เรากอดกะวาวาที่ทางเดิน....... ผมถามตายังคงมองฟ้า ผมไม่กล้าสบตามินเลยในคืนนี้
ไม่โกรธหรอก เราจะเชื่อใจคนที่เรารัก มันผิดด้วยเหรอ ที่มินงี่เง่าเจมก็อย่าเกลียดมินนะ ได้หรือเปล่า มินถามผม
ผม..ก้มหน้าไปใกล้มินแล้วเราก็จูบมินมันเป็นจูบที่แทนคำตอบของทุกสิ่งที่เกิดขึ้น โดยไม่อาศัยคำพูดหรือคำอธิบายใดๆเลย.............
วาวาไม่ยอมให้มันเป็นแบบนี้หรอก..........เสียงของวาวาพูดมาจากด้านหลัง ผมกะมินหันไปตะลึงกับมีดผลไม้ในมือ ผมงงและไม่แน่ใจกะภาพที่เห็น ผมรู้แค่ว่า วาวากำลังถือมีดจ่อมาที่ผมกะมินอยู่
มินขี้โกง วาวา มองเจมสมาก่อนตั้งนานแล้ว ทุกครั้งที่เรียนในห้อง เวลาที่เจมอยู่กะเพื่อน เวลาที่เจมคอยฟังอาจารยแล้วจดบันทึก แล้วอีกมากมายที่วาวา อธิบายไม่ถูก แล้วอยู่ๆมินก็จะมาแย่งเจมไปอย่างงี้วาวาพูด สายตาของเธอเย็นชา มันเป็นสายตาที่ไม่น่าออกมาจากผู้หญิงน่ารัก น่ารักคนนี้เลย ผมของเธอตกเป็นประกายดำ ปรกติคงจะดูสวยมาก แต่ตอนนี้วาวากลับเหมือน ตุ้กตา ที่ไร้หัวใจยังไงอย่างนั้น วาวา อย่าทำอะไรบ้าๆนะ ใจเย็นๆมีอะไรค่อยๆคุยกันผมพยายามห้ามวาวา แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ฟังแล้วก็ไม่พยายามเข้าใจอะไรเลย
เจม ทำไมเจมไปรักผู้หญิงแบบนี้ ..............ดูมันสิเจมแกล้งทำเป็นไร้เดียงสา ความจริงมันก็ร่านไม่ได้เข้ากับหน้าตาที่เจมเห็นหรอก ผู้ชายก็แบบนี้ ขอแต่น่ารักอ่อนหวานก็เอาได้หมดวาวาพูดดังขึ้น ดังขึ้นทุกที ผมมายืนบังมินเอาไว้ มินไม่กล้าสบตาวาวา มินเอามือกุมเสื้อผมแน่น ไม่ผิดหรอกครับ มินกำลังกลัวอยู่แน่ๆ วาวาไม่ดีตรงไหน ตรงไหนที่วาวาด้อยกว่ามัน เสื้อผ้าทรงผม หรือสีผิว เจมบอกมาสิ บอกมา วาวาเปลี่ยนให้หมดวาวาตะโกนดังลั่น คนในห้องตื่นหมดแล้ว ไม่มีใครกล้าขยับ ทุกคนรู้ว่าตอนนี้วิธิเดียวที่จะไม่มีใครบาดเจ็บ ก็คือผม ผมคนที่ต้องคุยกะวาวาให้รู้เรื่อง เพื่อตัววาวา ผมและก็มินเอง บรรยากาศในห้องตึงเครียด ผมเหลือบดูนาฟิกา ตี2กว่าแล้ว ผมยังไม่น่าตื่นมาเจอเรื่องวุ่นวายอย่างนี้เลย ผับผ่าสิ.......
