22 กันยายน 2548 20:45 น.
สลอส ดราเช่
ฉันมันก็แค่ผู้หญิงขี้เหงาคนหนึ่ง
คนที่ซึ่งไม่มีใครคอยห่วงหา
คนที่ซึ่งอยู่โดยไม่มีใครตลอดมา
คนที่ซึ่งมีน้ำตาเป็นเพื่อนนอน
แม้ในฝันใจฉันก็ยังเหงา
ความว่างเปล่าต่างรุมเร้าเฝ้าหลอกหลอน
ความหวั่นเกรงในหัวใจเข้าซอกซอน
ทุกบททุกตอนก็ได้แต่นอนทั้งน้ำตา
ฉันมันก็แค่ผู้หญิงขี้เหงาคนหนึ่ง
คนที่ซึ่งอยากมีใครไว้ห่วงหา
คนที่ซึ่งเฝ้าคอยใครสักคนจะผ่านมา
คนที่ซึ่งหวังสักวันฟ้าจะส่งคนที่ฉันตามหา...มาให้กัน
18 กันยายน 2548 07:03 น.
สลอส ดราเช่
ฝืนหัวใจตัวเองทำเข้มแข็ง
ทำแสดงแกล้งว่าไม่เห็นจะเป็นอะไร
เมื่อคนที่รักกันมาจากลาทิ้งกันไป
ฉันก็ไม่ได้ฟูมฟายให้ใครเห็นหยดน้ำตา
ทั้งที่ความเป็นจริงในใจมันไม่ใช่
ทุกอณูหัวใจมันเจ็บ-เจ็บเกินกว่า
ที่จะร่ำร้องฟ้องใครด้วยน้ำตา
ว่าฉันเจ็บเจียนบ้าแต่น้ำตามันตกใน
17 กันยายน 2548 20:15 น.
สลอส ดราเช่
แสงอาทิตย์ยังมีวันมืดดับ
ก็เหมือนกับชีวิตของคนเรา
บางคราวสุขบางครั้งทุกข์ระคนเศร้า
บ้างเงียบเหงาปวดร้าวหมองหม่น
เมื่อมีมืดย่อมมีแสงสว่าง
มีหนหนทางให้ก้าวไปไม่สับสน
อาทิตย์ลับขอบฟ้ากลับมาจ้าในบัดดล
ยามอับจนขออดทนหนทางใหม่ต้องมาเยือน
10 กันยายน 2548 09:04 น.
สลอส ดราเช่
ออกเดินทางสร้างความฝัน
ทุกคืนวันฉันค้นหา
เอื้อมมือไปหวังไขว่คว้า
สิ่งได้มาคือความว่างเปล่า
รอนแรมไปไร้จุดหมาย
อยากจะได้สิ่งต่างๆเหมือนอย่างเขา
สุดท้ายกลับคว้าได้เพียงแค่เงา
ช่างขลาดเขลาเบาปัญญาจริงหนาเรา
หน้าส่วนตัว
1214
