7 มิถุนายน 2549 01:23 น.
สร้อยแสงแดง
ไม่ยอมเข็ดขยาดประหลาดนัก
เรื่องความรักหญิงชายที่ไหลหลง
ต่างบูชารักแท้แน่มั่นคง
อธิษฐานซื่อตรงลงเกลียวกลม
ครั้นมินานความหวานเหมือนชานอ้อย
เมื่อเคี้ยวบ่อยรสหวานพาลขื่นขม
จนเหลือชานชืดจืดฝืดบรม
หวานเป็นขมมันเป็นเปรี้ยวเหี่ยวห่อใจ
พอโบยบินผินหาเถากาฝาก
ที่เกาะซากดูดซากจากไม้ใหญ่
หลงเพ้อละเมอพล่ามทำย่ามใจ
คว้าเถาไว้แนบจิตหมายคิดปอง
ก็แค่เถากาฝากดั่งกากเดน
ยังไปเห็นหลงใหลใช่เจ้าของ
แค่กาฝากฝากใจให้ชายลอง
แล้วก็ต้องซมซานกลับบ้านตน
6 มิถุนายน 2549 18:35 น.
สร้อยแสงแดง
ตัดอย่างไรไม่ขาดประหลาดนัก
ตัดเรื่องรักจากใจไม่เคยหมด
ว่าจะเลิกเลิกไม่ได้ไม่ราลด
เหมือนเป็นผดผื่นคันมันตอนเกา
นั่งคิดถึงตลึงแลชะแง้ง่า
ไปแอบรักกานดาจนบ้าเขลา
ทั้งที่รู้มีเจ้าของยังลองเดา
นั่งงี่เง่าเจ่าจุกลุกไม่ขึ้น
ต้องซื้อใจให้ได้ไม่ง่ายดอก
ไม่หวังมาปอกลอกฤาขัดขืน
หวังเพียงแต่แค่ฝันทุกวันคืน
ขอเชยชื่นดวงใจไม่จืดจาง
บางขณะแสดงดั่งแกล้งว่า
จวบเวลาดิ้นรนจนรุ่งสาง
บางเวลาแอบชิดไม่คิดห่าง
อ้อนไม่วางออเซาะฉอเลาะนำ
เมื่อใดหนอสาวเจ้าจะเข้าจิต
ว่าพี่คิดถึงเจ้าทุกเช้าค่ำ
เมื่อใดหนอจะเห็นใจไม่ชอกช้ำ
สุดระกำโหยหาจะบ้าตาย
จะเลือกใครก็ไม่บอกเหมือนหลอกเล่น
จะคัดใครเลือกเฟ้นเห็นจุดหมาย
จะให้เพ้อละเมอพร่ำจำจนตาย
โธ่ โฉมฉายปราณีพี่หน่อยนะ
ถ้ามีใจให้กันวันละนิด
คงไม่คิดนอกใจให้สละ
ให้ความหวังอีกนิดคิดถึงจ้ะ
แล้วพี่จะไม่ลดรักหมดใจ
หน้าส่วนตัว
1106