วาวาเดินถือมีดเดินเข้ามาใกล้ทีละก้าว ทีละก้าว ผมได้แต่ยืนบังมินมากขึ้น สายน้ำเกลือหลุดจากแขนไปนานแล้ว ผมได้แต่จ้องหน้าวาวา แต่เธอก็ไม่ได้หวั่นเกรงเลย ยังเดินเข้ามา เข้ามาใกล้จนจะถึงมินอยู่แล้ว
ทุกอย่างก็เป็นเพราะ แก เพราะแก.........ถ้าไม่มีแกสักคน คนที่เจมจะรักก็จะมีฉันคนเดียววาวาตอนนี้เหมือนคนบ้า ผมเป็นผู้ชายยังรู้สึกกลัวเลย............. งั้นเรื่องต่างๆที่มีคนแกล้งมิน วาวาก็เป็นคนทำใช่ไหมผมถาม อย่างน้อยก็ทำให้วาวาชะงักไปบ้าง ใช่สิ...........ใช่วาวาทำเอง ผู้หญิงอย่างมันก็ควรโดนซะบ้าง ตั่งแต่มันมาไม่มีอะไรดีซักอย่าง วาวามีค่าบ้างไหมในสายตาเจมตั้งแต่นังนี่มา มันแย่งทุกอย่างไปจากชิวิตฉันแม้แต่รอยยิ้มของเจมที่เคยหันมายิ้มให้วาวาบ้าง........ รู้สึกว่าวาวาจะไม่สนใจอะไรแล้ว วาวาเดินตรงมาหามินเงื้อมีดขึ้นสูง....................สวบ........เสียงมีดเสียบเข้าเนื้อ............. ภาพต่อเนื่องก็คือ ชายคนนึง ที่กำลังกอดวาวาโดยมีมีดปักที่ท้องเขาอยู่............
9 พฤศจิกายน 2546 11:36 น.
สลิ่ม
มินจากผมไปแล้ว.......ผมได้แต่เดินหลบออกมาจากสายตาของผู้คน ผมไม่อยากให้ใครตามแล้วผมก็ไม่อยากพบเจอใคร.......ผมนั่งลงที่ขอบสระว่ายน้ำของมหาลัย ไม่มีคนเลย......ผมจ้องลงไปในความลึกของสระ น้ำใสๆตัดกับกระเบื้องสีฟ้าดูสวยเหลือเกิน ผมท้อใจกับตัวเองมาก ผมหย่อยเท้าลงในสระแล้วก็ทิ้งตัวลงไปทั้งตัว ในหัวมีเรื่องให้คิดมากมายจริงๆ ผมรู้สึกสบายบอกไม่ถูก ความรู้สึกที่ค่อยๆจมลงไปในน้ำมันช่วยให้ผมลืมมินไปได้มากทีเดียว.......ผมเริ่มทบทวนวันเวลาที่อยู่ด้วยกัน ความสุขและเสียงหัวเราะของมินไม่เคยจะหายไปจากในหัวใจผมเลย ภาพความทรงจำเก่าๆไหลทะลักเข้ามาเหมือนกับสายน้ำ ความอึกอักเริ่มเข้ามาเยือน..........ผมลืมตามองด้านบน ภาพสั่นไหว สมองสั่งให้ร่างกายเสาะหา อากาศ แต่หัวใจกลับคิดว่า..ตายซะก็ดี
ภาพรอบข้างเริ่มมือไปหมดร่างกายเริ่มกระตุกเล็กๆเป็นจังหวะความอึกอัดและทรมาน...แผ่กระจายไปทั่วทั้งร่างกาย นี่หรือความตายที่ทุกคนรู้จักกัน ตูม..........เสียบางสิ่งกระทบน้ำคือสิ่งที่ผมได้ยืนเป้นครั้งสุดท้าย....ก่อนที่สติของผมจะเลือบลางจนดับไป.........
