7 มิถุนายน 2549 01:23 น.
สร้อยแสงแดง
ไม่ยอมเข็ดขยาดประหลาดนัก
เรื่องความรักหญิงชายที่ไหลหลง
ต่างบูชารักแท้แน่มั่นคง
อธิษฐานซื่อตรงลงเกลียวกลม
ครั้นมินานความหวานเหมือนชานอ้อย
เมื่อเคี้ยวบ่อยรสหวานพาลขื่นขม
จนเหลือชานชืดจืดฝืดบรม
หวานเป็นขมมันเป็นเปรี้ยวเหี่ยวห่อใจ
พอโบยบินผินหาเถากาฝาก
ที่เกาะซากดูดซากจากไม้ใหญ่
หลงเพ้อละเมอพล่ามทำย่ามใจ
คว้าเถาไว้แนบจิตหมายคิดปอง
ก็แค่เถากาฝากดั่งกากเดน
ยังไปเห็นหลงใหลใช่เจ้าของ
แค่กาฝากฝากใจให้ชายลอง
แล้วก็ต้องซมซานกลับบ้านตน
6 มิถุนายน 2549 18:35 น.
สร้อยแสงแดง
ตัดอย่างไรไม่ขาดประหลาดนัก
ตัดเรื่องรักจากใจไม่เคยหมด
ว่าจะเลิกเลิกไม่ได้ไม่ราลด
เหมือนเป็นผดผื่นคันมันตอนเกา
นั่งคิดถึงตลึงแลชะแง้ง่า
ไปแอบรักกานดาจนบ้าเขลา
ทั้งที่รู้มีเจ้าของยังลองเดา
นั่งงี่เง่าเจ่าจุกลุกไม่ขึ้น
ต้องซื้อใจให้ได้ไม่ง่ายดอก
ไม่หวังมาปอกลอกฤาขัดขืน
หวังเพียงแต่แค่ฝันทุกวันคืน
ขอเชยชื่นดวงใจไม่จืดจาง
บางขณะแสดงดั่งแกล้งว่า
จวบเวลาดิ้นรนจนรุ่งสาง
บางเวลาแอบชิดไม่คิดห่าง
อ้อนไม่วางออเซาะฉอเลาะนำ
เมื่อใดหนอสาวเจ้าจะเข้าจิต
ว่าพี่คิดถึงเจ้าทุกเช้าค่ำ
เมื่อใดหนอจะเห็นใจไม่ชอกช้ำ
สุดระกำโหยหาจะบ้าตาย
จะเลือกใครก็ไม่บอกเหมือนหลอกเล่น
จะคัดใครเลือกเฟ้นเห็นจุดหมาย
จะให้เพ้อละเมอพร่ำจำจนตาย
โธ่ โฉมฉายปราณีพี่หน่อยนะ
ถ้ามีใจให้กันวันละนิด
คงไม่คิดนอกใจให้สละ
ให้ความหวังอีกนิดคิดถึงจ้ะ
แล้วพี่จะไม่ลดรักหมดใจ
25 พฤษภาคม 2549 00:10 น.
สร้อยแสงแดง
อยากเป็นกระเป๋าเก่าๆใบนั้น
เพราะที่รักของฉันกอดมันไว้
จะนั่งรถลงเรือขึ้นเหนือไต้
เธอก็กอดมันไว้อย่างแนบแน่น
ฉันจึงคิดวิปริตอยากเป็นกระเป๋า
เพราะโฉมเจ้ารักมันแน่นแฟ้น
เธอรักมันกว่าฉันที่เป็นแฟน
ฉันจึงแค้นโกรธากระเป๋าเธอ
แค่รักฉันเพียงครึ่งของกระเป๋า
ฉันคงเบาใจนักเพราะรักเสมอ
แค่กอดฉันเท่ากระเป๋าฉันคงเพ้อ
ว่ารักเธอ รักเธอ ทุกเวลา
22 พฤษภาคม 2549 17:07 น.
สร้อยแสงแดง
อยากจะรักอีกสักครั้งก็ยังยาก
เหมือนขว้างสากใส่เมฆาฮากันกลิ้ง
เหมือนกับควักกะปิไล่ฝูงลิง
ไม่เห็นหญิงคนใดเห็นใจเรา
เพราะหน้าดำหงำเหงือกเหมือนเกือกเก่า
รูปทรงเราดูไม่จืดชืดจนเหงา
แถมบ่จี๊ต้องเขินเดินตัวเบา
แล้วใครเขาจะมองลองคิดดู
21 พฤษภาคม 2549 00:32 น.
สร้อยแสงแดง
ถ้าจะบอกว่าชังคงฟังผิด
บอกว่ารักนิดๆแค่คิดถึง
บอกว่าชอบหน่อยๆค่อยคำนึง
แค่ขอซึ้งคนเดียวแก้เปลี่ยวใจ
เมื่อครั้งแรกบอกกันอย่างนั้นแน่
ต่อๆมาเชือนแชต้องแก้ไข
รู้ว่าเขามีแฟนแสนเศร้าใจ
เหมือนมดไต่มะม่วงร่วงลงดิน
แค่คิดถึงกลับคิดสนิทนัก
ใจเผลอรักเข้าแล้วคงแคล้วสิ้น
ที่เคยหวงห่วงหาเป็นอาจินต์
ต้องพังภินท์หายวับไปกับลม
บอกฉันหน่อยได้ไหม ให้ความหวัง
อย่าให้นั่งเพ้อฝันมันไม่สม
ว่าวันหนึ่งที่หมายจะได้ชม
ที่ตรอมตรมจะได้หายสลายพลัน
รักคนมีรักแล้วเหมือนแก้วขุ่น
ขัดให้วุ่นก็ไม่ใสเหมือนใจฉัน
ได้แต่หวังโหยหาว่าสักวัน
คงสุขสันต์สมปองนะสองเรา
หน้าส่วนตัว
1114