ผมสะดุ้งตื่น.......รอบข้างมืดไปหมด...ผมตายแล้วเหรอผมไม่แน่ใจกับภาพโดยรอบ เริ่มสำรวจตัวเอง ผมยังหายใจหาย หายใจอย่างสม่ำเสมอ ผมยังไม่ตาย แค่ไม่มีแรงเท่านั้น ผมรู้สึกมีอะไรมาติดเต็มตัวผมไปหมด ผมได้แต่คลำหาสวิตทไฟที่ไหนสักแห่ง...แล้วผมก็กดมันลงไป พรึ่บไฟสว่างที่หัวเตียงเป็นแสงอ่อนๆ อย่างน้อยมันก็ช่วยทำให้ผมเห็นรอบข้างบ้าง.............ภาพที่ผมเห็นภาพแรก แม่นั่งพิงพ่ออยู่ที่โซฟามุมห้อง.........มือของทั้งคู่ประสานกัน ไอ้บอย ไอ้โอ็ต ไอ้แนท และคนอื่นๆนอนตรงโต้ะบ้างเก้าอี้บ้างดูสับสนไปหมด ที่พื้นไอ้บอยยังกลิ้งอยู่ที่มุมห้อง มันบ่นพึมพำอะไรไม่รู้ น้องสาวนอนหลับอยู่ที่ปลายเตียง ตายังหลับพลิ้มมือยังถือมีดปลอกผมไม้อยู่เลย และที่ผมเห็นชัดเจนที่สุดก็คือมิน มินที่นอนอยู่ข้างๆปลายมือของผม แก้มของมินเลอะคราบน้ำตาเกรอะไปหมด ทำให้แก้มของเธอดูหมองไปบ้าง............แต่ก็ยังหน้ารักอยู่ น้ำตาใสๆปิ่มขอบตาและไหลลงมาอาบ2แก้ม มินพึมพำออกมาสั้นๆเบาๆ เจม....เจมอย่าเป็นไรนะ ผมได้แต่เอื้อมมือไปปาดน้ำตาออกจากสองแก้มของมิน และเมื่อไหร่ไม่รู้ที่น้ำตาก็ไหลอาบบนหน้าของผม......
แล้วสิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจมากที่สุดก็คือวาวา นอนถัดออกไปไม่ไกลจาก
มินเลย ผมมองวาวาแล้วก็หันมามองมิน ผมไม่เข้าใจความคิดวาวาเลยเธอรักผมเหรอ แล้วทำไมต้องพยายามทำลายผมด้วยในเมื่อเธอก็รู้อยู่เต็มอกว่าผมรัก
มินมากแค่ไหน
9 พฤศจิกายน 2546 11:32 น.
สลิ่ม
ก็ใช่นะสิเจมนี่สุภาพบรุษจัง วาวาดูไม่ผิดจริงๆ วาวายังนั่งอยู่บนตัวผมเธอเอามือยันตัวลุกขึ้นเอามือเสยผมเล็กน้อย ผมของเธอดำสลวย ไหลลงมาตามร่องคอ ทิ้งให้ผมซึ่งจุกอยู่ทำอะไรไม่ถูก เธอยังไม่ยอมลุกออกไป แล้วความซวยที่สุดก็ดลใจเหลือเกินที่จะให้มิน เดินลงมาจากห้องเรียนเพราะหากระเป๋าตังไม่เจอ ยืนมองอยู่ตรงขั้นบันใดชั้นบนสุด ผมไม่รู้ว่ามินเห็นภาพที่เกิดขึ้นตอนไหน และส่วนไหนผมรู้แค่ว่ามินวิ่ง.....ออกไปจากตรงนั้นทันที ทันทีเมื่อผมรู้ตัวว่ามินอยู่ตรงนั้น...........มิน..........ผมผลักวาวาออกวิ่งตามไปทันที เจ็บก็เจ็บ เหนื่อยก็เหนื่อย แต่ตอนนี้ผมรู้แค่ว่าผมต้องตามมินให้ทันเท่านั้น แน่นอนผมวิ่งเร็วกว่ามินในที่สุดผมก็คว้าข้อมือของมินได้.....ผมฉุดตัวของมินไว้ มินหันมาน้ำตาอาบหน้า ก่อนที่ผมจะพูดอะไรฝ่ามือของมินก็มาตบหน้าผม
เผี้ยะดังลั่น..........ตรงสุดทางเดิน มินสงบลงแล้วเธอยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าผม เธอยืนร้องไห้หนักจริงๆ ผมก้มหน้ามองหาผ้าเช็ดหน้าให้มิน ทันใดนั้นมินก็พูดออกมา ผมยังไม่แน่ใจเลยว่าผมฟังผิดหรือเปล่า ผมได้ยินแค่ว่า
เจม............เราว่านะ.........เราเลิกกันเถอะ
ดาดฟ้ามหาลัย ผมนั่งดูดบุหรี่อยู่ ลมด้านบนพัดตีหน้าอย่างน้อยมันก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น มินไม่ฟังอะไรเลย เธอพูดประโยคนั้นแล้วเธอก็เดินจากไป ความรู้สึกของผมราวกับนั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะเห็นมิน ผมพยายามนึกว่ามันเป็นฝัน แต่ความเจ็บที่ข้างแก้มยิ่งตอกย้ำว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมานั้นเป็นเรื่องจริงๆ
โทรศัพท์มือถือดังหลายครั้ง ผมคอยหยิบมาดู ไอ้บอย ไอ้โอ็ต ไอ้แนท แล้วก็คนอื่นๆ ผมไม่สนใจหรอก ตอนนี้ผมคอย คอยแค่ชื่อของมินที่จะปรากฏบนมือถือของผม แต่มันก็ไม่มีไม่มีมาสักครั้งเดียวน้ำเริ่มขังที่ตาผม ผมพยายามเช็ดมันออก ผมคิดว่าผมจะไม่ร้องให้ ผมไม่ร้องให้มานานแล้ว ผมฝืนตัวเองเต็มที่เงยหน้าขึ้น แต่น้ำตาก็ยังไหลลงมาอาบสองแก้ม............. เห้ย!มานั่งปี่แตกอะไรตรงนี้คนเดียววะ เสียงไอ้บอยกระแซะมา ผมหันไปมองมันตกใจว่ามันเจอผมได้ไง ไอ้บอยหันไป ตะโกนบอกคนอื่น เห้ยเจอแล้วเว้ยนั่งอยู่เนี่ย ผมหันไปมอง เพื่อนผมเดินผ่านประตูดาดฟ้ามาทีละคนทีละคน ทุกคนเดินตรงมาที่ผม พวกมันยิ้มแต่ไม่พูดอะไรราวกับเข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง รวมทั้งความรู้สึกของผมด้วย.................. มรึงเจอกรูได้ไงวะผมถาม ไอ้บอยกับเพื่อนๆนั่งอยู่รอบๆผม พวกผมนั่งบนกำแพงดาดฟ้า ความรู้สึกผมดีขึ้นมาก อย่างน้อยผมก็ยังมีเพื่อนๆนั่งอยู่รอบๆผม กรูเจอมรึงครั้งแรกตรงนี้ แล้วก็ตรงเนี้ยที่กรูกะมรึงเป็นเพื่อนกัน.................กรูต่อยกะมรึงครั้งแรกก็ตรงนี้ แล้วคราวนี้กรูเห็นมรึงร้องให้ครั้งแรกก็ตรงนี้วะ ไอ้บอยเหน็บผมครั้งยิ่งใหญ่ที่เดียว เห้ยไม่ได้ร้องเว้ย ควันบุหรี่มันปลิวเข้าตาต่างหาก....ผมพยายามแก้ตัว เหรอ...กรูว่ามันคงเป็นควันที่ชื่อว่ามินหรือเปล่าวะไอ้บอยแซวผมเล่นๆแต่เล่นเอาผมเงียบไปเลยครับ...
9 พฤศจิกายน 2546 11:26 น.
สลิ่ม
นี่เป็นคืนที่วุ่นวายใจผมมากที่สุด คำถามมากมายวนเวียนอยู่ในใจผม ภาพในหัวยังย้อนไปย้อนมาซ้ำๆภาพที่วาวายกถาด และคำพูดที่ว่า ผมไม่ได้รักมินที่สุด มันหมายความว่ายังไงผมถามกับตัวเองยากจริงๆกับคำถามนี้ มีคนมาเคาะประตูห้อง....ผมก็ได้แต่บิดขี้เกียจแผลบนึงแล้วก็ลุกไปเปิดประตูน้องสาวยืนอยู่ยื่นโทรศัพทมาให้ผม เฮียแฟนเฮียโทรมาละ น้องสาวผมยื่นโทรศัพทให้..... ฮัลโหล มินเหรอ ว้าอะไรกันคนอุตสาหโทรมาหาดันคุยเรื่องมินให้เสียอารมเงี้ยโกรธตายเลยนะค่ะ เสียงวาวาลอดผ่านมาตามสาย เธอหัวเราะเล็กฟังแปลกหูทีเดียว ผมตกใจจนโทรศัพทแทบหล่นโทรมาทำไมจะบ้าเหรอรู้ไหมนี่มันกี่โมงแล้วผมด่าไปทันทีโถ่......เจมก็วาวาแค่อยากถามว่าพรุ่งนี้ช่วงบ่ายอาจารยสั่งให้เอาอะไรไปส่งหรือเปล่า วาวาไม่แน่ใจอะผิดมากเหรอ ถ้ารบกวนมากวางก็ได้นะวาวาฉุนจัด ผมโล่งใจเลยครับรู้สึกผิดทันที ขอโทษ ขอโทษ โอ๋ๆๆๆ เราก็ไม่แน่ใจเดี้ยวเราเช็คหนังสือแป้บนะผมเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายข้างพลิกดูสมุดจดแล้วก็นั่งบอกรายการวาวาไป แค่ นี่แหละวาวามีอะรอีกไหมเดี้ยวเราจะไปอาบน้ำแล้ว ผมเอามือเกาพุง 3 ทุ่มกว่ายังไม่อาบน้ำเลย-_-||||
มีสิเจมวาวาพูดเสียงร่าเริงมาตามสาย ฝันดีนะค่ะคิดถึงเจมรู้ป่าว แล้วเธอก็วางโทรศัพทไปครับ
ทิ้งให้ผมยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น......................
วันต่อมาผมไปรับมินที่บ้าน มินยืนหน้าบึ้งเป็นตูด............................... ผมมองมินแล้วคิดในใจเลยครับ ชิบหายแล้ว มินขึ้นรถมาปุบดึงหูผมปั๋บเลยครับ นี่ นี่ นี่ เจมระยะนี้มีข่าวเจมกะวาวาหนาหูมากเลยนะ............เจมทำไมเจ้าชู้อย่างนี้ นี่เจ้าชู้นักใช่ไหม มินพูดพลางเริ่มบิดหูผมแล้ว เจ็บครับเจ็บ ตาก็มองถนน มือก็ขับรถ ปากก็พยายามพูดให้มินปล่อยกูก่อนที่จะกลายเป็นข่าวหน้าหนึ่งพรุ่งนี้.......... โถ่มินฟังก่อนสิเอาข่าวมาจากไหน เชื่อใจเราหน่อยสิครับ ผมพยายามอธิบาย อ้อ.....นี่แปลว่ามันเป็นจริงใช่ไหม ทำไมต้องอธิบาย เอาแล้วครับ มินยิ่งบิดแรงมากขึ้น มินเสียใจนะ ทำไมทำไมหรือมินสวยไม่พอ จำไว้นะถ้าเจมจะนอกใจมิน มินก็จะนอกใจเจมเหมือนกัน มินปล่อยมือนั่งกอดอกตามองไปอีกฟากไม่สนใจมองผมอีก ผมได้แต่ส่ายหน้า สงครามย่อยๆกำลังจะเริ่มขึ้นครับ .....................
2 พฤศจิกายน 2546 10:41 น.
สลิ่ม
ฉันเกลียดมันมันต้องตาย..มันอยู่ร่วมโลกกะฉันไม่ได้นังตัวแสบ.เธอพูดพลางหยิบมีดมากรีดรูปมินที่วางอยู่บนโต๊ะ มีดนั้นทิ่มแรงจนโต๊ะเป็นรูลึก.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้วที่มินกะผมเป็นแฟนกันมินเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากครับ น่ารักที่สุดในโลกเลยขี้งอน หวงแล้วก็แคร์ผมมากๆ แต่มีอย่างหนึ่งที่ผมไม่สบายใจเลยแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดมากด้วย.มินโดนแกล้งโดยไม่รู้สาเหตุหลายครั้งแล้วใช่ครับใช่อ่านไม่ผิดหรอกครับโดนแกล้ง.ผมก็จำได้ไม่หมดรู้สึกเรื่องแรกอะครับมีคนเอาหนังสือเรียนของมินไปทิ้งขยะทุกเล่มทุกวิชาเลยครับมีคนไปเจอแบบเละจนเอามาใช้ไม่ได้อีก ตอนนั้นผมดูหน้ามินแล้วสงสารครับได้แต่กุมมือมินเป็นกำลังใจอยู่เงียบๆ แต่การแกล้งก็หนักมากขึ้นครับ ครั้งหนึ่งเล่นเอาผมหงุดหงิดไปเป็นอาทิตย์เลยมีคนเอารูปมินไปลงเว็ปขายตัว ผมขอสงวนชื่อเว็ปนะไม่อยากให้มีคนไปขุดๆมันขึ้นมาอีก ทิ้งเบอร์ไว้เรียบร้อย ชื่อจริง มหาลัยจริง และที่สำคัญครับเบอร์โทรก็ยังของจริง แน่นอนครับมีไอ้บ้าโรคจิตทั้งหลายโทรมามากมายเลย พอมินรับเองก็จะพูดแบบไม่ขายแล้วเหรอ อยู่ไหนไปรับไหม บางคนถึงกะพูดลามกหยาบคายต่างๆเลยครับ ผมฉุนมากช่วงนั้นเหนื่อยครับ ผมต้องคอยด่าไอ้พวก เชี้ยๆทั้งหลายที่คอยแต่จะโทรมา แต่บางทีมันเห็นผู้ชายรับมันก็จะวางๆไปอะครับ บางทีผมก็ต้องออกแรงด่ามันหลายต่อหลายรอบบางพวกโรคจิตหนักครับยิ่งด่ายิ่งชอบ คอยแต่จะโทรมาหามิน
วันนั้นวุ่นวายมากชื่อมินดังไปทั่วมหาลัยเลยครับบางคนก็แบบไม่เชื่อไม่เห็นไม่รู้ แต่ขอดูหน้าประมาณนั้น..มาคอยชะเง้อมองหน้ามิน มินก็ได้แต่เกาะแขนผมเดินไปเงียบๆในมหาลัยอะครับ ทุกคนในกลุ่มผมสงสารมินกันมาก พยายามหาตัวการ แต่เรื่องในเน็ตอย่างนี้มันคงจับมือใครดมไม่ได้ใช่ไหมละครับก็เลยเป็นการแบบคว้าน้ำเหลว ผมนั่งเครียดแบบทั้งวันเลยอ่ะครับมินเอามือมาแตะหลังผมซึ่งนั่งอยู่ที่ม้านั่งริมทางเดิน เจมไม่ต้องโกรธนะ มินไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เองมินทนได้ ผมหันไปมองมิน มินพยายามฝืนยิ้ม รอยยิ้มของมินยิ่งทำให้ผมยิ่งโกรธหนักขึ้น ไม่เป็นไรได้ไง ตอนนี้มันเสียหายไปหมดแล้วมินไม่เข้าใจหรอกว่ามันหงุดหงิดแค่ไหน ที่แฟนตัวเองโดนหาว่าเป็น. ผมหงุดหงิดหันไปอีกทางพยายามไม่มองหน้ามิน ผมรู้ผมไม่ควรโกรธมันไม่เป็นความจริงซะหน่อย เป็น กะหรี่ใช่ไหม เจม มินน้ำตาอาบแก้มทั้ง 2ข้าง
มินทุบอกผม ใช่ไหมตอบมาสิ ใช่ไหม ผมดึงมินมากอด มินเจมขอโทษ
เจมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นหยั่งงี้ เรารักมินนะเรายอมไม่ได้หรอกหากมีใครจะมาทำลายมิน
มินขอแค่ให้เจมเชื่อใจมิน อย่างที่มินเชื่อใจเจมก็พอ ทั้งมหาลัยมินไม่แคร์ใครแล้วไม่สนใจด้วยว่าใครจะพูดยังไง มินแค่กลัว กลัวเจมจะทิ้งมินไป มินกลัวนะ
มินไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว
ไม่นานข่าวต่างๆก็เงียบหายไปแค่การกลั่นแกล้งมินยังไม่จบ ภาพตัดต่อมินโป๊ริมทางเดิน มีโทรศัพท์โทรมาตอนดึกๆตลอดคืน พอรับก็มีไม่มีคนพูด งานที่ส่งให้อาจารย์ก็หายไประหว่างทางอีก ผมรู้มินท้อมาก แววตามินไม่แจ่มใสเหมือนเคยแล้ว มินจะกลัวจะระแวงทุกเรื่อง..จนพวกผมเองพลอยเหงาหงอยไปด้วย
คืนนั้นที่บ้านไอ้บอยผมนั่งกินเบียร์ดีดกีตาร์ไปตามเรื่องพวกผมก็เฮฮาไปตามภาษาวัยรุ่นทั่วไปเรื่องมันน่าจะดีถ้าไม่มีเรื่องบ้าๆอย่างงี้ขึ้น กรูสงสารมินวะแบบ น้องเขาไม่น่าจะเจออะไรอย่างงี้เลยไอ้บอยเกริ่นเรื่องนำทุกทีความคิดมันมักจะโดนเบรคแต่คราวนี้กลับกลายเป็นเรื่องที่ดูมีสาระที่สุดตั้งแต่ผมเคยเห็นตั้งแต่คบกับมันมา กรูว่านะต้องมีคนที่เกลียดยายมินแบบมาก มากเลยวะ กรูไม่เข้าใจเลยว่าไอ้บ้าที่ไหนเกลียดเด็กน่ารักน่ารักอย่างมินลง แล้วถ้าลงมันเรื่องอะไร ทุกคนหันมามองผม ใช่สิแฟนผมนิผมก็ต้องออกความคิดเห็นดีๆบ้าง กรูไม่รู้วะ กรูรู้แค่ว่ากรูจะปกป้องมินแค่นั้นแหละ อ้วกกกกกกกกกกกกทุกคนกวนตีนโดยมิได้นัดหมาย เอาเหอะวะ เอาเหอะทุกวันนี้กรูก็เห็นพวกมรึงหวานจนกรูหมั่นไส้จะตายห่าแล้ว อะนะหุหุ เห้ยหรือจะเป็นมรึงวะที่แกล้งมินอิจฉา
ในความหล่อของกรู ถุย อย่างเอ็งเนี่ยนะหล่อกรูยังคิดเลยว่ามินหน้ามืดมาคบมรึงได้ไง555555อยากจะหัวเราะเป็นภาษาอีนเดียวะT_T ไม่เป็นไรเว้ยสักวันนึงมินคงจะเห็นในความเท่ของกรูถึงตอนนั้นอย่าหาว่าพี่บอยไม่เตือนนะเว้ย.หล่อๆอย่างกรูอะเคยเป็นดัชชี่บอยมาแล้ว (แต่ผมว่าหน้ามันเหมือนแมงกุดจี่มากเลย) ปรกติไอ้บอยก็หน้าตากวนตีนอยู่แล้ว วันนี้หน้าตามันยิ่งกวนตีนหนักขึ้นกว่าเก่า หน้ามันคล้ายๆกระสอบทรายไปทุกทีแล้ว..ผมคิดพลางขยับช่วงเท้าบริหารปลายตีน
เห้ยได้ไงวะ น้องมินอะของกรูเว้ยสาดดดดดดดดดพูดเงี้ยเสียดิไอ้โอ็ตไม่ยอมแพ้รีบเกทับทันที ผั้วะ ผมเตะตูดไอ้บอย ก้านคอไอ้โอ็ตแล้วตบไอ้แนทเบาๆเพื่อเป็นการห้ามปากของพวกมัน ก่อนที่ผมจะฉุนมากกว่านี้ เวงแค่นี้เตะเจ็บนะเว้ยไอ้บอยโวยลั่น แล้วคืนนั้นก็ผ่านไปอย่างสงบสุข(หรือเปล่า)ท่ามกลางเสียงฮาและเสียงกวนตีนของพวกมันตลอดคืน
หน้าส่วนตัว
775
